‘Ik trouw nooit meer, en al helemaal niet in gemeenschap van goederen’

Bibejan Lansink

20 maart, 2024 - 09:44

Leestijd: 5 minuten

“Iedereen die erbij was zal het beamen: onze bruiloft was een knalfeest. En ondanks alle ellende die erop volgde, bewaar ik er de warmste herinneringen aan. Dat feest van twee dagen kostte zestienduizend euro. We hadden er acht maanden voor gespaard.

Tegen de tijd dat we tegenover de trouwambtenaar stonden, waren we zo blut dat we de vijfhonderd euro die ‘trouwen onder huwelijkse voorwaarden’ kost, niet op konden brengen. Een goede vriendin waarschuwde me nog, bood zelfs aan het bedrag voor te schieten, maar ik sloeg haar aanbod in de wind en trouwde in gemeenschap van goederen. Daar heb ik tot op de dag van vandaag spijt van.

‘Alles liep op rolletjes. Dacht ik’

In 2008 kochten mijn ex en ik een huis. Een goed moment om een en/of-rekening te openen, zou je zeggen. Maar dat deden we niet. Hij verdiende genoeg, ik verdiende genoeg, alles liep op rolletjes. Dacht ik.

Het eerste teken dat het niet goed zat tussen ons, kwam toen ik een miskraam kreeg. Dat ik stil wilde staan bij het verlies, vond mijn man maar overdreven. Snel daarna werd ik opnieuw zwanger. Ook toen steunde hij me niet. Hij wilde niet eens de kattenbak verschonen, terwijl dat gevaarlijk is als je zwanger bent. Mijn moeder moest dat maar twee keer per week doen.

Omdat mijn bevalling op een keizersnede uitdraaide, kwam de zorg voor ons kind de eerste weken vooral op mijn ex neer. Die kon dat niet aan. Na een maand vond hij het wel weer tijd worden dat ik zelf het huis schoonhield en in mijn eentje voor de baby zorgde. Kon hij zijn oude leventje weer oppikken.

Blauwe plekken

Toen ik voor het eerst sinds mijn verlof een belangrijke vergadering had, belde hij me in paniek op: ‘Je moet nú terugkomen, ik trek dat gejank niet meer.’ Thuis ontdekte ik twee verdachte blauwe plekken op Sals armpjes. Het was al de tweede keer. Mijn ex is voor zijn agressieve gedrag in therapie gegaan – hij heeft zelf een problematische kindertijd gehad. Maar het vertrouwen zou bij mij niet meer terugkeren.

Begin 2015 zeiden we tegen elkaar: dit gaat niet meer. We gingen in relatie therapie – je geeft een huwelijk niet zomaar op, zeker als je een kind hebt. Tijdens het vierde gesprek stelde ik voor onze financiën eens op tafel te leggen. Ik had geen reden tot ongerustheid. Mijn ex verdiende een ton per jaar en betaalde de vaste lasten, waaronder de hypotheek van dertienhonderd euro. Ik was minder gaan werken en betaalde de boodschappen en andere kosten. Mijn belastingaangifte liet ik door hem verzorgen, in vol vertrouwen.

Lees ook: ‘Het lijkt me heerlijk om na al die jaren schuldenvrij te zijn’ >

Charmante superpapa

Hij weigerde echter inzage te geven in zijn financiën. In plaats daarvan zei hij: ‘Weet je, we moeten er maar mee stoppen.’ Zo konden we van de relatietherapie meteen door naar mediation. Daar hing hij vervolgens de charmante superpapa uit, terwijl ik wist dat hij nauwelijks naar zijn kind omkeek. Dat hij co-ouderschap eiste had dan ook niets te maken met de tijd die hij met Sal wilde doorbrengen, maar alles met het feit dat je als co-ouder meer aftrekposten hebt.

Toen ik uiteindelijk inzage kreeg in zijn geldzaken begreep ik waarom hij die voor zichzelf hield. Hij had schulden, en dat ging niet om tientjes. Hij bleek te gokken, zijn zeilboot kostte kapitalen, we liepen een jaar achter met betalingen aan de VvE. En omdat we in gemeenschap van goederen waren getrouwd, waren dat ook míjn schulden. Hier kwamen we met mediation niet uit, daarom nam ik een advocaat in de arm.

Sindsdien doet mijn ex alles om de scheiding te traineren. Mijn advocaat adviseerde de scheiding eenzijdig aan te vragen. Voor de schulden die hij sinds die datum maakt, ben ik niet meer verantwoordelijk. Helaas geldt dat niet voor de restschuld van twaalfduizend euro waar we mee opgezadeld zitten sinds de bank ons huis heeft verkocht. Ik heb een tijdje met Sal bij mijn ouders gewoond.

Sinds kort huur ik voor maar liefst duizend euro per maand een etage. In onderhuur, want vanwege die schuld kan ik niks kopen. Een urgentieverklaring voor een sociale huurwoning krijg ik niet omdat ik officieel nog ben getrouwd. Wel heb ik eindelijk recht op kinder opvangtoeslag en een kindgebonden budget.

Gesloopt

Sal is een dag per week en om de weekends bij mijn ex. Als hij niet bij mij is, ben ik eigenlijk alleen maar aan het werk. Ik ben iedere avond zo gesloopt dat ik om half tien naar bed ga. Maar ik wil dat mijn zoon het goed heeft, en daarom neem ik mijn verantwoordelijkheid. Tot op de dag van vandaag betaalt mijn ex geen alimentatie. Ik betaal netjes mijn rekeningen, ik heb mijn zaakjes voor elkaar. Daardoor, en dankzij mijn therapeute, krijg ik eindelijk weer vertrouwen in mezelf. Ik weet nog dat een collega een tijdje geleden zei: ‘Waar is die vrolijke, sterke Eva gebleven? Je lijkt wel een muisje.’ Toen vond ik het onzin, nu zie ik dat ze gelijk had.

Nooit meer

Ik kan meer aan dan ik dacht. Een paar wensen heb ik nog wel: een huisje, de restschuld aflossen, dat mijn ex officieel mijn ex wordt. Of er ooit een andere man in mijn leven komt, ik heb geen idee. Mijn moeder kreeg mij in haar eentje, later trouwde ze een man die voor mij een echte vader is geweest. Dat gun ik Sal natuurlijk ook. Maar ik zal nooit meer trouwen. En al helemaal niet in gemeenschap van goederen.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.