‘Ik was eindelijk uit de schulden. En toen kwam de lockdown’

Joan Makenbach

17 oktober, 2021 - 13:02

Leestijd: 7 minuten

Julia (39), woont samen met Maurice (45), moeder van Carmen (14) en Chris (8).

“Als je mij twee jaar geleden had gezegd dat ik 150.000 euro omzet zou mislopen en dat ook zou overleven, had ik je voor gek verklaard. Maurice en ik zeggen vaak tegen elkaar: ‘We wisten niet dat we zo’n draagkracht hadden.’ Het is dan ook het enige positieve dat we uit de coronaperiode hebben gehaald.

In 2014 heb ik het eet- en feestcafé waar ik al ruim tien jaar werkte kunnen overnemen van mijn oude baas. Een droom. Ik betaalde 500 euro per maand aan aflossing en leefde zuinig. Op 1 januari 2020 was ik eindelijk van al mijn schulden af. Ik proostte met Maurice op het geweldige nieuwe jaar dat zou komen. Ik had diverse aanvragen voor privéfeesten en verheugde me op de grote evenementen die mensen graag in de kroeg kijken, zoals het EK. Helaas liep dat even anders.
 

Lockdown

Eerlijk is eerlijk, van het begin van de eerste lockdown heb ik genoten. Jarenlang had ik gebikkeld en gebuffeld, zelfs hoogzwanger alle weekenden gewerkt. Ineens had ik zeeën van tijd met de kinderen. Normaal stond ik elke ochtend om half acht op – hoe laat het de vorige nacht ook was geworden –, kon ik nog net naar ze zwaaien als ze uit school kwamen en at ik alleen op dinsdag en woensdag ’s avonds thuis. Nu zat ik plots elke avond aan tafel en kon ik helpen met huiswerk en spelletjes spelen.

Daarbij gebruikte ik deze plotselinge break om achterstallig onderhoud te uit te voeren. Maar na een maand begon het flink te kriebelen. Ik ben een horecadier, doe mijn hele leven al niets anders. Bovendien maakte ik me grote zorgen om mijn bedrijf. Eerst had ik goede hoop op ‘even drie weken dicht en dóór’, maar elke persconferentie kwamen er meer weken lockdown bij. Ik kon al mijn voorraad aan tapbier en frisdrank wegspoelen en mijn feestjaar donderde als een kaartenhuis in elkaar. Geen Konings- en Bevrijdingsdag, geen festivals of EK en alle 35 aanvragen voor privépartijen werden gecanceld. Ik zag 60.000 euro aan boekingen in rook opgaan, maar moest ondertussen wel 7500 euro aan vaste lasten en personeelskosten ophoesten.

Toch konden we het die eerste sluiting nog rooien. Ik had wat spaargeld, kreeg een bierbonus van de brouwerij en toevallig kreeg ik geld terug van de belastingdienst. Ook ontving ik een TOZO-uitkering van 1500 euro. Later bleek dat ik die moest terugbetalen, omdat er ineens wel werd gekeken naar je partner en mijn vriend Maurice nog een eigen inkomen had. Maar op dat moment was het een lifesaver. Achteraf is het onze mazzel dat we de zaak niet samen hebben. Dankzij het salaris van Maurice – hij is vormgever – konden we privé alle uitgaven betalen en heeft onze hypotheek nooit gevaar gelopen. Wel bleef er weinig over voor iets extra’s. Even sushi bestellen of uit eten gaan, zoals we vroeger deden van mijn loon, zat er niet meer bij.
 

De moed in de schoenen

Vorig jaar zomer mochten we weer open en was er een kleine opleving. Door de anderhalvemeterregel was het lang niet zoals vroeger, maar ik verdiende tenminste iets. In oktober ging het land toch weer op slot en toen zakte de moed me in de schoenen. Ik had het zien aankomen, maar had nooit verwacht dat het zo lang zou duren. Opnieuw wilde ik mijn tijd nuttig besteden en dit keer pakte ik de vloer aan. Ik ben handig met schuren en verven en zou er op deze manier met de feestdagen netjes bijzitten. Niet wetende dat we tot juni dicht zouden blijven.

Financieel was het pittig. Op een gegeven moment waren mijn middelen en de spaarrekeningen van mijn schoonouders en moeder wel leeg. Bij de bank vroeg ik om een lening van tienduizend euro, maar daar trof ik slechts sip kijkende directeuren die het ‘erg jammer’ vonden maar, ‘sorry mevrouw’, voor horecamensen konden ze niets doen. Uiteindelijk moest ik mijn personeel ontslaan. Gelukkig was de huurbaas heel coulant en gaf die me korting. Ook mijn boekhouder hielp gratis waar hij kon. Zelf ben ik ook creatief geworden met verkoop van borrelgarnituren die je bij mij kon ophalen. Dankzij vele lieve vaste gasten die standaard elke week zo’n plank bij me bestelden is het me enigszins gelukt overeind te blijven. Maar het moest niet veel langer duren.
 

Lees ook
‘Door het coronavirus raakte ik een groot deel van mijn inkomen kwijt en kreeg ik een burn-out’ >
 

Een kleine pleister

Na de heropening ben ik weer gaan knallen, maar mentaal heeft het me een knauw gegeven. ’s Nachts lag ik wakker van de zorgen. Het is toch je levenswerk dat je bijna uit je handen ziet glippen en elke dag vul je het ene gat met het andere. In die tweede lockdown heb ik tegen de juf van Chris gezegd: ‘Luister, Chris is een slim jongetje, hij haalt het straks allemaal wel in. Maar ik moet nu mijn bedrijf redden, ik kan niet ontspannen achter de laptop sommetjes maken.’ Zijn juf had gelukkig alle begrip. Toen de kinderen weer om en om konden komen, mocht Chris speciaal elke dag naar school en uiteindelijk resulteerde dat in een prachtig rapport.

Naar de kinderen toe voelde ik me soms schuldig, omdat het voor hen ook consequenties heeft gehad. Ik heb nog geen T-shirt voor mezelf gekocht, maar Carmen en Chris hebben gewoon nieuwe kleding gehad. Ook met kerst en Sinterklaas werden ze als vanouds verwend. Maar vakanties zitten er voorlopig niet in. Ik heb nu nergens meer schulden, maar ook geen geld op mijn spaarrekening. Het blijft vechten om rond te komen.

Afgelopen zomervakantie zijn we daarom niet naar Spanje of Griekenland geweest, zoals vroeger. In plaats daarvan hebben Carmen en Chris twee kittens gehad. Pedagogisch niet zoals het hoort, maar een grote, langgekoesterde wens en een kleine pleister.
 

De spontaniteit is weg

Ik blijf angstig dat we weer dicht moeten of worden geminimaliseerd. Nog steeds kan ik maar een deel uitvoeren van hoe ik vroeger de zaak bestierde en verdien ik dus ook maar de helft. Het feestcafé-gedeelte van onze zaak staat eigenlijk al anderhalf jaar op pauze. Ik kon het bijna niet geregeld krijgen: de toegangstesten controleren en extra personeel inzetten om mensen op afstand van elkaar te houden. Door alle maatregelen is de spontaniteit weg. Heel jammer, want gezelligheid en gastvrijheid is nou juist waarvoor ik sta.

Ik merk ook aan mezelf dat ik minder coulant ben. Laatst had ik een vrouw die al twee uur op een kopje muntthee zat en vroeg om een halve borrelgarnituur tegen gereduceerd tarief, ‘omdat ze weinig trek had’. Vroeger had ik ja gezegd, nu kan ik me dat niet meer permitteren. Op haar plek kan ook een gezin komen zitten dat wel lekker wil bestellen.

Aan de andere kant geniet ik van die mensen die in de koude periode in het voorjaar juist de horeca kwamen steunen door met dikke jassen en onder paraplus bij 12 graden op het terras te gaan zitten. Op zulke momenten voel ik me gesteund en heb ik alle vertrouwen dat alles goed komt.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 12-2021.

Meer afleveringen van Bankrekening? Elke zondag komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.