Beeld: Shutterstock
Geld was nooit een punt voor Madelon en haar man. Maar zodra ze stopte met werken om voor de kinderen te zorgen, durfde ze geen cent meer aan zichzelf uit te geven.
Madelon (39), zelfstandig loopbaanbegeleider en moeder van twee zoons van 8 en 5, getrouwd met Ben.
“Als accountmanager in de farmaceutische industrie had ik een lekker salaris van zo’n 4000 euro bruto per maand. En dat was nog zonder de bonussen die daarbovenop kwamen, variërend van een paar honderd tot soms wel een paar duizend euro per kwartaal. Even was ik kostwinner bij ons thuis, tot mijn man ook een goede baan kreeg als helikoptervlieger in de offshore industrie, waarmee hij per maand zo’n 6000 euro bruto binnenhaalde. Een riant inkomen zo samen, dat kun je wel stellen.
Waar ons geld aan opging? We waren sowieso enorme spaarders, dat we allebei van huis uit hebben meegekregen, en zetten een groot deel van ons geld opzij ‘voor later’ – al hadden we geen concreet idee wat dat ‘later’ dan zou zijn. De studie van onze toekomstige kinderen, wellicht. Maar ik kon het in die tijd ook nog prima aan mezelf uitgeven. Mijn kast lag vol met tassen en schoenen. Iedere keer als ik met een nieuw paar thuiskwam, zei mijn man: ‘Die had je toch al?’ Dan kon ik minutieus uitleggen waarom deze toch net iets anders waren. Ook ging ik minstens een keer per maand lekker uit eten met vriendinnen en zette ik geregeld een afspraak bij de kapper in mijn agenda, zonder daarbij na te denken. Ik werkte er hard voor en was trots dat ik dat kon doen.
Op onze bruiloft in 2009 bespaarden we overigens geen cent, daar zat alles op en aan. En we gaven er dik 25.000 euro aan uit, wat hier – we wonen in het noorden van het land, een stuk goedkoper dan in de Randstad – een gigantisch bedrag is. We kwamen aangevlogen in een helikopter, vierden de hele dag met tachtig gasten. Ze aten en dronken allemaal mee, een aantal bleef slapen en we feestten tot diep in de nacht op een fantastisch, statig landgoed – het was net Dynasty.
Toen we kinderen kregen, veranderde mijn hele perceptie van geld. Ik ben traditioneel opgegroeid, met een moeder die niet werkte. Dat hoorde namelijk niet als je moeder was. Je bleef thuis om voor de kinderen te zorgen. In die tijd kon je daarvoor zelfs nog de bijstand in en kreeg je een kleine vergoeding voor het thuisblijven. Mijn moeder had een ongezouten mening over werkende vrouwen. Ze zei: ‘Ze maken een egoïstische keuze en hun kinderen groeien voor galg en rad op.’ Met andere woorden: met die kinderen kwam het nooit meer goed.
Toen ik in 2011 onze eerste zoon kreeg, wilde ik niets liever dan zo’n heilige zijn en stopte ik per direct met werken. Het klinkt misschien ouderwets, maar tegelijkertijd vond ik het ook wel mooi om fulltime voor mijn kinderen te zorgen. Zelf had ik het ook altijd fijn gevonden dat mijn moeder thuis was. En hé, we konden het tenslotte missen. Mijn man vond het prima. ‘Je moet doen waar jij blij van wordt’, zei hij.
Het betekende wel dat ik vanaf nu dus het geld van mijn man moest aanwenden als ik iets voor mezelf wilde kopen. En dat bleek best lastig: op het moment dat ik de pinpas van de gezamenlijke rekening door de automaat haalde, knaagde er meteen een schuldgevoel. Een stemmetje dat zei: ‘Je kunt toch niet zomaar op zijn geld teren’, waarna ik er meteen helemaal mee stopte.
Als ik ging winkelen met mijn vriendinnen in Bataviastad, kwam ik terug met ladingen spullen voor onze kinderen – we kregen drie jaar later nog een zoon – of kleding voor mijn man, maar voor mezelf kocht ik nooit wat. Het enige moment dat ik kon vergoelijken dat ik voor mezelf in de buidel tastte bij de Nike Outlet was toen ik nieuwe sportkleding nodig had omdat ik weer back in shape wilde komen. Dat voelde als een ‘goed doel’. Onzin natuurlijk, mijn man had er nog nooit iets over gezegd dat ik nu deelde in zijn inkomsten.
Hij had ook niks door: we hadden het hier eigenlijk nooit over, want dat vertelde ik niet. Ik stopte mezelf dus in die rol, in die gevangenis. Ik voelde me gewoon vreselijk egoïstisch als ik iets voor mezelf kocht. Een slechte moeder. Voornamelijk misschien wel ingegeven door mijn eigen moeder, die toen ik een keertje met vriendinnen naar de sauna ging zei: ‘Dat doet maar! Moet je niet met je man weg in plaats van met je vriendinnen?’
Lees ook – ‘Ik verkrampte bij de gedachte 24/7 bij mijn kind te zijn. Laat mij maar werken’ >
Met mijn gemoedstoestand ging het slecht. Ik was chagrijnig omdat ik voelde dat ik mezelf volledig wegcijferde voor mijn gezin, ik deed niets meer waar ik en alleen ik blij van werd. Daarbij was ik ook niet zo’n natuurlijke moeder die voldoening haalde uit getut met een baby of kleien met een peuter. Ik moest het heft weer in eigen handen nemen en besloot weer aan het werk te gaan, ik begon voor mezelf als loopbaanbegeleider.
Gelukkig stond mijn man ook nu helemaal achter me. In het begin zag ik het saldo van mijn spaarrekening vooral slinken, bij gebrek aan klanten. Maar na een aantal maanden ging het lopen en werd mijn bedrijf steeds succesvoller. Op dit moment verdien ik gemiddeld 5000 euro bruto per maand. Ik ben te druk met mijn werk om oeverloos te gaan shoppen, maar ik heb wel geleerd om beetje bij beetje toch weer geld aan mezelf uit te geven – het eerste rolletje drop dat ik weer voor mij alleen durfde te kopen, gaf me zo veel lucht.
Inmiddels koop ik van alles voor mezelf; van een mooie broek van vijftig euro tot een bos bloemen of een lunch in de stad. Het staat symbool voor de manier waarop ik met mezelf omga én heel bewust voor mezelf zorg. Ik ben er een gelukkiger mens door geworden. En een leukere moeder. De jongens zien me misschien nu wel minder, maar als ik er ben, ben ik er helemaal.
Met mijn moeder heb ik er nog wel een keer dikke woorden over gehad. Ze vindt het eigenlijk belachelijk dat ik tijd en geld aan mezelf besteed. Inmiddels kan ik dat loslaten, blijkbaar denken we daar nou eenmaal anders over. Maar toen ik onlangs op een maandagavond een fles champagne van 40 euro opentrok om een werksucces te vieren, ging mijn moeder in op mijn uitnodiging om samen met me te proosten. Ik heb het gevoel dat zij ook steeds meer ziet dat je het er soms gewoon een beetje van moet nemen. Ook op andere vlakken. Zo geef ik mezelf soms een dag vrij en lig ik de hele dag in joggingpak op de bank te Netflixen. ‘Lig je daar nou nog steeds?’ grappen mijn man en kinderen weleens. Mijn motto is: als ik daar blij van word, moet ik dat lekker zelf weten.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag