Ontwerpster Meike (43) woont samen met Gijs en is moeder van Olivia (12), Tommy (8) en Louis (2). Vanwege ernstige rugklachten is ze voor tachtig procent afgekeurd.
Lees verder onder de advertentie
“Ik krijg net de brief binnen van de Kamer van Koophandel met het bericht dat mijn ontwerpstudio na tien jaar uit het handelsregister is geschreven. Van die paar klusjes per jaar, kon ik nog net de accountant betalen. Ik wist dat het zou gebeuren, maar het was toch confronterend.
Lees verder onder de advertentie
Officieel fulltime moeder
Ik ben nu officieel een fulltime moeder. En huisvrouw. Van de week moesten we ons voorstellen bij de zangles die ik met een paar moeders van school volg. De docente wilde weten voor welk beroep we onze stem gebruiken. Eh… voor het vak ‘mijn kinderen zeggen dat ze hun spullen moeten opruimen?’ Gek eigenlijk, dat ik dat zo moeilijk vind. Alsof fulltime moeders niet ook hard werken. Misschien heb ik er moeite mee omdat ik mijn leven zo anders had voorgesteld.
Lees verder onder de advertentie
Het was altijd mijn droom arts te worden. In afwachting van een plek op de geneeskundeopleiding, begon ik aan een studie psychologie. En toen werd ik geveld door een ernstige hernia. De operatie die ik daarvoor moest ondergaan, verliep niet goed. Het duurde twee jaar voor ik weer een beetje kon lopen. Ik kwam in de Wajong terecht: een arbeidsongeschiktheidsuitkering voor jongeren.
Ernstige rugklachten
Het waren moeilijke jaren. In de collegebankjes zitten lukte niet meer. Iedereen ging verder met zijn leven, bij mij ging het altijd om mijn rugklachten. Alsof dat mijn identiteit vormde. Die klachten heb ik nu, zeventien jaar later, nog steeds. Ik kan niet lang staan, zitten of bewegen. Overdag moet ik veel rusten. Uit eten gaan is lastig. Naar de bioscoop ga ik alleen als de film niet te lang duurt. En als vrienden een feestje geven dat pas rond negen uur ’s avonds begint, is de kans klein dat ik kom. Tegen die tijd is mijn emmer energie wel zo’n beetje leeg.
Lees verder onder de advertentie
Mijn Wajong-uitkering bedraagt 870 euro. Mijn man is meubelmaker. Hij verdient gemiddeld 3000 euro bruto per maand. Na aftrek van onze hypotheek van 736 euro en de huur van zijn studio van 800 euro, blijft er weinig over. Toch kan ik er goed van rondkomen. Boodschappen doe ik één keer per week bij de Lidl. Het scheelt dat we in een buurt wonen met veel creatievelingen en eenverdieners. Niemand heeft een dikke auto voor de deur staan, niemand gaat in de meivakantie naar Ibiza. Ik merk wel aan vriendinnen dat zij meer te besteden hebben. Laatst zouden we gezamenlijk een kraamcadeau kopen. Toen ik hoorde om welk bedrag het ging, moest ik afhaken.
Een onmisbaar vangnet
Omdat ik toch iéts wilde doen, ben ik een parttime opleiding tot interieurstylist gaan volgen. Samen met een vriendin begon ik een eigen bedrijfje in woonaccessoires en tassen die ik zelf ontwerp. Alles wat ik daarmee verdiende, veel was het niet, ging van mijn uitkering af. Na de geboorte van ons derde kind lukte het me niet meer er genoeg tijd in te stoppen.
Lees verder onder de advertentie
Binnenkort word ik voor het eerst in jaren opgeroepen voor een herkeuring. Dat zet mijn situatie weer op scherp. Aan de ene kant is mijn uitkering een onmisbaar vangnet. Ook vind ik het voor Gijs fijn dat ik financieel bijdraag aan ons huishouden. Hij drukt me altijd op het hart hoe belangrijk mijn rol als moeder is en dat ik het heel goed doe met de kinderen, maar het wringt toch. Ook voor de buitenwereld heb ik vaak het gevoel dat ik me moet verantwoorden voor het Wajonggeld dat ik ontvang. Ik heb drie kinderen, dat is óók zwaar, zou ik dan niet gewoon moeten kunnen werken?
Soms vraag ik me af of die zekerheid van die uitkering, hoe laag het ook is, niet remmend werkt. Ik vind het heerlijk mijn kinderen iedere middag van school te kunnen halen. Ik weet zelf nog hoe fijn ik het als kind vond dat mijn moeder altijd thuis was. Maar er zijn ook momenten dat het lijkt of ik de hele dag vul met het eindeloos verplaatsen van stapeltjes was en speelgoed. Dan denk ik: ik bén niks, ik móet iets. Waarna ik me in een vlaag van paniek verdiep in een opleiding, en of dat haalbaar is.
Het zou prettig zijn volstrekt onafhankelijk te zijn, maar als het niet lukt, heb ik helemaal niks meer. Nog los van mijn klachten: wat te doen met mijn gigantische gebrek aan werkervaring en het feit dat ik de digitale boot volledig heb gemist? Ik leef al bijna twintig jaar een offline leven. Gesolliciteerd heb ik nog nooit. Ik heb niet eens een cv.
Het grootste geluk
Er zijn ook goede kanten. Zo zie ik het als winst dat ik dankzij mijn lichamelijke beperking mijn creatieve talent én mijn emotionele kant heb kunnen ontwikkelen. Ik ben nogal ambiteus, loyaal en consciëntieus van aard. Als ik arts was geworden, was ik vast in een soort koker gestapt, een uitgestippeld carrièrepad. Dan had ik de kinderen er een beetje ‘bij’ gedaan. Nu besef ik: dat ik die drie kinderen heb kunnen krijgen ondanks mijn aandoening, dát is het grootste geluk. Als ik naar vriendinnen kijk die wel carrière maken, zou ik niet met ze willen ruilen. Wij hebben geen iPad in huis en geen geld voor verre vakanties; we kunnen wél op een zonnige dinsdagmorgen spontaan gaan picknicken in het park. Wij hebben iets veel belangrijkers: tijd.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.