Ingeborg: ‘Dat ik nog 600 euro bij moest lappen, heb ik mijn vriend nooit verteld’

Bibejan Lansink

24 mei, 2024 - 17:46

Leestijd: 5 minuten

“Er zijn natuurlijk ernstiger verslavingen te bedenken. Ik haal mijn kinderen niet stoned van de dagopvang: ik rook niet, drink hooguit twee glazen wijn per week en heb geen onverzadigbaar libido. Maar ik heb wel een gewoonte die met me op de loop gaat en die ten koste gaat van andere activiteiten.

Overschot

Ik beken: ik besteed vele uren per week aan het afstruinen van sites als Marktplaats. Het begon toen ik zwanger was van Gijs en met verlof thuiszat. Ik was zo’n turbo-zwangere met idioot veel energie, verveelde me suf en zocht iets om de tijd te doden. Het begon met de babykamer. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik alles, echt alles, tweedehands heb gekocht. Van de commode tot de plankenvloer.

Mijn vriend vond het toen allemaal nog prima. We vonden het altijd al leuk samen brocantemarkten af te lopen voor die ene mooie vaas of iets anders wat we niet nodig hadden. Alleen de veel te lage jarenzeventig babywagen met onhandige smalle wieltjes moest ik van hem weer doorverkopen. Dat ding zou ons alleen maar een hernia bezorgen.

Mijn vriend was ook niet blij toen hij terugkwam van een zakenreis en ik onze ligstoel had ingeruild voor een niet erg comfortabel Gispen-bankje. Dat ik er nog zeshonderd euro bij heb moeten lappen, heb ik maar nooit verteld. Maar hij werd echt boos toen ik de maand erop geen geld had om op onze en-of-rekening te storten omdat ik dat had besteed aan een Oost-Duitse fabriekslamp van negenhonderd euro. Ik beloofde de rest van mijn zwangerschap op Markplaats-dieet te gaan: spullen verkopen mocht wel, maar er kwam niks meer in.

Stapels

Het ging een tijdje goed. De komst van onze zoon en twee jaar later dochter Mayliss drongen mijn koopdwang naar de achtergrond. Ik had het te druk met gelukkig zijn. Toen mijn tweede zwangerschapsverlof erop zat en de kinderen drie dagen per week naar de crèche gingen, heb ik op een dag toch weer de Marktplaats-app op mijn telefoon geïnstalleerd. Ik werd lid van een Facebookgroep voor vintage design en kleding. En ik begon gewone online winkels te bezoeken. Zoals je gewicht weer toeneemt als je stopt met een dieet, zo stapelden de pakketjes voor onze deur zich binnen de kortste keren hoger op dan ooit.

Natuurlijk, daar zat kleding voor de kinderen tussen, en voordelenpakken luiers. Maar ook een tussenjas, het zoveelste zwarte jurkje en veel te hoge pumps die ik beschaamd naast de andere schoenen zette die ik nooit draag.

Onbevredigd

Mijn koopgedrag leidde opnieuw tot ruzie met mijn vriend, die op het afschrift van onze creditcards ontdekte dat ik in één maand voor duizend euro had gekocht bij een online warenhuis. Dat is ongeveer het bedrag dat we aan kinderopvang kwijt zijn, rekende hij me voor. Die boodschap kwam wel aan. Ik had zo verlangd naar deze twee kinderen. Nu had ik ze en voelde ik me blijkbaar zo onbevredigd dat ik ’s avonds op de bank zat met een enorme drang iets te kopen wat ik helemaal niet nodig had.

Verdriet

Waarom ik dat deed ontdekte ik tijdens een yogaweekend waar ik met een vriendin naartoe ging. We kregen de opdracht tijdens een meditatie aan iemand te denken die je graag mag maar niet goed kent, misschien zelfs zijn naam niet. Meteen zag ik iemand voor me: de eigenaar van de buurtsuper bij ons om de hoek. Zo’n jongen die altijd vrolijk is. Die onze kinderen aan het lachen maakt en van het leven lijkt te genieten. Ook als er vlak naast hem een nieuwe supermarkt wordt geopend die zijn omzet aan het wankelen brengt.

Ik begon schokschouderend te huilen. Omdat ik ineens besefte hoe ik mijn emoties onder water duwde. Ik was zielsgelukkig met mijn twee kinderen, maar had ook verdriet om twee eerdere miskramen. En om de ziekte van mijn vader, die een jaar in een psychiatrische kliniek opgenomen is geweest. Ik denk dat ik mezelf met mijn koopverslaving probeer af te leiden van die gevoelens. Bovendien speelt vermoeidheid mee: ik heb al drie jaar gebroken nachten.

Gratis en voor niks

Na het yogaweekend stelde mijn vriendin voor wekelijks te gaan wandelen. Soms praten we over onze gemoedstoestand, soms roddelen we als vanouds. In elk geval voel ik me na zo’n wandeling een stuk lichter en minder moe. Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we na negen uur ’s avonds onze telefoon en laptop uitzetten. In plaats daarvan kijken we samen een aflevering van Game of Thrones of zo. En op woensdagavond gaan we tegelijkertijd naar bed, wat daar ook weer wat vaker tot gezelligheid leidt. En dat allemaal gratis en voor niks.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.