Beeld: Shutterstock
Haar Marokkaanse ouders vinden het belachelijk dat Nadia’s kinderen elk vijf winterjassen hebben. het gaat om de liefde, zeggen ze.
Nadia (38) heeft twee dochters (6 en 3) en een zoontje (5).
“Mijn vader werkte bij een schoonmaakbedrijf, mijn moeder bleef thuis met vijf kinderen. We hadden het thuis niet breed, maar mijn ouders zorgden ervoor dat er lekker werd gegeten en we mooie kleding droegen. Ze kochten voor zichzelf nooit nieuwe kleren. Op vakantie gingen we nooit – in mijn jeugd zijn we maar één keer met de auto naar familie in Marokko gegaan.
Ik heb twee broers en twee zussen. We sliepen met zijn allen op een kamer, in stapelbedden. We deelden met zijn vijven een kledingkast, ieder had een eigen plankje en een bureau – heel gezellig. Ik bewaar mooie herinneringen aan mijn jeugd. Dat we altijd alles moesten delen heeft ervoor gezorgd dat we als broers en zussen heel hecht zijn. Mijn eigen kinderen laat ik nu ook samen op een kamer slapen, ik hoop dat ze later net zo close worden.
School was het allerbelangrijkste bij ons thuis. We mochten pas spelen als we ons huiswerk af hadden. Het draaide om discipline en goede cijfers. Na de middelbare school studeerde ik voor mondhygiëniste en daarna ging ik fulltime werken. Tot ik mijn man ontmoette en we drie kinderen kregen: sindsdien werk ik twee dagen per week. Een bewuste keuze, zodat ik veel tijd met de kinderen kan doorbrengen. Door nog twee dagen te werken haal ik mijn punten, waardoor ik geregistreerd kan blijven als mondhygiëniste – dat is belangrijk om mijn vak ook in de toekomst te kunnen blijven uitoefenen. Als de jongste straks naar school gaat, wil ik weer meer gaan werken – ik hou van mijn vak. Momenteel gaan de twee oudsten een dag per week naar de bso, de jongste gaat naar het kinderdagverblijf als ik werk. Dat kost 950 euro per maand. Mijn man werkt 4,5 dag in een zorginstelling, hij haalt de kinderen een middag per week op.
Mijn man verdient 2700 euro netto per maand, ik 1400 euro. Alles wat we verdienen gooien we op één hoop, we hebben er nooit discussies over. Het gaat op aan de vaste lasten, zo’n 900 euro per maand, en de rest geven we uit aan boodschappen en kleren en speelgoed voor de kinderen. Sparen voor later vinden we ook belangrijk: we zetten duizend euro per maand opzij voor de kinderen. Daarvan kunnen ze later hun rijbewijs halen of een opleiding volgen. Ook storten we elke maand honderd tot tweehonderd euro op een spaarrekening voor onverwachte kosten.
Lees ook: ‘Dit is waarom ik mijn kinderen verwen met mooie spullen’ >
Voor extraatjes hadden mijn ouders vroeger geen geld. Als kind heb ik dat nooit als een gemis ervaren, maar nu ik zelf moeder ben, vind ik het belangrijk dat mijn kinderen zichzelf kunnen ontplooien en de kans krijgen hun talenten te ontwikkelen. Mijn zoontje zit op judo, zwemles en streetdance, mijn oudste dochter op judo, gitaarles en paardrijden, dat kost in totaal ongeveer tweehonderd euro per maand. Voor we kinderen hadden, gingen mijn man en ik iedere week wel een keer uit eten, samen of met vrienden. Ik hield van goeie cosmetica: ik kocht rustig een dagcrème van 60 euro of een mooie mascara van 25 euro. Tegenwoordig koop ik die spullen voor een paar euro bij de drogist. Het enige waar ik mezelf nu nog mee verwen is een pedicure, dat kost elke zes weken 35 euro. En heel af en toe gun ik mezelf een dure fles parfum. Vroeger dacht ik daar niet over na, nu voelt het echt als een cadeautje. Ik vind het overigens niet erg om mezelf luxe dingen te ontzeggen, de kinderen staan de komende jaren op één, niet ik. Vroeger ging mijn man en ik vaak op dure vakanties – de Malediven, Mauritius, Thailand. Met de kinderen blijven we dichter bij huis, het Spaanse strand is voor hen net zo leuk. Afgelopen zomer zijn we in Nederland gebleven en ging mijn dochter op ponykamp en mijn zoontje hutten bouwen, vonden ze geweldig.
Ik koop nauwelijks kleding voor mezelf, ik shop voornamelijk voor de kinderen. De zolderkamer hebben we omgetoverd tot speelkamer, die staat vol Lego, K’nex en ander mooi spul. Alleen: mijn kinderen kijken er nauwelijks naar om. Ik kocht een pratende pop van 32 euro voor mijn middelste dochter. Als beloning omdat ze zichzelf kon aankleden. Speelde ze er maar één keer mee. Best frustrerend. Dan roep ik dat ze het allemaal vanzelfsprekend vinden en niet beseffen hoe goed ze het hebben – dat helpt niet erg natuurlijk. Ze vinden het vooral leuk zich te verkleden, met een paar oude sjaaltjes te spelen dat ze paardjes zijn of een eierdoos te beschilderen.
Mijn ouders vinden dat we de kinderen veel te veel verwennen. Je moet ze niet overladen met spullen, maar met liefde, vinden ze. ‘Jullie hadden één stuk speelgoed per kind en daar moesten jullie het mee doen’, zegt mijn moeder. Dat onze kinderen omkomen in het speelgoed en elk vijf winterjassen hebben, vindt ze belachelijk. Onze winterjas ging op zondag in de was en op maandag trokken we ’m weer aan naar school, net zolang tot we er uit waren gegroeid. Mijn ouders hebben gelijk, we verwennen onze kinderen. En toch kan ik het niet laten. Als ik de zoveelste speelgoedauto in de winkel zie, neem ik die toch mee. Wel probeer ik mijn kinderen nu al te leren dat je altijd moet delen met mensen die het minder goed hebben. Ik ruim een paar keer per jaar alle kasten uit en daarna ga ik met de kinderen naar de voedselbank om kleding en speelgoed te brengen. Speelgoed gaat naar neefjes en nichtjes, of vriendinnen die het minder breed hebben. Vorig jaar bakten mijn oudste dochter en ik cupcakes die ze verkocht op de kerstmarkt van de ponyclub. De opbrengst van honderd euro gaf ze aan de club, voor de verzorging van de pony’s. Zo lief. Ha, wie weet valt het toch wel mee met hoe verwend ze zijn.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer verhalen over geld en gezin? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.