Dorothee: ‘Ik kreeg het verzoek zo snel mogelijk 20.000 euro over te maken’

Merel Brons

28 april, 2024 - 17:49

Leestijd: 7 minuten

Dorothee Loorbach (46, schrijver en spreker), moeder van Emma (17, uit een eerdere relatie) en Miles (3).

“Plof. Daar vielen vijf blauwe enveloppen op de mat. Belastingaanslagen; met het verzoek zo snel mogelijk 20.000 euro over te maken. Ja, ik had het geld opzij gezet, maar eigenlijk was dat bedoeld om de komende maanden uit te zingen. Die aanslagen zouden nog wel even op zich laten wachten, dacht ik. Niet dus. Zelfs mijn portemonnee was zo leeg dat ik tussen de bank op zoek ging naar kleingeld. Want over twee dagen was mijn dochter jarig – ze werd twaalf – en moest ik toch op z’n minst een taart kunnen kopen. Tussen die bank zat niks. Ik was officieel blut.

Trainingen

Ik kom uit de reclamewereld, waar ik als copywriter en merkenbouwer een goede boterham verdiende; zo’n 10.000 euro per maand was heel normaal. Ik was ook gewend het vrij hard weer uit te geven. Maar steeds merkte ik dat die wereld me geen voldoening meer gaf. Ik vond het te oppervlakkig. Zeker toen in 2013 mijn vader overleed, vroeg ik me af of ik op mijn sterfbed zou willen terugkijken op het leven dat ik nu leidde. Nee, was het antwoord. In 2014 begon ik met twee anderen daarom een trainingsbureau waarmee we starters hielpen met veelal gratis workshops.

Later ging ik daar alleen mee door, met soortgelijke trainingen voor studenten en pas afgestudeerden aan de hogeschool. Ik kreeg vaak terug hoe waardevol het was wat ik deed. Maar ernaar betaald worden, ho maar. Meestal kreeg ik een fles wijn of een onkostenvergoeding. Dat was omdat ze beweerden dat er geen geld was of omdat ik er niet naar vroeg. Ik vond het in eerste instantie prima en besefte niet dat mijn spaarpot behoorlijk begon te slinken. Bovendien hielp het steeds uitstellen van belasting betalen ook niet echt.

Met de billen bloot

En toen kwamen dus die blauwe enveloppen. Ik wist me geen raad. Het voelde niet alleen alsof ik niet goed voor mezelf gezorgd had, maar ook niet voor mijn kind. Nu kon ik niet eens haar verjaardag vieren. Wat ik toen gedaan heb, voelt nog steeds als een van de gênantste dingen uit mijn leven. Ik moest drie keer slikken en ging met de billen bloot. Op Facebook postte ik een video waarin ik eerlijk zei: ‘Jongens, ik ben blut.’ Want ja, ik was hoogopgeleid en nee, ik woonde niet onder een brug. Maar op dat moment had ik geen rooie cent meer en wilde ik daar zo snel structureel wat aan doen. Dit was mijn plan: ik zou mezelf binnen een jaar uit de financiële zorgen proberen te krijgen. En ik zou ervoor zorgen dat ik nooit meer in deze situatie terecht zou komen.

Ik besloot een boek te gaan schrijven over mijn zoektocht. Dat boek verkocht ik vooral aan onbekenden die mijn Facebookoproep viraal hadden zien gaan. Het ongelooflijke gebeurde: al op de eerste dag verkocht ik 64 boeken, alle mensen betaalden meteen, als een soort crowdfunding. Dat was 640 euro in de pocket. Die verjaardagstaart voor mijn dochter kwam er meteen. Haar vriendinnen nodigde ik uit voor een verrassingsfeestje met pizza in het park. Ik voelde een last van mijn schouders vallen, op het nippertje had ik het gehaald. Emma vond het geweldig. Ik had in het verleden meer geld gehad, maar dit was het rijkste moment in mijn leven.

Lees ook – In de schulden op de pof geleefd: ‘Mijn man bleef maar met geld smijten’ >

Verstand van geld

Voor mijn boek ben ik gaan praten met mensen die volgens mij verstand hadden van geld. Ik begon met Hennie van der Most en Annemarie van Gaal, bekende ondernemers die in de media vaak aan het woord komen over dit onderwerp. Het waren interessante gesprekken, maar mijn visie op geld veranderde. Steeds meer begon ik te beseffen dat rijkdom niet zit in succesvolle businessmodellen en letterlijke rijkdom, maar veel meer in tijd en aandacht. Wat heb je aan een bankrekening vol geld, terwijl je je geen tijd hebt om met je kind te spelen? En als je veel geld hebt, waarom moet je het dan allemaal zo snel weer uitgeven? Ik had bijvoorbeeld een snelle auto voor de deur staan, maar waarom eigenlijk? Het paste niet meer bij me, ik heb het ding heel snel omgeruild voor een kleiner, tweedehands en duurzamer exemplaar.

In het proces kwam ik er ook achter hoe fijn ik het vond om te schrijven. Dat ben ik steeds meer gaan doen. Als spreker werd ik uitgenodigd op bijenkomsten en daar verkocht ik mijn boek weer. Alles leek zo bij elkaar te komen. Ik kon er goed van rondkomen, maar toen kwam corona. Ik ben nog meer gaan schrijven, er zijn inmiddels drie boeken uit gerold. En een theatervoorstelling.

Tijd vs geld

Geld boeit me niet meer zo. Ik geef het ook niet uit. Niet aan mezelf en niet aan mijn kinderen. Een pak kopen van 500 euro van Joline Jolink – een kleine, duurzame ondernemer – doe ik dan weer wel, maar dat zie ik als een diepte-investering. Ik woon in een klein huis dat ik heb ingericht met tweedehands spullen. Ook aan de kinderen geef ik niet bijzonder veel uit als dat niet direct nodig is. Miles loopt vrijwel altijd in tweedehandskleding en heeft speelgoed van de kringloop.

Toen Emma dezelfde leeftijd had als Miles nu, gaf ik veel geld uit aan pretparken, hotelovernachtingen, uit eten en dure cadeaus, om te compenseren dat ik zo hard werkte. Zij kreeg voor haar derde verjaardag een prinsessenkasteel van vierhonderd euro, waar ze twee keer mee gespeeld heeft. Miles kreeg voor zijn derde verjaardag een step en ballonnen. Hij was nog blijer met de ballonnen dan met de step. Met de kinderen ga ik naar het bos of we gaan voetballen of samen koken. Emma gaf ik vroeger mijn geld. Miles, en Emma, geef ik nu mijn tijd en volledige aandacht. Ik werk maximaal 28 uur per week voor opdrachtgevers en doe vooral wat voor mij het waardevolst is.

Luxe

Ik betaal mezelf ongeacht mijn inkomen van die maand altijd 2200 euro salaris uit. Daar moet ik vijfduizend euro per maand voor verdienen en dat lukt. Van mijn salaris betaal ik mijn lasten, ik los per maand tweehonderd euro extra af op mijn hypotheek en ik beleg elke maand zowel vaste als variabele bedragen in indexfondsen en crypto. De laatste maanden ging er zo’n vijfhonderd euro per maand op aan boodschappen. Tijdens de lockdown kocht ik meer luxe dingen, zoals aardbeien buiten het seizoen of maaltijden met relatief dure ingrediënten. Nu kies ik er weer vaker voor om eerst de basisspullen te kopen bij de budgetsupermarkt en alleen voor wat ik daar niet kan vinden ga ik naar een wat luxere winkel. Dat scheelt zo twintig tot dertig procent.

Met Emma heb ik best veel gesprekken gevoerd over mijn hele proces. Als ik aan haar vraag of ze heeft doorgehad hoe nijpend de situatie was, zegt ze: ‘Ik heb er niks van gemerkt. Soms was er even geen geld als ik iets wilde, maar dat is toch normaal?’ Laatst wilde ze heel graag sushi met me eten. Ik vond dat eventjes te duur. Ze vroeg toen: ‘Zullen we allebei de helft betalen?’ Vorig jaar zou ik met Emma een roadtrip maken door de VS. Miles is daar nog te klein voor en zou twee weken bij zijn vader zijn. Door corona ging het niet door. Ik heb expres gekozen voor vouchers in plaats van mijn geld terug, zodat ik zeker wist dat Emma en ik zouden gaan zodra het weer kon en dat geld niet opging aan andere dingen. Die paar duizend euro heb ik er graag voor over, want nu is ze nog op een leeftijd dat ze dit met mij wil doen. Ik heb er ongelooflijk veel zin in!”

Dit artikel stond eerder in Kek Mama.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.