Beeld: Getty Images
Vrienden verklaarden Katinka voor gek dat ze na haar scheiding afzag van partneralimentatie. Maar zij vindt dat ze financieel gebeiteld zit.
Katinka (41), moeder van Sam (11) en Olivier (8): “Wat ben ik blij dat ik tijdens het moederschap ben blijven werken. Tot ongenoegen van mijn ex-man Gert, trouwens. Zijn traditionele opvattingen over het huwelijk vond ik aanvankelijk aandoenlijk. Toen we net samen waren, nu negentien jaar geleden, liet hij geen kans onbenut om me in de watten te leggen. Hij zorgde nu eenmaal graag, zei hij, en dat liet ik me na een nare jeugd maar wat graag aanleunen. Die zorg bleek vooral financieel. Gert was royaal met cadeaus en vond het totaal onnodig dat ik werkte. We leefden comfortabel van zijn autobedrijf, ik hoefde mijn hoofd toch niet te breken over dat soort ‘zorgen’?
Wat de zorg voor onze kinderen betreft was het andere koek. Hoe dol hij ook op ze was, luiers en snotneuzen waren voor hem toch echt een vrouwentaak. Ik vond dat wel prima, zijn gebrek aan bemoeienis zorgde ervoor dat ik de opvoeding van onze kinderen volledig op mijn eigen houtje kon vormgeven. Alles wat ik besloot – van schoolkeuzes en medische beslissingen tot bedtijden en snoepregels – slikte Gert voor zoete koek. Als hij tijd had na zijn werk voetbalde hij met ze, in de weekenden floot hij als scheidsrechter bij hun wedstrijden. Een topvader, in mijn ogen, beter dan ik zelf ooit had gehad.
Het zat me niet helemáál lekker, dat hij mijn werk als vormgever ‘een baantje’ noemde, en mij steeds meer leek te zien als de manager van zijn thuissituatie. Gert was lief voor me, maar wat ik eerst attent vond, begon steeds meer te voelen als oppervlakkigheid en afkopen. Ik snakte naar diepgang in onze relatie. Die vond ik drie jaar geleden bij Matteo, een gescheiden vriend van een van mijn beste vriendinnen. We raakten aan de praat tijdens een verjaardagsborrel in haar tuin en het klikte tussen ons zoals ik nog nooit had gevoeld.
Voor ik het wist was ik tot over mijn oren verliefd. Zodra ik me dat realiseerde, biechtte ik het op aan Gert. Die reageerde resoluut: als ik zo nodig een ander wilde, kon ik mijn biezen pakken. Woest was hij. Bewust van het feit dat ik deze diepgang met Gert nooit zou bereiken, accepteerde ik zijn keuze gelaten. Als ik heel eerlijk was, was scheiden precies wat ik wilde. Twee maanden later zaten we bij de mediator.
Ik voelde me ongelooflijk schuldig tegenover de kinderen, maar die leken de situatie nog niet echt te begrijpen. Ze waren vijf en acht, op een nieuw huis na veranderde er weinig voor ze. Gert bleef hun voetbalwedstrijden begeleiden en elke woensdag zouden ze bij hem eten. Niet veel minder tijd met hun vader dan ze gewend waren.
Dat nieuwe huis kocht Gert voor ons, een fijne nieuwbouwwoning in de buurt, van een kleine vier ton. Dat had ik zelf nooit kunnen kopen, met mijn zzp-salaris van 2700 euro bruto per maand. Gert stelde wel één voorwaarde: ik zou nooit om partneralimentatie mogen vragen, en ook op zijn pensioen kon ik later geen aanspraak maken – er waren grenzen aan zijn vrijgevigheid, vond hij. Voor hem was deze afkoop van financiële verplichtingen peanuts, maar voor mij betekende lastenvrij wonen een gigantische financiële vrijheid. We legden alles vast met behulp van de gezamenlijke mediator en waren er binnen drie maanden uit. Gert was wel verplicht tot 1300 euro kinderalimentatie per maand. Dat dekte mijn kosten voor de kinderen volledig. Mijn complete salaris kon ik – op wat overige vaste lasten na – bijna vrij besteden.
Lees ook: ‘Na de scheiding moest ik het financieel helemaal zelf gaan regelen’ >
Vriendinnen en familie verklaarden me voor gek. ‘Die man is loaded, hij vóélt het niet eens als hij ook partneralimentatie betaalt’, zeiden ze. Bovendien: dat zijn bedrijf zo succesvol was had hij toch deels te danken aan het feit dat ik hem thuis – ondanks mijn eigen baan – al het werk uit handen nam, zodat hij ongestoord kon werken? Voor mij was mijn nieuwe huis juist meer partneralimentatie dan ik ooit zou kunnen wensen.
En ik had niet voor niets een opleiding gevolgd, ik kon toch prima voor mezelf zorgen? Omdat onze koopwoning op naam van ons beiden stond en inmiddels gigantisch in waarde was gestegen, vroeg ik Gert op aanraden van een bevriende familierechtadvocaat wel om me uit te kopen. De twee ton die dat opleverde heb ik vorig jaar geïnvesteerd in een flat voor mijn ouders. Zo hebben zij een onbezorgde oude dag en heb ik een aantrekkelijke belegging voor wanneer ik met pensioen ga. Ik hoef me later financieel nergens zorgen meer over te maken.
Met de kinderen gaat het ontzettend goed sinds de scheiding. Dat ze hun vader weinig zien lijkt ze niet te deren. De tijd die ze wel samen met hem hebben is fijn, en dat ik de stabiele thuisbasis ben waar alles wordt geregeld voelt veilig. Tussen Gert en mij gaat het gek genoeg beter dan ooit. Voor hem is het een rustig idee dat de kinderen en ik het goed hebben en ik ben hem dankbaar dat we zorgeloos vooruit kunnen zonder dat ik het gevoel heb afhankelijk te zijn.
De eerste periode na de scheiding verliep wel wat stroef. Ik had hem in zijn ogen verlaten voor een ander, en daarmee behoorlijk op zijn ego getrapt. Maar met Matteo hield het geen stand. Mijn verliefdheid opende me de ogen; ik zag dat mijn huwelijk me niet bracht wat ik nodig had, maar ik heb tijd nodig om daarvan te helen – ruimte voor een nieuwe partner heb ik nog niet. Ik denk dat dat de acceptatie voor Gert ook stukken makkelijker maakt.
Ik werk hard om met mijn inkomsten de comfortabele levensstijl te handhaven die Sam en Olivier gewend zijn, maar dat zou ik niet anders willen. Het scheelt dat ik na de scheiding niets hoefde op te bouwen, doordat ik altijd ben blijven werken. Als ik op Gerts verzoek was gestopt met mijn baan, had ik er nu veel minder zeker voor gestaan. Ondanks dat de zorg voor de kinderen zo goed als volledig op mij terechtkomt, voelt het echt alsof Gert en ik het samen doen. Geld maakt niet gelukkig, maar dat we er financieel zo goed zijn uitgekomen, scheelt wel bergen wrok.”
Dit artikel stond eerder in Kek Mama.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.