Beeld: Pixabay
Als ze jurist was gebleven, had Marijn (37, single moeder van 2-jarige Loïs) niet non-stop geldzorgen gehad. Toch heeft ze geen spijt van haar overstap naar de journalistiek.
“Laatst vroeg ik aan een oud-collega wat zij inmiddels verdiende. Nou, een uurtarief van 250 tot 300 euro, was haar antwoord. Duizenden euro’s per maand. Tja, dat had ik ook kunnen verdienen. Ik durf te zeggen dat ik goed was in mijn werk, het ‘bundelen’ van hypotheken. Een financiële techniek waar we uiteindelijk de bankencrisis aan te danken hebben, omdat ook mensen die het eigenlijk niet konden betalen een hypotheek aangesmeerd kregen.
Tijd om vrienden te zien had ik nauwelijks. Tot één uur ’s nachts aan een contract sleutelen was geen uitzondering. Dat deerde me niet. Het was enerverend en ook wel verslavend werk. Maar als het af was, dacht ik steeds vaker: wat heb ik nou eigenlijk gemaakt? De wereld wordt hier niet beter van, integendeel. Het raam van mijn werkplek bood uitzicht op een kunstacademie. Ik wou dat ik dáár zat, dacht ik soms als ik naar buiten staarde.
Van huis uit kreeg ik mee dat het verstandig is je geld in ‘stenen’ te beleggen. Daarom kocht ik eerst een kleine etage voordat ik, vijf jaar later, mijn baan met 2700 euro netto salaris durfde op te zeggen. Met het buffertje dat ik had opgebouwd, moest ik het de eerste tijd wel uit kunnen zingen. Een nieuwe baan en vastomlijnde plannen had ik niet, dus toen een vriend van mijn familie vertelde dat hij iemand zocht om in Engeland een paar maanden zijn hoogbejaarde vader gezelschap te houden, besloot ik het te doen. Misschien was het een manier om erachter te komen hoe ik mijn leven straks wilde inrichten.
De vele interessante gesprekken die ik met deze man had, brachten mij op het idee om levensverhalen van mensen op te schrijven. Stukken bevredigender dan het opstellen van contracten, maar de hypotheek van 1150 euro per maand kon ik van die biografieën, die vooral in eigen beheer werden uitgegeven, niet betalen. Ik besloot mijn huis te verhuren om zelf, op mijn 33ste, samen te gaan wonen met een goede vriendin en zo de kosten te drukken.
Zo was mijn situatie toen ik Rogier ontmoette, een meubelmaker: onvoldoende geld om in mijn eigen huis te kunnen wonen, en net genoeg werk om mijn vaste lasten te kunnen ophoesten. Toen ik het huis waar ik een kamer huurde uit moest, trok ik tijdelijk bij Rogier in. Een halfjaar later vonden we een plek voor ons samen.
De inkt van het contract van ons nieuwe huurhuisje was nog niet droog, of ik bleek zwanger te zijn. Twee zzp’ers met een mager inkomen die elkaar nog maar net kenden: het was spannend, maar we gingen ervoor. Ik wilde graag moeder worden, en je kunt wel blíjven wachten tot het allerbeste moment. Bovendien: zo duur zouden die luiers toch ook weer niet zijn?
Waar ik minder bij stil had gestaan, was dat ik tijdens mijn verlof van vier maanden nee moest verkopen aan mijn vaak pas verworven klanten. Met maar 1000 euro per maand aan zwangerschapsuitkering om het te compenseren. Dat hakte erin, financieel. Als alles goed gaat is het heerlijk, de vrijheid van voor jezelf werken. Maar als ik aan het einde van de maand weer eens mijn euro’s bij elkaar moest schrapen om boodschappen te doen, dacht ik regelmatig: wat was er nu eigenlijk zo erg aan mijn juristenbaan?
In die tijd had ik overigens al wel ervaren dat je wat je hebt makkelijk kwijt kunt raken. Tot mijn zestiende groeide ik op in weelde, in een rijk dorp, met een altijd afwezige vader die het geld – veel geld – binnenbracht, en mijn moeder die met de thee op ons wachtte als we uit school kwamen. Dat mijn vader vanwege een chronische ziekte plotseling moest stoppen met werken, kwam op het meest ongelukkige moment: het dieptepunt van de crisis in 2008. De huizen die hij had gekocht als investering, als pensioen voor hem en mijn moeder, werden met verlies verkocht. Al het geld dat er toen was, is verdampt.
Lees ook – Terug naar pap en mam. Mét kind: ‘Woonde ik ineens weer op zolder’ >
Toen ik vier maanden zwanger was, werd mijn vader opgenomen in ziekenhuis. Zes weken later overleed hij, helaas te vroeg om de geboorte van Loïs mee te maken. Toen ik na die moeilijke tijd mijn leven weer op de rit had, gingen Rogier en ik uit elkaar. We hadden veel te veel ruzie en waren allebei niet gelukkig. Dat ik mijn dochter op zo’n jonge leeftijd de helft van de tijd moet missen, vind ik verschrikkelijk. Daarnaast kost uit elkaar gaan ook geld, en alleenstaande ouder zijn is duur. Gelukkig had ik mijn eigen appartement nog, waarvan ik het hypotheekbedrag vanwege de gunstige rente nu wel zou kunnen betalen. Alleen weigert de huurster mijn huis te verlaten. Voor een sociale huurwoning kom ik niet in aanmerking, omdat ik met dat huis waar ik niet in kan over vermogen beschik.
Noodgedwongen logeer ik al maandenlang de helft van de week bij mijn moeder als ik met mijn dochter ben; als ze bij haar vader is, slaap ik bij vrienden. Gelukkig kwam ik in aanmerking voor gesubsidieerde rechtsbijstand om de rechtszaak tegen mijn huurster te kunnen voeren. Het is een bijzondere ervaring dat ik nu zelf een advocaat nodig heb. Die hulp geeft me vooral ruimte in mijn hoofd, die ik goed kan gebruiken om me te concentreren op mijn schrijfwerk.
De laatste tijd verdiep ik me in wobben, het boven water krijgen van gevoelige informatie bij de overheid: iets waarbij mijn oude vak me weer van pas komt. Onlangs werd mijn eerste artikel in een reeks op een gerenommeerd journalistiek platform gepubliceerd. Ik wil er niet te veel bij stilstaan hoeveel tijd dat stuk me heeft gekost: als je iets doet wat je geweldig vindt, maakt het niet meer uit hoeveel het verdient. En gelukkig betaal ik nu even geen huur. Als ik straks mijn huisje terug heb, zodat mijn dochter en ik ons eindelijk kunnen settelen, voldoende inkomen genereer met wat ik het liefst doe én af en toe tegen mijn vrienden kan zeggen: ‘Ik betaal’, dan zal ik me de koning te rijk voelen.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Dat het ouderschap uitdagend is, hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Sacha (33) vraagt zich af hoe ze om moet […]
Joshua Nolet, de zanger van Chef’Special, is vorige maand opnieuw vader geworden van dochter Jones. Maar bij een pasgeboren baby horen niet alleen roze wolken, maar ook – jawel – slapeloze nachten. En dat ervaart Joshua nu volop.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
Marthe kwam erachter dat haar ex een affaire had, vlak voor kerst. Vlak voor de eerste kerst met hun baby, zelfs. Ze kan het eigenlijk nog steeds niet helemaal geloven.