‘Onze hulphond is haar investering dubbel en dwars waard’

Redactie Kek Mama

29 december, 2019 - 15:22

Leestijd: 5 minuten

“De druppel die de emmer deed overlopen kwam in de vorm van een vader die mij in de klas de huid vol schold omdat ik zijn dochter zou hebben mishandeld. Ik had het kind een vriendschappelijke veeg gegeven met een schriftje. Zo van: let je even op? Het ging toen al niet goed met Sebas, maar we wisten nog niet wat hem mankeerde. Die avond kreeg ik het gevoel dat ik een hartaanval had. Op de eerste hulp stelden ze me gerust: het was een acute stressstoornis. Toen wist ik: het is tijd om keuzes te maken. Ik stop als invaljuf, dan maar twaalfhonderd euro minder per maand.
 

Elf jaar geleden

Elf jaar geleden, ik was zwanger van onze oudste dochter Lena, kon Sander in Zweden gaan werken. Dat aanbod kwam precies op het juiste moment. Ik was psycholoog bij een GGZ-instelling waar ze mijn contract niet verlengden en kon in Zweden aan de slag als docent Nederlands op een internationale school. Sander en ik zijn echte wandelaars, we dachten: kom maar op met dat avontuur. We hadden er een grandioze tijd. Margje en Sebas zijn er geboren en de eerste jaren van hun leven brachten onze kinderen vooral in de buitenlucht door. Als het even kon gingen we vissen, bergbeklimmen, skiën.
 

Remigreren

Toen Sanders vader plotseling overleed, en we daar niet op tijd bij konden zijn, besloten we terug naar Nederland te gaan omdat we dichter bij de familie wilden wonen. Rijk waren we niet. In Zweden verdien je zo’n twintig procent meer dan hier, maar het leven is er fors duurder. Remigreren kost je sowieso tienduizend euro. Bovendien was ik na die vier jaar in het buitenland mijn licentie als psycholoog kwijt. Ik besloot als invalkracht aan de slag te gaan en een praktijk aan huis op te zetten als kindercoach.
 

Moe en prikkelbaar

Ondertussen ging het met onze Sebas niet goed. Hij zat net op de basisschool en was vaak extreem moe en prikkelbaar. Omdat er uiterlijk niks aan hem te zien is en hij affectie toont naar de mensen in zijn nabije omgeving, verraste de diagnose ons. Hij heeft autisme. Sociaal-emotioneel functioneert hij op het niveau van een peuter. Hij kent hele conferences van Jochem Myjer uit zijn hoofd, kan alle krachten van de Ninja’s opsommen, maar vraag hem niet of hij hagelslag of kaas op zijn boterham wil. Als een klasgenootje verdrietig is, begrijpt hij niet waarom maar hij raakt wel overstuur.
 

Rompslomp

Mijn eerste reactie was: we redden het wel, al is het moeilijk te accepteren dat hij niet zo soepel door het leven zal gaan als zijn broer en zus. Ik ben immers opgeleid om mensen met stoornissen te begeleiden. Maar dat viel tegen. Omdat je niets aan hem ziet werd Sebas op school voortdurend overvraagd. Ik was maanden bezig met de bureaucratische rompslomp om extra zorg voor hem te regelen.

Een PBG aanvragen voor een zorgintensief kind is ontzettend ingewikkeld. Alles wat mis kan gaan met zo’n aanvraag, ging mis. Pas toen ik op een dag in de hal van het gemeentehuis gilde dat ik onmiddellijk een ambtenaar wilde spreken, kwam het een en ander in beweging. Sebas zit nu op een schooltje met kleine klassen en krijgt drie uur per dag begeleiding via Zorg in Natura. Daarnaast komt er elke twee weken een gezinsbegeleider aan huis.
 

Lees ook
‘We moeten met zijn vieren rondkomen van één inkomen’ >
 

Fien

Sinds ik ben gestopt met werken moeten we met zijn vijven rondkomen van de tweeduizend euro netto die mijn man verdient plus de € 256 per maand aan kindgebonden budget.

Na aftrek van de hypotheek van negenhonderd euro, verzekeringen, de auto en andere vaste lasten komen we iedere maand zo’n vierhonderd tekort. Ook omdat we voor duizend euro een hulphond hebben aangeschaft voor Sebas. Aan de training van Fien zijn we tweehonderd euro kwijt, en dan zijn er nog de verplichte verzekering, het eten en haar verzorging. Eigenlijk kunnen we het niet betalen, maar Fien is haar investering dubbel en dwars waard.

Via haar kan Sebas contact maken met de buitenwereld. Fien voorkomt dat Sebas zich in zijn eigen wereld opsluit en zomaar de straat oversteekt. Als hij verdrietig is of boos, gaat ze op hem liggen waardoor hij rustig wordt. Laatst zijn we voor het eerst in jaren met zijn allen naar de dierentuin gegaan omdat Sebas dat met Fien erbij wel aankan. En ze is er voor ons allemaal. Ze knuffelt Lena als ze een dagje ziek thuis is, en dankzij haar kom ik makkelijk aan de tienduizend stappen per dag.
 

Aan de slag

Over drie maanden is ons laatste spaargeld op. Het is daarom hard nodig dat ik aan de slag ga als coach, ik heb al tweeduizend euro besteed aan promotiekosten voor mijn praktijk. Ik vind het geweldig mijn kinderen te kunnen zien opgroeien, maar ik wil zelf ook graag blijven groeien. Ik zing iedere woensdagavond in een klassiek koor en ik laat me eens in de zes weken masseren. Ik sprokkel ontspanningsuurtjes: even in de zon zitten, een kwartiertje mediteren. Ik hou het wel vol, maar dan moet ik goed voor mezelf zorgen.”
 

Je kunt hulphond Fien volgen op haar Facebookpagina Fien in opleiding.


Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.