Beeld: Getty Images
Na haar relatiebreuk moest Isabel haar mooie jarendertigwoning verkopen. Dankzij de overwaarde kon ze flink overbieden op haar huidige woning.
Isabel (40, single) is moeder van Flynn (8) en Philou (6):
“De kinderen vertellen dat Maarten en ik uit elkaar gingen is een van de moeilijkste dingen die ik ooit in mijn leven heb moeten doen. Met pijn in onze buik riepen we Flynn en Philou naar beneden. We vertelden ze dat papa en mama niet meer gelukkig waren samen en dat we daarom niet meer bij elkaar wilden wonen. We benadrukten dat we altijd voor hen zouden blijven zorgen. Ze hoorden het gelaten aan. Flynn vroeg of hij wel op dezelfde school mocht blijven zodat hij zijn vriendjes kon blijven zien. Dat beloofde ik hem. Natuurlijk had ik deze scheiding nooit gewild, of überhaupt verwacht. Toen ik Maarten dertien jaar geleden ontmoette was ik meteen knetterverliefd op hem. Ik vond hem zorgzaam, lief en grappig. En ik had alle vertrouwen in een mooie toekomst samen. Elf jaar geleden kochten we een charmant jarendertighuis in een fijne wijk. We knapten het hele huis op: de oude paneeldeuren werden gerestaureerd, de plafonds met ornamenten opnieuw gestukt en de granitovloer werd in ere hersteld. Ook werden er een nieuwe keuken en badkamer geplaatst. Dit was de woning waar wij samen een gezin zouden stichten en heel lang zouden blijven wonen, dat wist ik zeker.
Maar zwanger worden lukte niet vanzelf. Uiteindelijk belandden we in een ICSI-traject. Voor die tijd hadden Maarten en ik nooit echt tegenslagen moeten dealen. De stress, onzekerheid en het verdriet waren voor ons beiden pittig. En nu zie ik dat we elkaar ergens in dat proces zijn kwijtgeraakt. Ik had behoefte aan een arm om mijn schouders en wilde over mijn gevoelens praten, maar Maarten kon dat niet. Hij klapte dicht. Praktisch deden we het traject wel samen, maar emotioneel niet.
“Praktisch deden we het wel samen, maar emotioneel niet.”
Gelukkig kregen we uiteindelijk twee mooie, gezonde kinderen. Qua opvoeden en de praktische dingen in huis waren Maarten en ik nog steeds een goed team. We maakten leuke uitjes met de kinderen, maar van samen iets gezelligs doen kwam het nooit. Ik ging met vriendinnen uit eten of stappen, hij deed dat met zijn vrienden. We groeiden uit elkaar, besefte ik. Ik trok drie jaar geleden aan de bel en we gingen in relatietherapie. Dat gaf me inzichten. Eigenlijk vooral dat Maarten is zoals hij is, en dat ik hem niet kon veranderen.
Na een time-out van vier maanden waarin ik tijdelijk een appartement huurde, realiseerde ik me dat ik vooral de kinderen miste en niet Maarten. Via via hoorde ik toen dat Maarten had gezegd dat hij er ook klaar mee was. En dat was precies het pijnpunt: weer praatte hij niet mét mij. Niet lang daarna gingen we uit elkaar. Bijna een jaar lang woonde ik in een etage boven de woning van mijn zus. Die tijd had ik voor geen goud willen missen. Mijn kinderen hadden slaapfeestjes met de kinderen van mijn zus, iedereen liep bij elkaar binnen en het was één kneuterige bende. De dagen dat Flynn en Philou bij Maarten waren vond ik zwaar. Natuurlijk heb ik toen eenzame rotmomenten gehad. Maar het was heel fijn om dan de trap af te lopen om samen met mijn zus een wijntje te drinken.
Lees ook ‘Mijn ex en ik wonen structureel samen, terwijl ons echtscheidingsconvenant in de ijskast staat’ >
Ons mooie huis was binnen twee weken verkocht. Dat ging me goed af, ik kan best zakelijk zijn. Maar toen ik op de dag van de oplevering een rondje door het huis liep met de makelaar en de lege kinderkamers zag, brak ik. Het was plots zo definitief. Alle mooie herinneringen die we daar hadden gemaakt schoten door mijn hoofd. Ik dacht aan mijn kinderen die hier ook niet voor gekozen hadden. Alles wat Maarten en ik samen hadden opgebouwd was ineens weg.
“Vol ongeloof maakte ik een screenshot van het bedrag op mijn rekening.”
Een schrale troost was de fikse overwaarde die op dat moment vrijkwam, namelijk 185.000 euro. De helft daarvan, dus 92.500 euro, kreeg ik op mijn rekening gestort. Ik maakte er vol ongeloof een screenshot van met mijn telefoon want ik wist dat ik nooit meer zo’n bizar bedrag op mijn rekening zou hebben.
Ondertussen zag ik de huizenprijzen met de maand omhoogschieten, dus ik wist dat ik haast moest maken. Aanvankelijk keek ik naar huizen in de hippe buurt rondom het centrum waar mijn zus ook woonde. Ik deed een bod op een bouwvallig arbeidershuisje en werd met 40.000 euro overboden. Ik keek naar dure benedenwoningen en appartementen zonder tuin. Maar langzaam maar zeker merkte ik dat ik andere dingen belangrijker vond dan de ‘juiste’ buurt, namelijk een fijne tuin en voor iedereen een eigen slaapkamer. Dus verlegde ik vorig jaar mijn zoekgebied naar een wijk die ik eerst totaal niet had overwogen: te saai, ver van het centrum, niet charmant genoeg. Op Funda zag ik daar een eengezinswoning te koop staan met een ruime tuin. Er was nog één plekje vrij op de bezichtigingslijst. Ik ging kijken en voelde dat dit het juiste huis voor ons was. Het geld op mijn rekening kwam nu goed van pas, want daardoor kon ik 21.000 euro boven op de vraagprijs bieden. In totaal zou ik er 46.000 euro in moeten steken om de hypotheek rond te krijgen. Een halfuur later kreeg ik een telefoontje dat ik de woning had. Totale paniek overviel me: kon ik de maandlasten wel betalen alleen en wilde ik daar überhaupt wel écht wonen? Het greep me naar mijn keel.
Op de dag van de overdracht was het koud en druilerig. Met de nieuwe sleutels in mijn handen zat ik te huilen. Wat deed ik hier in vredesnaam? Ik voelde me zo alleen. Maar toen kwam Maarten de kinderen brengen die meteen enthousiast naar boven renden om een slaapkamer uit te kiezen. Met kinderchampagne hebben we geproost op het huis en samen schroefden we ons naamplaatje naast de voordeur. Vanaf dat moment voelde het ook echt van ons. Er werd deels nieuwe riolering aangelegd omdat ik per se boven een wc wilde, ik liet een vaste trap naar zolder maken en kocht een nieuwe cv-ketel. Ook moesten er nieuwe bedden en andere meubels komen. De duizendjes vlogen me om de oren. Inmiddels is er nog 7000 euro over en van dat geld gaat binnenkort de verwilderde achtertuin op de schop. Daarna ga ik sparen voor een dakkapel.
“Dit huis betekent voor mij onafhankelijkheid en daar ben ik ontzettend trots op.”
De huizenmarkt is intussen alleen maar hysterischer geworden en ik besef hoeveel mazzel ik heb gehad dat ik er dankzij de eerdere overwaarde nog tussen ben gekomen. Dit huis betekent voor mij onafhankelijkheid, zeker als ik het straks heb afbetaald. En daar ben ik ontzettend trots op.” Dit artikel staat in Kek Mama 01-2022.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van dreumes Wies.