Carla: ‘Van een mooie jas kan ik echt gelukkig worden, dus daar heb ik wel 1000 euro voor over’

Sara Luijters

24 oktober, 2021 - 04:02

Leestijd: 7 minuten

Carla (43) is communicatieadviseur en moeder van twee dochters (9 en 7).

“Sinds mijn kindertijd heb ik een fascinatie voor mode en mooie spullen. Ik was altijd al heel esthetisch ingesteld, ik tekende vroeger ook altijd vrouwen die mooi aangekleed en opgemaakt waren. Mode is voor mij een kunstvorm, een manier om mezelf creatief te uiten. Van een mooie jurk of tas kan ik echt gelukkig worden.

Een mooie vondst

Ik herinner me nog goed dat ik mezelf voor het eerst op een duur stuk trakteerde. Ik had net heel hard gewerkt aan een boek en tijdens een tripje Parijs spotte ik in een vintage boetiek een prachtig leren Chanel-tasje met een goudkleurige schakelband van 450 euro. Ik had nog nooit zo veel geld aan iets uitgegeven, maar vond dat ik het had verdiend en besloot het mezelf te gunnen. Ik weet nog dat ik dacht: doorverkopen kan altijd nog, maar ik heb het tasje nog steeds – ik droeg het zelfs tijdens mijn huwelijk. Na die eerste grote mode aanschaf volgden nog vele andere.

Ik kan daarnaast ook intens genieten van een mooie vondst in de uitverkoop. Zo vond ik een tijdje geleden, na lang zoeken, een paar felbegeerde Yves Saint Laurent laarzen op een Italiaanse online outlet. In de sale en mét Black Friday-korting betaalde ik er 530 euro voor, de volle prijs was 1300 euro – dat bedrag was mij zelfs te ver gegaan. Uiteindelijk waren ze net iets te klein en was de hak zo hoog dat ik er niet op kon lopen. Ik heb ze daarom door de schoenmaker voor 35 euro op laten rekken en de hakken lager laten maken; nu zijn ze perfect.

‘Ik word er blij van’

Ik kan redelijk impulsief zijn als het om kledinguitgaven gaat en geef mijn geld liever uit aan een mooie jurk dan aan een chic diner. Vriendinnen hebben weleens commentaar op mijn uitgavepatroon, andersom kan ik soms jaloers zijn op hun volle spaarrekening. Hoewel ik zelf ook spaar, had ik nog veel meer spaargeld kunnen hebben als ik al die kleding niet had gekocht. Toch zou ik niet anders willen, ik word er nu eenmaal blij van.

Een shopaholic noem ik mezelf niet; mijn rekeningen moeten altijd eerst betaald zijn, daarna mag ik pas weer iets kopen. Ik heb overigens geen budget wat ik per maand maximaal uit mag geven aan kleding. De ene maand geef ik 1000 euro uit aan een jas van Max Mara, maar dan koop ik de maanden erna even helemaal niets. En ik heb één vaste regel: als er iets nieuws de kledingkast in gaat, moet er iets ouds uit. Ik verkoop veel aan De Ruilhoek, op Marktplaats en via verschillende Facebookgroepen. Op die manier geef ik kledingstukken een tweede of soms derde leven.

Duurzame mode

Sinds kort heb ik mezelf ook op rantsoen gezet bij grote winkelketens, daar probeer ik nog zo min mogelijk te kopen. Ik werk voor een designer, die duurzame mode ontwerpt en deze lokaal en milieuvriendelijk produceert, en dat heeft me aan het denken gezet. De mode-industrie is, na olie, de meest vervuilende industrie op aarde. Als moeder van twee kinderen wil ik daarom niet langer aan de wegwerpmaatschappij meewerken. Om die reden probeer ik zo veel mogelijk vintage kleding of slow fashion – kleding van duurzame merken – te kopen, in plaats van massaal geproduceerde, goedkope items.

Voor een jeans ga ik nooit meer naar de winkel, want spijkerbroeken zijn de grootste vervuilers van allemaal. Ik koop ze alleen nog tweedehands, bij Episode; goedkoop en classic. Het blijft wel een uitdaging, want tegelijkertijd breng ik uren door op Instagram om inspiratie op te doen voor nieuwe outfits. En voor ik het weet ben ik, ondanks mijn voornemen duurzaam te shoppen, toch weer ingelogd bij Net-a-Porter.com of MyTheresa.com en spot ik een prachtige Isabel Marant-jurk in de sale.

Lees ook: Waarom het als moeder goed is om mooie spullen voor jezelf te kopen >

De waarde van geld

Voor mijn dochters shop ik wel anders dan voor mezelf. Zij zijn overal zo uitgegroeid, dus een nieuw jurkje van 100 euro vind ik overdreven. Ze krijgen gelukkig veel mooie kleding van hun tante die als stylist op filmsets werkt, dus ik beperk me tot de basics: ondergoed, shirtjes, leggings, enzovoorts. Die ik, moet ik bekennen, dan meestal wel weer bij de goedkopere ketens koop, omdat ze nog in de groei zijn.

Hoewel ik van shoppen hou, probeer ik dat niet te laten merken aan de meiden. Ik vind het belangrijk dat ze de waarde van geld leren kennen. Ik betrap ze weleens op een: ‘Mam, dat kun je toch gewoon even kopen?!’ Dan leg ik uit dat iets ‘gewoon even kopen’ niet vanzelfsprekend is, dat je daar eerst hard voor moet werken.

Buffer

Per maand verdien ik gemiddeld zo’n 4000 euro. Alles wat er binnenkomt sluis ik direct door naar mijn spaarrekening, ik haal daar vervolgens af wat ik nodig heb. Zo stort ik maandelijks 800 euro op de gemeenschappelijke rekening, voor de hypotheek en een gedeelte gas en licht. Aan mijn persoonlijke vaste lasten – van telefoonkosten, pensioenopbouw, arbeidsongeschiktheids- en ziektekostenverzekeringen tot aan de tandarts – ben ik per maand rond de 1200 euro kwijt. Aan verdere kosten voor mijn bedrijf zo’n 3000 euro per jaar.

Ik hou niet precies bij wat ik per maand aan wat uitgeef, al zou dat misschien wel een goed idee zijn. Als zzp’er vind ik het belangrijk om een buffer te hebben. Vorig jaar stond er 20.000 euro op mijn spaarrekening, maar omdat de zaken goed waren gegaan, moest ik 10.000 euro aan de belastingdienst betalen. Dat was te verwachten, want ik heb goed verdiend, maar het was toch wel een flinke hap uit mijn buffer. Nu staat er 12.000 euro op, maar het is mijn streven om mijn buffer volgend jaar tot 30.000 euro aan te vullen, zodat ik eventuele tegenslagen op kan vangen.

Inkomens op één hoop

Mijn man en ik delen de hypotheek, en hij betaalt daarnaast de verzekeringen voor het huis, internet, Netflix, en het grootste deel gas en licht. Ik neem de kosten voor de kinderen voor mijn rekening, zoals vioolles inclusief vioolhuur à 1500 euro per jaar voor mijn oudste en 50 euro per maand voor balletles voor de jongste, het schoolgeld en hun kleding.

We hebben het er weleens over gehad om onze inkomens op één hoop te gooien en gewoon alles te delen, maar mijn man wilde dat toch liever niet. ‘Jij shopt te veel’, was zijn reactie. Ik vertel hem zeker niet over alles wat ik koop, veel hou ik bewust bij hem weg. Hij zou er alleen maar commentaar op hebben. Alleen als hij vraagt of ik iets nieuws draag, geef ik altijd antwoord, maar eerlijk gezegd is hij niet erg bezig met mijn kledingkeuze. Ik zie het zo: zolang ik alle rekeningen kan betalen en er voldoende geld op mijn spaarrekening staat, doe ik niemand kwaad met de aanschaf van een mooi kledingstuk.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.