Beeld: Getty Images
Helena (47) woont samen met Dirk (61) en is moeder van Nora (7) en Faas (5). Ze leven van haar salaris: 2100 euro netto per maand.
“Toen ik van de week met mijn dochter door de supermarkt liep, zag ik een leuke aanbieding: het boek Dolfje weerwolfje voor een tientje. Ik had het al in mijn winkelmand gelegd, toen Dirk belde. Ik vertelde hem van mijn vondst. ‘Eh, kijk even naar onze bankrekening Helena, dat kunnen we nu niet betalen.’ Dan denk ik wel even: verdorie, als dít al niet meer kan.
Dirk had een eigen zaak toen ik hem ontmoette, een winkel in herenmode en sportkleding. Ik werkte fulltime bij een veilinghuis. Toen we kinderen kregen, ging ik drie dagen per week werken. Dirk haalde zo’n veertigduizend euro per jaar aan inkomen uit de zaak. Met mijn parttime salaris erbij hadden we het hartstikke goed. Achteraf besef ik nog meer wat voor luxe het was dat ik die eerste jaren zo veel bij Nora en Faas kon zijn. In de winkel kwamen de laatste jaren steeds minder klanten. Drie jaar geleden heeft Dirk de zaak noodgedwongen moeten sluiten. Een enorme klap, ook financieel. Als ondernemer had hij geen recht op een uitkering. En gezien zijn leeftijd had solliciteren weinig zin.
We waren er snel uit dat ik meer zou moeten gaan werken. Inmiddels werkte ik als juridisch secretaresse bij een accountantskantoor, en gelukkig kon ik daar zonder problemen van drie naar vijf dagen. Niet dat ik stond te juichen. Ik heb een fijne werkgever, word gewaardeerd, we werken in een prachtig pand, maar het is niet de droombaan die ik voor ogen had toen ik na de middelbare school Frans ging studeren. De uitdaging die ik in mijn werk mis, kon ik vroeger compenseren door af en toe les te geven in Nederlands en Frans. Of lekker veel te lezen. Daar is nu geen tijd meer voor.
Sinds drie jaar moeten we met zijn vieren rondkomen van één inkomen. Elke maand komt er 2100 euro netto binnen. Eigenlijk moet ik daarvan iets apart zetten voor mijn pensioen, maar dat geld hebben we nu te hard nodig. Als er iets onvoorziens gebeurt – deze maand is bijvoorbeeld mijn dure fiets met kinderzitjes gejat – moeten we echt de eindjes aan elkaar knopen. Toch ben ik er trots op dat het mij lukt in mijn eentje ons gezin te onderhouden. Dat we onze dochter naar judo kunnen laten gaan. En ook gewoon op vakantie kunnen in de zomer. Mijn kinderen komen niks tekort. Maar ik kan niet ontkennen dat ik het jammer vind dat we onze levensstandaard flink hebben moeten aanpassen.
Het contrast met de collega’s op mijn werk, met hun dure auto’s en tweede huizen, is groot. Voor ons geen bezoekjes aan de biologische winkel, terwijl ik het zo belangrijk vind duurzame producten te kopen. Geen prijzige cocktails in een van de hippe tenten die in mijn buurt als paddenstoelen uit de grond schieten. En hoezeer ik ook besef dat het geen eerste levensbehoefte is, ik baal er echt van dat we al jaren niet kunnen gaan skiën – dat vind ik zo’n beetje het leukste wat er is.
Lees ook: ‘We moeten nog negen dagen met 3 euro doen’ >
Het is ook jammer dat ik mijn moeder nooit meer iets kan toestoppen. Sinds mijn vader op zijn 48ste plotseling overleed aan een hartstilstand, heeft zij het niet breed. De dood van mijn vader heeft mij geleerd hoe kwetsbaar het leven is, en hoe kwetsbaar onze situatie. Daar maak ik me soms zorgen om. Voor de kinderen is het fijn dat hun vader er is wanneer ze uit school komen en dat hij ze overal naartoe kan brengen – iets waar ik best jaloers op ben.
Soms hebben we discussies. Dirk vind het nodig dat we een werkster nemen, ik denk: je kunt toch zelf schoonmaken? Hoe opgeruimd en georganiseerd ik ook ben op mijn werk, thuis is het een rommeltje. En ik wil niet leven volgens het principe ‘wie betaalt, bepaalt’, maar soms moet ik op mijn tong bijten. Ik begrijp dat het vervelend voor hem is dat hij bij mij moet aankloppen als hij iets graag wil. Naar een concert van Bruce Springsteen, bijvoorbeeld. Dirk probeert af en toe iets bij te verdienen met kleine klusjes, of door onze auto te verhuren op een online deelplatform. En hij werkt aan een roman. Hij gaat er stiekem van uit dat het een bestseller wordt, en het is ook echt een goed boek, maar hoe realistisch is die hoop?
Ik was altijd iemand die van dag tot dag leefde. Ik reisde de halve wereld rond, heb in Brazilië gewoond en in Australië. Als ik het ergens naar mijn zin had bleef ik maanden hangen. Toen ik Dirk ontmoette, droomde ik er nog van om een hotel te beginnen in Patagonië. Nog steeds zegt een stemmetje in mijn hoofd dat ik iets heel anders wil gaan doen als ik later groot ben. De werkelijkheid is dat ik vastzit in een baan die ik heb voor het geld. Dat is soms best beklemmend. Als ik een man had met een goed inkomen, zou mijn leven er heel anders uitzien. Aan de andere kant: ik hoef geen andere man. Ik ben gelukkig met deze. En er is ook een voordeel aan zijn leeftijd: over een paar jaar krijgt hij AOW.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Amber en Gijs hebben financieel niets te klagen, maar ze zijn het erover eens dat het compleet uit de hand is gelopen met Ambers uitgavenpatroon in de decembermaand: ‘Decemberuitgaven lopen uit de hand’.
Melissa (32) is getrouwd met Bilal (33), moeder van drie jonge kinderen (8, 5 en 1), aangesloten bij de Familyblend influencer agency (@melisspieters) en bekeerd moslim. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Stap je vol optimisme het consultatiebureau binnen, blijkt je kind te mager, te wild of valt er wel iets anders aan te merken waardoor je met een ingestort moeder-ego het pand weer verlaat. Drie moeders delen hun ervaring.