Bron: Unsplash
Altijd aanspraak en lekker goedkoop: Evelien leefde twintig jaar in een woongroep, tot ze naar een eigen plek verlangde. Nu moet ze harder werken en houdt ze minder over, maar zij en haar dochter hebben tenminste wel een eigen wc.
Evelien (50), moeder van Vesper (9), heeft een latrelatie: “Ik heb twintig jaar in Amsterdam in een commune gewoond. Ik had 30 m2 voor mezelf en deelde twee badkamers, een woonkamer, drie toiletten, een kleine tuin en een dakterras met acht volwassenen. Twintig jaar geleden verhuisde ik van een studentenhuis van Maastricht naar Buitenveldert, een Amsterdamse buitenwijk. Ik kon op een etage bij vriendinnen gaan wonen, in een kamer die nog het meeste weghad van een bezemkast, qua ruimte dan.
Ik kon niet aarden in Amsterdam, ook doordat ik nog in Hilversum werkte. ‘Je moet in centraler gaan wonen en daar ook een baan zoeken’, adviseerde een vriend. Ik vond werk op de Wallen, als gids, en ik schreef op goed geluk een stuk of twintig brieven naar verschillende woongroepen in de stad. Bij één groep mocht ik komen hospiteren. Voor het gesprek had ik me leuk aangekleed en lekker opgedoft. Bij binnenkomst zag ik al snel dat ik de enige met make-up was. ‘Wat zou je voor ons koken?’ werd me gevraagd. Ik antwoordde iets als zalm met spinazie uit de oven. ‘Ja. Maar dan zonder zalm’, was de reactie. Mijn idee van radicaal links en vegetarisch klopte volledig. Het waren wel heel fijne mensen. Ik besloot het gewoon te proberen en van mijn vriendinnen kreeg ik de garantie dat ik altijd weer terug mocht komen in de bezemkast.
De huur bedroeg 312 euro. In de twintig jaar dat ik er gewoond heb, steeg dat bedrag naar 350 euro. Daarnaast was ik nog eens 350 euro kwijt aan zaken als eten, drinken, internet, zonnepanelen en de krant, zelfs huiswiet was inclusief. Het enige wat niet bij het bedrag inbegrepen was, was alcohol, vlees en vis. Dat moest ik zelf kopen en het moest bewaard worden in een speciale koelkast boven. Op m’n 38e ontmoette ik mijn vriend. Hij woonde antikraak en toen dat pand affikte heeft hij even bij me gewoond. Het werkte niet, daarvoor was mijn kamer echt te klein. Hij vertrok naar een broedplaats voor kunstenaars en we kregen onze dochter. Luiers kocht ik wel zelf en ze kreeg borstvoeding. Toen ze wat ouder was, legde ik voor haar 100 euro extra in.
Twee keer per jaar hielden we een bewonersvergadering en daar bespraken we onder meer wat we wel en niet acceptabel vonden. Voor acht personen bramen kopen voor het ontbijt gaat behoorlijk in de papieren lopen, bijvoorbeeld. Onze boodschappen deden we bij voorkeur bij een klein biologisch winkeltje in Amsterdam, De Aanzet – door ons gekscherend De Afzet genoemd. Het was en is daar een stuk duurder dan in de grote supermarkten, maar de eigenaren zijn zo lief en we wilden een kleine ondernemer steunen. In principe moest iedereen eens in de week koken. Op zondag werd er niet gekookt. Als je meer dan twee vrienden aan tafel meebracht, was het de bedoeling dat jij het eten verzorgde. Daarvoor hoefde niet extra te worden ingelegd, dat vonden we onzin.
Het systeem waarmee we werkten liep goed. Als we zagen dat er te veel werd uitgegeven, werd er even aan de bel getrokken. En alles was redelijk in evenwicht. Waar de een een kilo kaas in de week at, gaf de ander het geld weer uit aan planten voor in de tuin en weer een ander stond anderhalf uur te douchen. Om de kosten te drukken, kochten we veel in bulk: toiletpapier, olijfolie, wasmiddel, dat werk. Een jaar geleden begon ik steeds meer een eigen toilet te missen. Het was tijd om te gaan. De samenstelling van de groep veranderde ook en de nieuwe bewoners werden steeds jonger.
We woonden midden in de stad, achter het Concertgebouw. Voor Vesper zochten we een school waar zij zich thuis zou voelen. In ons stadsdeel, Zuid, vroegen de meeste basisscholen alleen al 600 euro vrijwillige ouderbijdrage, waar ze dan extra onderwijs van inkochten. Mijn linkse vrienden vonden daar wat van. Ik ook; het zorgt voor ongelijke kansen. Voor Vesper geen skivakanties en ook geen groot eigen huis. We vonden uiteindelijk een school in Amsterdam-Oost, dat voelde beter.
Uit de commune stappen en eigen woonruimte zoeken was een hele stap voor me. Ik ben harder gaan werken, want ik wist dat ik veel meer geld nodig zou hebben. Van een inkomen onder de 1000 euro zit ik nu op een inkomen van rond de 1700 euro. Omdat ik al zolang ingeschreven stond, had ik vrijwel meteen beet; ik woon nu in een grachtenpand aan de mooiste gracht van Amsterdam met uitzicht op de Stopera. Mijn woonoppervlak is verdubbeld en alles is voor onszelf. Ik betaal wel 650 euro huur per maand. En dan komen daar nog heel veel kosten bij.
Het is wennen dat ik elke dag mijn eigen eten moet koken en dat er nooit iemand anders boodschappen doet. En alles is dúúr! In bulk inkopen doe ik niet meer. Internet kost 60 euro per maand; dat betaalden we voorheen met z’n achten. Ik red het, maar daarvoor heb ik wel een financieel coach in de arm genomen – daar ben je dan 50 voor geworden…
Ik ben er best zenuwachtig over geweest in het begin; zou het me lukken, van met weinig verdienen riant kunnen leven naar met meer verdienen minder kunnen doen? Mijn regel is altijd geweest dat ik op financieel gebied geen stress wil. In al die jaren heb ik dan ook nog nooit rood gestaan. Ik noteer tegenwoordig alles in een Excelbestand – iets wat ik nooit van mezelf had gedacht, maar het werkt perfect. Op eten ben ik gaan bezuinigen. Omdat we eerst nog geen fornuis hadden, gaf ik zo’n 700 euro uit aan een broodje hier, Thais afhalen daar of even naar de Japanner. Dat moest echt minder, want alleen mijn vaste lasten zijn al 1400 euro.
Ik ben nu aan het sparen, onder meer voor een opleiding en een reis naar Japan. Ook zet ik geld apart voor mijn auto, want die heb ik voor de deur staan in verband met mijn ouders die al wat op leeftijd zijn en hier niet om de hoek wonen. Ik had me voorgenomen alles nieuw te kopen in dit huis. In Zuid stond er iedere week wel wat leuks aan interieur op straat, daar wisselt men elk seizoen van meubels en daar maakten wij gebruik van. Toch heb ik ook nu weer leuke tweedehandsmeubels gevonden waar ik heel blij mee ben; alleen mijn verhuizing kostte namelijk al zo’n 2000 euro en dan heb ik dus niets geks gedaan. Dat geheel nieuwe interieur komt wel als ik een jaar of zestig, zeventig ben. Vesper vindt het zalig bij mij en bij haar vader, die nog wel in een woongroep woont. Wel mist ze ons oude huis ook een beetje, net als ik. Het is toch de aanspraak die je in een commune altijd hebt.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
Trigger warning: in dit artikel komt een eetstoornis ter sprake, wat mogelijk triggerend kan zijn.De druk om na een bevalling ‘snel weer de oude te zijn’ is groot. Social media staat vol met moeders die binnen no time hun zwangerschapskilo’s kwijt zijn en weer in hun oude spijkerbroek passen. Dat kan ervoor zorgen dat je […]
Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Joan kwam met een opmerkelijk cadeau voor de juf.
Heb je weleens stiekem een blik geworpen op de chatgesprekken van je tiener en je afgevraagd wat al die emoji’s betekenen? Dan ben je niet de enige. De nieuwe Netflix-hit Adolescence heeft ouders in heel Nederland aan het denken gezet over de verborgen betekenissen achter emoticons. Taalplatform Preply heeft ze op een rij gezet.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.