Bron: Unsplash
Altijd aanspraak en lekker goedkoop: Evelien leefde twintig jaar in een woongroep, tot ze naar een eigen plek verlangde. Nu moet ze harder werken en houdt ze minder over, maar zij en haar dochter hebben tenminste wel een eigen wc.
Evelien (50), moeder van Vesper (9), heeft een latrelatie: “Ik heb twintig jaar in Amsterdam in een commune gewoond. Ik had 30 m2 voor mezelf en deelde twee badkamers, een woonkamer, drie toiletten, een kleine tuin en een dakterras met acht volwassenen. Twintig jaar geleden verhuisde ik van een studentenhuis van Maastricht naar Buitenveldert, een Amsterdamse buitenwijk. Ik kon op een etage bij vriendinnen gaan wonen, in een kamer die nog het meeste weghad van een bezemkast, qua ruimte dan.
Ik kon niet aarden in Amsterdam, ook doordat ik nog in Hilversum werkte. ‘Je moet in centraler gaan wonen en daar ook een baan zoeken’, adviseerde een vriend. Ik vond werk op de Wallen, als gids, en ik schreef op goed geluk een stuk of twintig brieven naar verschillende woongroepen in de stad. Bij één groep mocht ik komen hospiteren. Voor het gesprek had ik me leuk aangekleed en lekker opgedoft. Bij binnenkomst zag ik al snel dat ik de enige met make-up was. ‘Wat zou je voor ons koken?’ werd me gevraagd. Ik antwoordde iets als zalm met spinazie uit de oven. ‘Ja. Maar dan zonder zalm’, was de reactie. Mijn idee van radicaal links en vegetarisch klopte volledig. Het waren wel heel fijne mensen. Ik besloot het gewoon te proberen en van mijn vriendinnen kreeg ik de garantie dat ik altijd weer terug mocht komen in de bezemkast.
De huur bedroeg 312 euro. In de twintig jaar dat ik er gewoond heb, steeg dat bedrag naar 350 euro. Daarnaast was ik nog eens 350 euro kwijt aan zaken als eten, drinken, internet, zonnepanelen en de krant, zelfs huiswiet was inclusief. Het enige wat niet bij het bedrag inbegrepen was, was alcohol, vlees en vis. Dat moest ik zelf kopen en het moest bewaard worden in een speciale koelkast boven. Op m’n 38e ontmoette ik mijn vriend. Hij woonde antikraak en toen dat pand affikte heeft hij even bij me gewoond. Het werkte niet, daarvoor was mijn kamer echt te klein. Hij vertrok naar een broedplaats voor kunstenaars en we kregen onze dochter. Luiers kocht ik wel zelf en ze kreeg borstvoeding. Toen ze wat ouder was, legde ik voor haar 100 euro extra in.
Twee keer per jaar hielden we een bewonersvergadering en daar bespraken we onder meer wat we wel en niet acceptabel vonden. Voor acht personen bramen kopen voor het ontbijt gaat behoorlijk in de papieren lopen, bijvoorbeeld. Onze boodschappen deden we bij voorkeur bij een klein biologisch winkeltje in Amsterdam, De Aanzet – door ons gekscherend De Afzet genoemd. Het was en is daar een stuk duurder dan in de grote supermarkten, maar de eigenaren zijn zo lief en we wilden een kleine ondernemer steunen. In principe moest iedereen eens in de week koken. Op zondag werd er niet gekookt. Als je meer dan twee vrienden aan tafel meebracht, was het de bedoeling dat jij het eten verzorgde. Daarvoor hoefde niet extra te worden ingelegd, dat vonden we onzin.
Het systeem waarmee we werkten liep goed. Als we zagen dat er te veel werd uitgegeven, werd er even aan de bel getrokken. En alles was redelijk in evenwicht. Waar de een een kilo kaas in de week at, gaf de ander het geld weer uit aan planten voor in de tuin en weer een ander stond anderhalf uur te douchen. Om de kosten te drukken, kochten we veel in bulk: toiletpapier, olijfolie, wasmiddel, dat werk. Een jaar geleden begon ik steeds meer een eigen toilet te missen. Het was tijd om te gaan. De samenstelling van de groep veranderde ook en de nieuwe bewoners werden steeds jonger.
We woonden midden in de stad, achter het Concertgebouw. Voor Vesper zochten we een school waar zij zich thuis zou voelen. In ons stadsdeel, Zuid, vroegen de meeste basisscholen alleen al 600 euro vrijwillige ouderbijdrage, waar ze dan extra onderwijs van inkochten. Mijn linkse vrienden vonden daar wat van. Ik ook; het zorgt voor ongelijke kansen. Voor Vesper geen skivakanties en ook geen groot eigen huis. We vonden uiteindelijk een school in Amsterdam-Oost, dat voelde beter.
Uit de commune stappen en eigen woonruimte zoeken was een hele stap voor me. Ik ben harder gaan werken, want ik wist dat ik veel meer geld nodig zou hebben. Van een inkomen onder de 1000 euro zit ik nu op een inkomen van rond de 1700 euro. Omdat ik al zolang ingeschreven stond, had ik vrijwel meteen beet; ik woon nu in een grachtenpand aan de mooiste gracht van Amsterdam met uitzicht op de Stopera. Mijn woonoppervlak is verdubbeld en alles is voor onszelf. Ik betaal wel 650 euro huur per maand. En dan komen daar nog heel veel kosten bij.
Het is wennen dat ik elke dag mijn eigen eten moet koken en dat er nooit iemand anders boodschappen doet. En alles is dúúr! In bulk inkopen doe ik niet meer. Internet kost 60 euro per maand; dat betaalden we voorheen met z’n achten. Ik red het, maar daarvoor heb ik wel een financieel coach in de arm genomen – daar ben je dan 50 voor geworden…
Ik ben er best zenuwachtig over geweest in het begin; zou het me lukken, van met weinig verdienen riant kunnen leven naar met meer verdienen minder kunnen doen? Mijn regel is altijd geweest dat ik op financieel gebied geen stress wil. In al die jaren heb ik dan ook nog nooit rood gestaan. Ik noteer tegenwoordig alles in een Excelbestand – iets wat ik nooit van mezelf had gedacht, maar het werkt perfect. Op eten ben ik gaan bezuinigen. Omdat we eerst nog geen fornuis hadden, gaf ik zo’n 700 euro uit aan een broodje hier, Thais afhalen daar of even naar de Japanner. Dat moest echt minder, want alleen mijn vaste lasten zijn al 1400 euro.
Ik ben nu aan het sparen, onder meer voor een opleiding en een reis naar Japan. Ook zet ik geld apart voor mijn auto, want die heb ik voor de deur staan in verband met mijn ouders die al wat op leeftijd zijn en hier niet om de hoek wonen. Ik had me voorgenomen alles nieuw te kopen in dit huis. In Zuid stond er iedere week wel wat leuks aan interieur op straat, daar wisselt men elk seizoen van meubels en daar maakten wij gebruik van. Toch heb ik ook nu weer leuke tweedehandsmeubels gevonden waar ik heel blij mee ben; alleen mijn verhuizing kostte namelijk al zo’n 2000 euro en dan heb ik dus niets geks gedaan. Dat geheel nieuwe interieur komt wel als ik een jaar of zestig, zeventig ben. Vesper vindt het zalig bij mij en bij haar vader, die nog wel in een woongroep woont. Wel mist ze ons oude huis ook een beetje, net als ik. Het is toch de aanspraak die je in een commune altijd hebt.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Actrice en influencer Gaby Blaaser vertelt in de nieuwste aflevering van 30 Minuten Rauw over het ziekteproces van haar moeder, die in het voorjaar van 2024 overleed aan vulvakanker. Met radio-dj Ruud de Wild praat ze over de stilte en schaamte rondom de ziekte en de noodzaak van zelfonderzoek.
Het is de grootste angst van veel moeders in wording: dat de babynaam die je al jaren klaar hebt liggen voor je neus wordt weggekaapt. Het overkwam Vera. “Ik wist niet wat ik hoorde, had ze nou écht mijn babynaam gestolen?”
De kop is eraf! De eerste aflevering van het Sinterklaasjournaal met presentator Merel Westrik aan de cadeautjesdesk is een feit. Even wennen voor de vaste kijker of smaakt het naar meer voor de komende afleveringen? Dit vindt tv-kijkend Nederland van de nieuwe presentator.
Het wordt al een tijdje geroepen, maar nu lijkt het toch echt te gaan gebeuren: (bijna) gratis kinderopvang voor werkende ouders. Dat maakte het kabinet gisteren bekend.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (6) en Lilou (3). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.Kind beschermenSoms voel ik mij echt […]