Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal de mis ging.
Lees verder onder de advertentie
Cindy (36) is alleenstaande moeder van Domi (9) en Justine (4): “Het is nu al meer dan drie jaar geleden en nog steeds kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan als ik eraan terugdenk…
Traphekjes
Woensdagochtend was het, een uurtje of 10. Ik had Domi net naar school gebracht en terwijl ik in de keuken alle vaat van de ochtendspits wegwerkte en Justine op het speelkleed rommelde, piepte de droger. Met baby en al liep ik naar boven: doordat we traphekjes hadden, kon zij vrolijk over de bovenverdieping kruipen en ik in alle rust de was opvouwen.
Kortom, een doodnormale ochtend. Tot ik na nog geen twee minuten een oorverdovende klap hoorde, gevolgd door enkele bonken en luid gehuil. Ik wist meteen: dit is foute boel. En ja hoor, daar lag mijn kleine Justine, schreeuwend onderaan de trap. Het bloed stroomde uit haar mond.
Lees verder onder de advertentie
Vanaf dat moment ging alles in een waas aan me voorbij. Ik begon te hyperventileren, tilde Justine op en rende in paniek naar mijn buurvrouw, die wonderbaarlijk genoeg thuis was en samen met mij naar de spoedeisende hulp racete. Pas toen we op de parkeerplaats van het ziekenhuis aankwamen, werd Justine rustiger. Maar het bloeden was nog niet gestopt.
Mis niks van Kek
Volg ons kanaal en lees als eerste nieuwe verhalen en columns
Wekadvies
Gelukkig stelde de arts ons al na een paar korte checks gerust: dat Justine meteen begon met huilen en niet hoefde over te geven, was een goed teken. En het bloed uit haar mond? Dat kwam van haar twee ondertandjes die ze door de val was kwijtgeraakt. Ik moest haar om de 1 à 2 uur wakker maken ’s nachts en goed in de gaten houden of ze niet suffer werd – that’s it.
Lees verder onder de advertentie
Eenmaal thuis voelde ik me de slechtste moeder ooit, want hoe kon het toch dat ik het traphekje niet goed had dichtgedaan? Maar terwijl ík nog aan het bijkomen was van de akelige ochtend, kroop Justine alweer vrolijk rond.
Niets aan overgehouden
Ook na een nacht om het uur wekken bleek dat ze, behalve het verliezen van haar ondertandjes, niets aan de val had overgehouden. Maar het traphekje in alle haast vergeten? Dat is mij natuurlijk nooit meer overkomen.”
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.