Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Sandra (50) geeft les aan groep 4.
5 oktober 2017, het Malieveld in Den Haag. Ik sta te staken. Samen met zestigduizend collega’s. Of liever: ik dans te staken. Een docent op het podium leert ons de haka, een strijddans van de Maori’s. We zwieren en zwaaien. Nooit geweten dat staken zo leuk is.
Ik heb nog nooit aan een demonstratie meegedaan, maar Sander Dekker heeft me over de streep getrokken. In mei zei de toenmalige staatssecretaris van Onderwijs dat docenten aan de middelbare school meer verdienen dan bassisschooldocenten omdat het moeilijker is een klas pubers les te geven dan basisschoolkinderen. Ik denk dat alle zestigduizend leraren hier op het Malieveld die nacht niet hebben geslapen van woede.
Dekker heeft geen kinderen. Dat wist ik al voor ik het opzocht op Wikipedia. Elke ouder weet hoe moeilijk en belangrijk ons werk is. Op de basisschool, het woord zegt het, moet het gebeuren. De eerste elf jaar van een mensenleven zijn bepalend voor de rest. Wij kweken burgers. We dienen een veilige haven te zijn – voor sommige kinderen de enige.
In plaats dat basisschooldocenten in de watten worden gelegd, is onze werkdruk de laatste decennia keihard verzwaard, zonder compensatie. Als beginnertje had ik negentien kinderen in de klas, 25 jaar later heb ik er 27. Daarvan heeft de helft extra aandacht nodig. Alleen de allerzwaarste gevallen gaan nog naar het speciaal onderwijs omdat die sector half wegbezuinigd is. Kinderen met ADD, ADHD, dyslexie, dyscalculie, soms zelfs kinderen met downsyndroom, komen bij mij in de klas. Ik word knettergek van het schrijven van behandelplannen en ontwikkelingsperspectieven.
Vroeger hadden onderwijzers tenminste nog status. Volgens de Volkskrant komt dat doordat de onderwijzer toen een man was. Mannen zijn beter in belangrijk doen. Vrouwen kunnen daar niets van. Mijn buurvrouw op het Malieveld draagt een bordje: ‘Ik wil geen geld, ik wil tijd voor mijn leerlingen.’ Hoezo, denk ik. Ik wil wel geld. Vrouwen zeggen: ‘Ik geef les omdat ik het dankzij de schoolvakanties kan combineren met een gezin, mijn partner is hoofdkostwinner.’ Als een man zoiets zegt wordt hij uitgelachen in de kroeg.
Onze leerlingen begrijpen ons beter dan Sander Dekker. Saro Sebastiani (11) stuurde Sander Dekker het volgende briefje: ‘Beste overheid, ik vind dat alle meesters en juffen, vooral mijn meester, meer geld moeten krijgen. Ik weet hoe hard hij werkt. Een goed begin is het halve werk zeggen ze, dus waarom verdient mijn meester dan minder? Kunt u dat uitleggen? Of liever nog: kunt u dat oplossen? Want mijn meester verdient meer.’
We gaan door met staken tot de overheid naar Saro luistert. Vandaag, op het Malieveld, hoop ik bijna dat dat nog even duurt, zo gezellig hebben we het. Basisschooldocenten kunnen sfeer scheppen, ook dat hoort bij het vak.
Dit artikel staat in Kek Mama 13-2017.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.