De juf: ‘Als Barbara’s moeder opendoet, slaat de dranklucht me tegemoet’

Dorine Hermans

3 juni, 2020 - 07:47

Leestijd: 4 minuten

Donderdagmiddag, vier uur. Ik zit toetsen na te kijken in de klas met een schuin oog op het schoolplein. Dat is inmiddels leeg, op één kind na: Barbara (9). Ze hangt rond bij het klimrek. Ik bel haar moeder Joyce, maar die neemt niet op.

Verdoving

Ik zucht. Een jaar geleden verongelukte Barbara’s vader, de grote liefde van Joyce, in het verkeer. Sindsdien heeft Joyce een alcoholprobleem, om het verdriet te verdoven. Ze voedt Barbara alleen op. Met de fles als steunpilaar. Ik heb al een tijdje het gevoel dat ik moet ingrijpen, maar wacht op het juiste moment. Vóór het ongeluk was Joyce een gezellige moeder die zich graag inzette voor de school. Nu is ze een schim van zichzelf. Barbara moet niet alleen haar vader missen, maar eigenlijk ook haar moeder. Joyce brengt Barbara vaak te laat naar school, geregeld zonder lunchtrommeltje – ik neem voor de zekerheid altijd extra boterhammen mee. Als ik Joyce erop aanspreek, staat ze nooit heel dichtbij; misschien om te voorkomen dat ik haar adem ruik. Daarna gaat het een tijdje goed. Joyce haalt Barbara wel altijd op tijd op. Wat dat betreft is dit een keerpunt. Het is best koud. Ik loop naar buiten en zeg: “Barbara, je moeder is later vandaag. Kom maar gezellig bij me in de klas zitten. Heb je De brief voor de koning al gelezen?” Barbara schudt nee. Even later zitten we vreedzaam naast elkaar. Zij leest, ik werk.

Lees ook – Mama is weduwe: ‘Mijn zoon was twee en ik was 32 weken zwanger van een tweeling’ >

Thuis

Om kwart over vijf is Joyce nog steeds nergens te bekennen. Dit is het moment waar ik op wachtte, besluit ik. Ik app Joyce dat ik Barbara mee naar huis neem om met mijn twee dochters te spelen. En dat ik daarna naar haar toekom. Als ik Barbara thuis heb afgeleverd – die vindt het geweldig – fiets ik naar Joyce. Er wordt niet opengedaan als ik aanbel. Ik kijk door het raam. Daar zie ik Joyce liggen, op de bank. Er staan twee lege wijnflessen naast haar. Ze lijkt diep in slaap, bewusteloos zelfs. Ik sla hard met mijn hand op het raam. Tot mijn opluchting komt er beweging in haar. Als ze opendoet slaat de dranklucht me tegemoet. Maar ze is aanspreekbaar; blijkbaar is de wijn al wat uitgewerkt. “Joyce, er moet iets gebeuren”, zeg ik. “Anders moet ik de kinderbescherming inlichten. Ik wil niet dat je Barbara kwijtraakt. En ik wil niet dat Barbara jou kwijtraakt.” Ze knikt gelaten. “Misschien wilde ik wel dat je me zo vond”, zegt ze. “Zodat ik iets moet veranderen.” Samen zoeken we naar een oplossing. Ik weet een goede verslavingskliniek. Als Joyce daar heengaat, zouden haar ouders Barbara kunnen verzorgen. Barbara is dol op ze.

Een lief briefje

De volgende dag komt Barbara op tijd op school. Met een heerlijk lunchtrommeltje, voorzien van mandarijntjes en ontbijtkoek en een lief briefje van Joyce. “Mijn moeder gaat op vakantie”, zegt ze. “Om uit te rusten. En oma en opa komen.” Ze huppelt de klas in. Ik kijk haar voldaan na. Ik kan er niets aan veranderen dat ze verder moet leven zonder vader. Maar ik kan er wel aan bijdragen dat haar moeder weer echt haar moeder wordt. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.   Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen: *Goedkoper dan in de winkel *Lees elke maand als eerst Kek Mama *Gratis verzonden Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.