Beeld: Getty Images
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Meike (32) geeft les aan groep zes.
Vrijdagavond, de bovenbouw-disco. ‘Kom ik nog thuis of blijf ik slapen?’ schallen Maan en Snelle uit de luidsprekers in onze gymzaal. Alle kinderen zingen mee. Mijn leerlingen zijn de jongsten van de groep, maar zeker niet de minst enthousiaste, stel ik met een zekere trots vast. Dan valt mijn oog op André (9), die naar de wc loopt. Hij heeft de hele avond nog niet meegedanst of -gezongen.
André, vernoemd naar André Hazes junior, is mijn zorgenkind. Zijn vader John, opzichter in de bouw, zit in de WAO, hij heeft een hersenbeschadiging na een val van een stellage. Andrés moeder Lola probeert bij te beunen als schoonmaakster, maar dat gaat niet vanzelf want ze is alcoholist. Ze heeft moeite op tijd op haar werk te zijn en dan niet naar drank te ruiken. Vorige maand huilde André in de klas. Omdat zijn moeder weer een keer ontslagen was.
André is dikkig, onverzorgd. Hij loopt altijd met zijn hoofd naar beneden. Alsof hij de hele wereld op zijn schouders draagt. Hij is heel slim, al vindt hij zelf van niet. Ik heb hem voor een groepje opgegeven voor kinderen die extra goed leren en extra werk krijgen. Omdat ik wil dat hij het gelooft. En hij heeft humor. Ik kan met hem geinen, hem een beetje plagen. Niet te erg, ik maak er geen ontgroening van. Maar als hij een opstel afraffelt, zeg ik sarcastisch: “Nou dat heb je weer netjes geschreven”, terwijl het er niet uitziet. Dan geeft hij een schuins lachje. Ik ben dol op hem.
Lees ook De juf: ‘Ineens moeten drie kinderen overgeven’ >
Twee weken geleden startte de kaartjesverkoop voor de disco, à één euro. André meldde mij dat hij niet mee zou doen. Als enige. “Ik heb de dinsdag na de disco toch mijn spreekbeurt, juf. Die moet ik voorbereiden”, verklaarde hij. “Dan schuiven we die een week door”, zei ik. “Ik wil dat je komt, en anders kom ik je halen.”
“Ik heb de dinsdag na de disco toch mijn spreekbeurt, juf. Die moet ik voorbereiden.”
Even later kwam hij naar me toe met papier en pen. Ik vind het goed dat André dinsdag geen spreekbeurt doet, stond erop. Of ik mijn handtekening eronder wil zetten. Dat deed ik. Ik knoopte er meteen een pedagogisch gesprekje aan vast. “Waar ga je je spreekbeurt over houden?” vroeg ik. “Ik weet het nog niet, juf”, zei hij. “Wat vind je leuk?” vroeg ik. “Minecraft”, zei hij. “Maar dat kan vast niet.” “Waarom niet?” vroeg ik. “Als jij dat nou leuk vindt. Ik vind het goed, al doe je het over je grote teen.” Hij lachte.
Vandaag is André bij de disco. Dat voelt als een overwinning. Maar hij doet niet mee met de andere kinderen. Ik loop naar de jongenswc’s, waar ik hem aantref terwijl hij netjes zijn handen wast. “Kom, we gaan dansen, André”, zeg ik. “Nee juf”, antwoordt hij. “Ik wil niet dansen. Maar ik ben tot nu toe al gebleven. Dat is toch al goed?” Daar heb ik niet van terug. Dan vraagt hij: “Juf, mag ik mijn spreekbeurt ook houden over mijn kleine teen?” We barsten samen in lachen uit. Wat is hij toch een leuk ventje, denk ik. Hij komt er wel, of hij nou danst of niet. Dit artikel staat in Kek Mama 14-2021. Meer verhalen van De juf? Elke woensdag komt er een nieuwe aflevering op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.