Beeld: Shutterstock
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Ditte (60) geeft les aan groep 8.
Woensdagochtend, groep acht. Ik geef een merkwaardige les: app-taal. Ik steek er veel van op want ik weet er veel minder van dan mijn leerlingen. Zelf app ik in keurig Nederlands. Zoals ik dat ooit op de R.K. Meisjesschool leerde onder de strenge leiding van zuster Ursula. Elk verkeerd lettertje corrigeer ik. Ik ben dan ook niet opgegroeid met smartphones, maar met één telefoon voor het hele gezin, die met de kracht van een scheepstoeter door het huis loeide. Als je indertijd had gezegd dat kinderen ooit een eigen telefoon zouden hebben, had we dubbel gelegen van het lachen.
Dat er een officiële app-taal bestaat weet ik pas sinds kort. Ik dacht dat kinderen in het wilde weg maar wat afkorten. Dat dachten ze zelf ook, volgens mij. Maar nu is er een nieuwe versie van Taal op maat verschenen, de taalmethode die wij op school hanteren. Daarin trof ik tot mijn verbazing deze app-les aan. Ik dacht eerst dat ze gek waren geworden bij uitgeverij Noordhoff. Moest ik gaan onderwijzen in de taal van de vijand?
Appen heeft een desastreus effect op de schrijftaal van kinderen. Bij appen gaat het erom dat je razendsnel een bericht overbrengt, in zo weinig mogelijk letters. Je kunt schrijven wat je wilt, zolang de ontvanger het maar begrijpt.
Kinderen zijn liever lui dan moe, dus die gebruiken een fonetisch alfabet. Dat besmet hun taalgebruik. In schoolopstellen schrijven ze allemaal ‘me jas’, en ‘eve’, en ‘idd’. Dat krijg ik er niet uit. Mijn collega’s op de middelbare school trouwens ook niet. Zodat zelfs studenten aan de universiteit niet meer kunnen schrijven. Ik mag er graag over klagen met een vriendin die doceert aan de Amsterdamse VU.
Lees ook
Dit moet je weten over kinderen en mobiele telefoons >
Inmiddels zie ik de voordelen van de app-les. Mede omdat het slechts een uur per jaar betreft. De kinderen zijn enthousiast en zo leren ze dat er verschil is tussen correct schrijven en appen. Het is trouwens ook goed voor hun Engels, merk ik als ik Jan (11) vraag de volgende zin in app-taal te vertalen: ‘Laat het me zo snel mogelijk weten.’ Hij schrijft op het bord: ‘LMK ASAP’. “Wat betekent dat?” vraag ik benieuwd. “Let me know as soon as possible, juf”, zegt Jan. We oefenen ook smileys en andere app-icoontjes. De kinderen moeten de goede icoontjes plaatsen bij bepaalde mededelingen. Rare zinnen soms.
Soms denk ik dat ze bij Taal op maat te diep in het glaasje hebben gekeken. ‘O nee… Nu komt het nog dichterbij… straks komt het bij ons… O neeeee… help! Help! HELP!’ lees ik voor. Hierbij hoort een angst-smiley. Dylan (10) gaat de fout in. Hij zet per ongeluk een verdriet-smiley. Terwijl die juist was bedoeld voor ‘Mijn hond is dood’.
De volgende dag geef ik Dylan een herkansing. Dan behandelen we het onderwerp ‘straattaal’. Zo leren kinderen wat ABN is en wat niet. Dylan is goed in straattaal. Iets te goed. Ik vraag: “Dylan, welk woord is straattaal in de volgende zin: ‘Dat lekkere mokkeltje is echt arrogant.’” Dylan kijkt verbaasd. “Lekkere?” gokt hij. Gelukkig hoeft zuster Ursula dit niet meer mee te maken.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.