De juf: ‘De moeder van Mylou was onderweg naar school, maar kreeg een ongeluk en overleed’

Dorine Hermans

10 juni, 2021 - 10:12

Leestijd: 4 minuten

Maandagmiddag half vier. Ik heb vrij en zit te lezen. De telefoon gaat. Mijn altijd nuchtere collega vraagt met trillende stem of ik naar school wil komen. Er is een ongeluk gebeurd met een moeder. “Ik kom eraan,” zeg ik. Op school tref ik een grote groep ouders en kinderen op het plein. Toch heerst er een vreemde stilte. Een moeder huilt zachtjes. Met een beklemd gevoel loop ik naar de lerarenkamer, waar blijkt dat al mijn collega’s zijn opgetrommeld. In een hoekje zitten Mylou uit mijn klas en haar zusjes. Mylou rent op me af. “Juf, waar is mijn mama?” vraagt ze. Opeens word ik misselijk van angst. De directeur neemt me apart. Ik draai me met mijn rug naar de meisjes, zodat ze mijn reactie niet kunnen zien. Hij vertelt me dat Joke een uur tevoren is overleden op weg naar school. Een tegenligger botste frontaal op haar auto. Ze was op slag dood. Ik voel al het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. In mijn rug prikken de ogen van Mylou.

Er blijkt een protocol te bestaan

Een vader die het zag gebeuren belde de school, zodat de directeur Jokes dochters op kon vangen. “We moeten ze niet vertellen wat er is gebeurd”, zegt de directeur. Dat zullen gespecialiseerde politieagenten doen. Er komen twee vrouwen binnen, ze nemen de meisjes mee om ze naar huis te brengen, waar ze voorzichtig zullen worden ingelicht in tegenwoordigheid van hun vader. Hoe moet je zoiets voorzichtig brengen, vraag ik me af. Ik kan me er niets bij voorstellen. Er blijkt een protocol te bestaan voor als ouders onder schooltijd overlijden; gelukkig is het in geen kwart eeuw gebruikt. Als klassejuf moet ik de ouders van de andere kinderen uit mijn klas telefonisch inlichten zodat zij hun kinderen kunnen begeleiden. Een nare taak. Iedereen is kapot van het nieuws. Joke was bekend en geliefd. De volgende dag ga ik met de kinderen in de kring zitten. Mylou is er niet. Iedereen mag zeggen en vragen wat hij wil, zeg ik. Ze blijken allemaal bang dat hun eigen moeder ook kan verongelukken. Ik vertel dat zo’n ongeluk heel weinig voorkomt, dat we daarom extra geschrokken zijn. Een jongetje vraagt: “Hoe moet dat nou met moederdag?” We bedenken hoe we Mylou kunnen troosten. Een meisje zegt: “Misschien wil ze wel dat iedereen gewoon tegen haar doet.”

Lees ook – Juf Hetty (23) en de overleden vader van leerling Clarissa >

‘Coole begrafenis’

Daar heeft ze gelijk in, blijkt de volgende dag. Mylou is er weer. Met een wasbleek gezichtje. Haar vader wil dat zijn dochters weer meedraaien, zodat er iets is wat normaal blijft in hun leven. Mylou zegt niet veel, maar in de pauze zie ik haar meespelen met haar klasgenootjes. Kinderen leven in het nu, willen af en toe vergeten wat er gebeurd is. Bij Jokes crematie, een week later, is de hele school er. Tijdens de receptie is het bijna gezellig. De drie meisjes doen uitgelaten mee met tikkertje. “Coole begrafenis”, zegt een jongetje.

‘Ze gaat het redden in het leven’

In de weken erop wordt Mylou steeds stiller. Ik raak me ervan bewust hoe vaak het woord ‘mama’ valt in een klas. Veel vaker dan ‘papa’. Op een dag neem ik Mylou mee naar een theehuisje. Daar wil ze wel praten. Ze vertelt hoe ze haar moeder mist, hoe verdrietig haar vader is, hoe bang ze is dat er ook iets met haar vader gebeurt. Maar ook dat ze een hondje krijgt. Ze straalt even. Op dat moment sluit ik haar voor altijd in mijn hart. Ze gaat het redden in het leven, denk ik bij mezelf. We nemen nog een warme chocomel. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.   Meer verhalen over ervaringen op school? Volg ons op Facebook.