Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Vera (60) geeft les aan tweeling Nathalie en Julius in groep 5.
Maandag na school. Cleo (39) staat voor mijn neus met een grote bos rozen. Ze is de moeder van de tweeling Nathalie en Julius (8). “Je had gelijk, Vera”, zegt ze. Ik ben stomverbaasd.
Zes weken voor de zomervakantie kreeg ik haar kinderen onder mijn hoede. Bij tweelingen is het van belang uit te zoeken of ze niet beter gedijen in aparte klassen. Maar Cleo liet bij de aanmelding al weten dat ze wilde dat haar kinderen bij elkaar zouden zitten. De kinderen zijn schattig, ze hebben engelachtige gezichtjes, met hun blonde krulletjes. Er is wel een verschil: Nathalie kijkt feller uit haar ogen dan Julius. Ze is twee minuten ouder dan haar broertje. En dat wil ze weten ook, zo merkte ik de eerste dag al tijdens de rekenles. Toen ik vroeg: “Wie weet hoeveel 9 plus 14 is?” stak Julius zijn vinger op. Meteen stond Nathalie op van haar stoel en zwaaide driftig heen en weer met haar hand. Julius liet zijn vinger zakken. Nathalie gilde het antwoord door de klas: “DRIEËNTWINTIG, JUF!”
Het voorval stond niet op zichzelf. Nathalie lette constant op haar broertje. Als hij me trots zijn nieuwe schooltas liet zien, wrong ze zich tussen hem en mij in met haar eigen schooltas. Als ik Julius complimenteerde met een tekening, doemde Nathalie op met haar eigen tekening. Het was hard werken voor haar, om haar positie als oudste te moeten verdedigen. Het kwam haar eigen resultaten niet ten goede. En Julius stak zijn vinger nooit meer op in de klas. Hij was zo onzeker dat hij geen vriendjes durfde te maken. In het speelkwartier stond hij alleen, terwijl Nathalie met haar leiderschapskwaliteiten de queen bee van de klas was. Bij een tienminutengesprek kaartte ik het probleem aan. Cleo reageerde boos. “Wat je zegt herkennen wij niet”, zei ze. “Ben je niet bevooroordeeld?” Ik vertelde dat op andere scholen tweelingen altijd in aparte klassen worden geplaatst. “Misschien moet je daar dan heen”, zei Cleo. Daarna beende ze weg.
Lees ook – Ongelooflijk: dít zeggen mensen tegen je als je een tweeling hebt >
Een week later kwam Julius na de pauze huilend naar me toe. Zijn leesboek vertoonde ineens drie grote scheuren op de kaft. Er ging een lichtje bij me branden. Nathalie was in het speelkwartier gevallen en daarna mocht ze de school in om een slokje water te drinken. Ik nam haar apart. Ze begon te snikken. “Ik heb het gedaan juf”, zei ze. “Meisje, meisje, waarom?” reageerde ik. Ze moest even nadenken en zei: “Omdat Julius beter is in lezen.”
’s Middags na school schoot ik Cleo aan en vertelde het gebeuren. Ik zei dat ik erop stond dat de kinderen in het nieuwe schooljaar in aparte klassen kwamen. Als het dan niet beter ging, konden ze het jaar daarna weer samen komen te zitten. Cleo wilde daarop de directeur spreken. In het gesprek dat volgde gaf de directeur mij gelijk, tot Cleo’s ergernis. Nu heb ik alleen Julius in de klas en zit Nathalie bij mijn collega Asha. Julius is opgebloeid. Hij heeft veel vriendjes, is de beste van de klas. Van Asha hoor ik dat Nathalie ook rustiger is. En nu staat Cleo voor me met haar rozen. Ik ben onder de indruk van haar sportiviteit. Dat zeg ik haar. Het liefste had ik haar drie dikke zoenen gegeven. Dit artikel stond eerder in Kek Mama. Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
Soms gebeuren dingen zo snel dat je niet weet wat je overkomt, en heb je achteraf spijt dat je het niet anders aangepakt hebt. Zo ook Gwen, die met haar zoon een nare aanvaring had met de jeugdarts.
Ouders door het hele land zitten met een onverwacht probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, bedoeld om herplakbaar te zijn, zitten muurvast op de ramen. Waar kinderen enthousiast aan het plakken sloegen, zitten ouders nu gefrustreerd te schrobben. Jumbo reageert.
Ouders in heel Nederland zitten met een plakkerig probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, die zouden moeten kunnen herplakken, zitten vast op de ramen. Kek Mama to the rescue!