bron: pexels
Juf Ruby (49) geeft les aan de stille Django (11) in groep acht. Op een dag gebeurt er iets wat ze nog nooit heeft meegemaakt.
Ruby: “Maandag, de pauze. Ik zit in de lerarenkamer als overblijfjuf Martina binnenkomt, met mijn leerling Django (11) aan de hand. Django klappertandt van het huilen. Ik zie dat hij rode striemen in zijn nek heeft. Ook bij Martina staan de tranen in de ogen. Ze neemt me apart. ‘Django heeft iets engs gedaan,’ zegt ze. ‘Hij is achter een struik gaan zitten, heeft wilgentakjes om zijn nek gedaan en daaraan getrokken. Toen ik hem vond kreeg hij bijna geen adem meer.’
De wereld staat even stil. Ik kijk naar Django, een klein gevoelig jongetje, dat vaak alleen staat in het speelkwartier. Mijn hart breekt. Zoiets heftigs heb ik nog nooit meegemaakt in mijn werk.
De intern begeleidster neemt mijn klas over, terwijl ik Django thee geef in een leeg lokaal. Ik bel zijn vader Muno, bij wie hij woont – Django’s ouders zijn gescheiden. Muno komt meteen. Ik aai Django over zijn nek, over de striemen. ‘Heb je pijn?’ vraag ik. Hij huilt maar door, trillend. ‘We gaan even tekenen’, zeg ik. Ik geef hem een vel papier en Django begint automatisch zijn hond te tekenen. Hij is rustiger nu. Dan vraag ik: ‘Waarom deed je dat?’ Hij zegt: ‘Ik wilde kijken wat er gebeurde, juf.’ ‘En toen bleven de takken vastzitten.’
Als Muno binnenkomt springt Django hem in de armen. Ik geef hem met een gerust hart mee en ga naar mijn klas. Alle kinderen zijn stil. Max begint te huilen. Hij vraagt: ‘Juf, wilde Django zelfmoord plegen?’
‘Nee joh, hoe kom je erbij?’ zeg ik. ‘Hij deed een spelletje en toen bleven de takjes steken. Hij is erg geschrokken, nu is hij met zijn vader mee naar huis om bij te komen.’
Alle kinderen kijken opgelucht.
Na school bel ik Muno. Hij zegt dat Django rustig is en de volgende dag weer naar school wil. Dan snijd ik een onderwerp aan dat me zwaar op het hart ligt. Django’s moeder is depressief. Ik heb weleens gedacht dat Django haar ziekte heeft geërfd, hij is vaak verdrietig zonder dat hij kan vertellen waarom. Muno zegt dat hij mijn angst herkent. Beiden vragen we ons af of Django’s ‘spelletje’ wel een onschuldig spelletje was.
Ik heb intussen op Google gezocht naar ‘zelfdoding bij kinderen’. Daaruit blijkt dat kinderen tussen tien en vijftien jaar al pogingen daartoe doen. Zo’n vijf kinderen per jaar worden niet gered.
Muno en ik spreken af dat ik een bevriende kindertherapeut bel om Django met spoed aan te melden. De volgende maanden verricht de therapeut wonderen. Ze vertelt Muno dat ze bij Django depressieve gedachten heeft vastgesteld, maar dat ze hem leert die om te buigen naar ‘helpende gedachten’.
Hoe ze het precies doet, weet ik niet, maar het werkt. Django wordt vrolijker. Hij maakt vriendjes. Als ik hem apart neem om te vragen hoe het met hem gaat, zegt hij: ‘Goed juf. Het was stom wat ik deed, ik ga het nooit meer doen.’ En ik geloof hem.
Dit artikel staat in Kek Mama 15-2020.
Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113
Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
