Beeld: Shutterstock
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Wanda (43) geeft les aan groep 5.
Dinsdagmiddag. Adan (9) gooit propjes naar zijn buurmeisje. “Adan, ophouden!” zeg ik. Adan zet grote ogen op, haalt zijn schouders op en maakt geïrriteerde gebaren met zijn hand. Zoals voetballers doen na een Schwalbe. Hij doet vaker alsof ik gek ben als ik hem tot de orde roep. Zoals tegen alle juffen. Tegen de meesters is hij beleefd.
Adan is een van de drie prinsjes in mijn klas. Mijn prinsjes hoeven niets thuis, behalve zich in de watten te laten leggen door hun moeders. Ze zijn zo brutaal als de neten, ze regeren de klas. Vanochtend schold een van de andere prinsjes, Azir, zijn buurman Klaas in het Turks uit voor kaaskop. Toevallig ken ik dat woord.
Ik ging uit mijn dak. “Azir! We spreken Nederlands op deze school. Je eigen taal mag je bewaren voor thuis.” Azir wees nog net niet naar zijn hoofd. In een opwelling zei ik: “Dat wil Allah ook! Jij denkt toch niet dat Allah niet hoort wat jij zegt?” Tot mijn verbazing was Azir opeens heel gedwee. Die onthoud ik, dacht ik.
Nu zeg ik tegen Adan: “Jij blijft straks na, en dan gaan we even met je moeder praten.” Adan glimlacht. Zijn moeder, Fatima, is de laatste voor wie hij bang is. Na school vang ik Fatima op bij het schoolhek: “Mag ik even met je praten over Adan?” Angstig zegt ze: “Ik zal het vragen aan mijn man.” “Nee, ik wil het er nu over hebben”, antwoord ik. Ik leg vriendelijk maar dwingend een arm om haar schouder en geef haar een zacht duwtje richting mijn lokaal. Daar zit Adan te wachten. Twee vrouwen, die kan ik wel aan, zie ik hem denken.
Ik zeg: “Fatima, ik krijg veel klachten over Adan. Omdat hij geen respect toont voor de leerkrachten.” Adan lijkt verbaasd. “Weet jij wat respect betekent?” vraag ik hem. “Nee”, zegt hij. Ik leg uit dat je laat zien dat je iemand in zijn waarde laat. “Je hebt respect voor oudere mensen,” zeg ik, “maar ook voor je klasgenoten. Voor je vader.” Met enige nadruk: “En voor je moeder.” Fatima kijkt geïnteresseerd.
Lees ook
Wat als je kind steeds niet luistert? >
Ik doe Adans gebaren van vanochtend na. “Als je dit doet, toon je geen respect”, vertel ik. Dit deed jij vanochtend tegen mij. Dat doe je thuis toch ook niet?” Adan knikt van niet, om ervan af te zijn. Dan zegt Fatima opeens iets geks. Ze zegt: “Jawel.” Ze schrikt van zichzelf. Maar nu zit ze in mijn klauwen. “Fatima, het is belangrijk dat je hem vertelt wat hij verkeerd doet. Allah wil dat ook. Hij heeft gezegd: Eert uw vader en uw moeder.”
Ik weet absoluut niet of Allah dat gezegd heeft, maar alle wereldgodsdiensten bevelen het aan, dus de Koran vast ook. Dan zegt Fatima: “Adan, jij doet dit vaak tegen mij. Dat is niet goed. Je doet het niet tegen bou (Marokkaans voor vader). Je moet respect hebben voor mij. Dat vindt Allah ook.”
Adan kijkt verbijsterd naar Fatima. Ik ben verrukt. Maar ik hou me in en zeg rustig: “Adan, je moet sorry zeggen tegen je moeder als je geen respect toont voor haar.” Dan zegt Adan, helemaal uit zichzelf: “Sorry, mama.” Tevreden zwaai ik ze uit. Adan heeft zijn hand in die van Fatima gelegd. Het lijkt alsof Fatima ietsje rechter op loopt. Ik neem me voor de Koran eens goed te gaan bestuderen.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer verhalen over opvoeden? Volg ons op Facebook.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.