Beeld: Shutterstock
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Micky (26) geeft les aan groep 8.
Dinsdagmiddag na school. De kamer van Peter, de directeur. “Micky, doe het voor de kinderen”, zegt hij. Ik wil veel doen voor mijn leerlingen, maar wat Peter me nu vraagt gaat ver. Of ik de komende tijd vijf dagen voor groep acht wil staan in plaats van twee. Omdat hij mijn collega Johannes, met wie ik samen groep 8 doe, met onmiddellijke ingang op ziekteverlof heeft gestuurd. Johannes kwam dit jaar met veel tromgeroffel op school. Nieuwe basisschooldocenten zijn nauwelijks meer te vinden, en mannelijke al helemaal niet. Peter hapte meteen toe toen het schoolbestuur Johannes voordroeg, maar al snel verstomde het gejuich. Je moet diep graven iets sympathieks aan Johannes te ontdekken. In de klas had hij de wind er goed onder. Van de weeromstuit waren de kinderen bij mij ook veel gezeglijker. Ik vroeg me af hoe Johannes dat voor elkaar kreeg.
Klagende ouders gaven het antwoord. Het schooljaar was nog niet begonnen of ze stonden in bosjes op de stoep. Johannes bleek een schrikbewind te voeren. Wie even met zijn buurman kletste, moest een halfuur voor de klas komen staan, neus naar het bord. Hij trok de beste leerlingen voor. Kinderen die niet goed meekunnen, noemde hij ‘domme lapzwansen’. Hij verwees vaak naar straf van God. Wij zijn een christelijke school, maar daar wordt losjes mee omgegaan. Kinderen hadden nachtmerries over hem, durfden niet meer naar school, waren bang voor de hel. Geen wonder dat ze blij waren als ze mij hadden. Twee moeders startten een antecedentenonderzoek naar Johannes. Hij bleek een spoor van ellende achter zich te hebben gelaten op verschillende scholen. Geen van de schoolbesturen was een ontslagprocedure gestart. Omdat dat duur is, gezien het feit dat het moeilijk te bewijzen is dat Johannes wanprestaties heeft geleverd. Hij had niet gestolen, was altijd op komen dagen. Het was makkelijker om hem met ziekteverlof te sturen.
Lees ook Particuliere scholen: ‘Het kost wat, maar mijn kind wordt eindelijk gezien’ >
Dat wil ons schoolbestuur ook doen. Nu vraagt Peter mij de brokken op te ruimen. “Jij bent de enige die de kinderen weer vertrouwen kan geven”, vleit hij. Midden in mijn zwakke plek. Ik weet dat hij gelijk heeft. Peter weet dat mijn hart breekt omdat verlegen Sam zijn vinger niet meer durft op te steken. Dat Fatima keihard achteruit is gegaan met rekenen. Ik vind het zelfs erg dat Oscar de klas niet meer op stelten zet. Ik denk na. Op de dagen dat ik niet lesgeef werk ik freelance als beeldhouwer en ik kan mijn opdrachten uitstellen. Ik zeg: “Ik doe het. Voor de kinderen. Op voorwaarde dat je een officiële ontslagprocedure voor Johannes start, zodat hij nergens meer aan de slag kan. Dat wil ik namens alle kinderen.” Peter belooft het te bepleiten bij het schoolbestuur. Dat is nog geen toezegging. Maar de volgende dag zorgt hij ervoor dat ik niet meer terug kan. Hij komt de klas binnen terwijl ik aardrijkskunde geef, en vertelt de kinderen dat ik hun vaste lerares word. Er stijgt een oorverdovend gejuich op. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik vind het zo lief dat ik Peter vergeef. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer verhalen van De juf? Elke woensdag komt er een nieuwe aflevering op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.