Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: leerling Seid maakte een bombardement van IS mee.
“Au!” roept Maartje. Buurman Seid heeft haar gestompt. Omdat ze per ongeluk zijn tafel aanraakte. Sinds de zomer is Seid vaker agressief om niets. Vorig jaar was hij een springerig vrolijk joch. Nu is hij lusteloos, ziet hij lijkbleek, heeft hij kringen onder zijn ogen. Op de eerste schooldag vroeg ik de kinderen een tekening te maken van de vakantie. Seid leverde er twee in. Op de ene straalde een felle zon over een blauwe zee, met de tekst: bij mama. Op de andere was alles zwart, op wat geel licht rond een lampje na. Bij papa, schreef hij erbij. Ik vroeg Seid waarom het zo donker was geweest bij papa. “We gingen kamperen”, zei hij. Waarom zie ik dan nergens een tent, dacht ik.
In mijn achterhoofd ging een rood lichtje branden. Ik wist dat Seid twee weken bij zijn Iraakse vader had gelogeerd – zijn ouders zijn gescheiden. Na school schoot ik zijn moeder aan, een lieve, nerveuze Nederlandse. Zij vertelde dat Seid in Bagdad een bombardement van IS had meegemaakt. Hij en zijn vader waren in de auto op weg naar zijn oom op de camping toen er een bomalarm afging. Ze moesten meteen de auto uit en de greppel in, maar de auto had een kinderslot, zodat Seid er niet uit kon. Zijn vader ontdekte dat pas toen hij al in de greppel lag. Hij kroop terug om het portier te openen. Al die tijd dacht Seid dat hij doodging.
Lees ook
‘Juf, ik heb een bomaanval meegemaakt’ >
Na zijn terugkeer in Nederland had Seid een week bij zijn Nederlandse grootouders in Roermond gelogeerd. Die hadden hem afgezet bij zijn tante in Scheveningen, waar hij een week aan het strand speelde met zijn neefjes. Vervolgens had zijn moeder hem opgehaald om drie weken door Spanje te trekken.
Seid had wel veel nachtmerries gehad, vertelde zijn moeder. Maar ze had gedacht dat het wel weer goed zou komen als de school weer zou beginnen en alles weer normaal werd. IJdele hoop, bleek de volgende weken. Seid was een ander jongetje geworden. Zijn nachtmerries namen niet af, eerder toe. Na overleg met zijn ouders – met de vader via Skype – is hij nu in therapie voor post traumatische stressstoornis bij kinderen. We zijn er nog lang niet, stel ik vandaag somber vast.
Intussen kan ik niet meer naar het journaal kijken. Ik zie overal kleine Seids. De een wordt weggedragen uit de puinhopen in Syrië, de ander spoelt aan bij Lesbos. Voor mijn Seid duurde de oorlog slechts twee weken. Dat was genoeg om hem zijn vrolijkheid te ontnemen. Hoeveel nachtmerries moeten kinderen in oorlogsgebieden niet hebben? Een liedje van Boudewijn de Groot dreint door mijn hoofd: Welterusten, meneer de president. Droom maar niet te veel van al die dode mensen, droom maar fijn van overwinning en van macht, denk maar niet aan al die vredeswensen, meneer de president, slaap zacht.
Dit artikel staat in Kek Mama Magazine en is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.