Beeld: Shutterstock
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Fiona staat huilend voor de klas.
Maandagochtend, twee weken voor de zomervakantie. Ik praat met groep vier in de kring over het weekend. “Wat heb jij gedaan, juf?”, vraagt Marianne. Daar had ik liever geen antwoord op gegeven. Onze hond Henk is gisteren flauwgevallen. De dokter denkt aan een hartaanval en bereidt ons erop voor dat hij een spuitje moet krijgen. Vannacht heb ik naast hem geslapen. Ik besluit nuchter te vertellen wat er aan de hand is, maar voor ik het weet zit ik te snikken.
De klas zit als aan de grond genageld. Een huilende juf! Nathalie doorbreekt de stilte. “Mijn hamster is dood, juf”, troost ze. “Toen moest ik ook huilen.” Nu deelt iedereen zijn ervaringen. Joris heeft afscheid moeten nemen van zijn poes; Vincent van zijn konijn, Ebru van de hond van de buren en dan is er nog een rij overleden cavia’s, troetelmuizen en tamme ratten. Ik voel me getroost door de warmte van de kinderen. En dan beginnen we toch maar met de les.
Na school vraagt Thomas hoe Henk eruitziet. Ik vertel dat hij klein is met zwarte krulletjes. De volgende dag geeft hij me een schilderij van een soort egel, vol streepjes. “Dat zijn de krulletjes”, verklaart hij. Intussen gebeurt er met Henk een wonder: hij begint opeens weer te eten. Het spuitje is van de baan. De klas reageert euforisch. Maar een week later herhaalt de geschiedenis zich. Henk valt weer flauw, de dierenarts verklaart hem weer in levensgevaar, ik vertel het – dit keer nuchter – aan de kinderen, ze troosten me weer lief; ’s avonds trekt Henk weer bij en de volgende dag is de klas weer door het dolle. Maar er heerst ook enige onrust. “Gaat Henk dood of niet?”, vraagt Jonathan. Ik zeg dat ik niet denk dat Henk er na de zomervakantie nog is.
Op de laatste schooldag krijg ik wel zestien tekeningen. Op een ervan stijgt Henk als Superdog op met zwevende kluifjes om zich heen. Op een andere sta ik met een zakje naast Henk terwijl ik zeg: “Poepie toch.” Op 31 juli is Henk zo lang buiten westen dat het moment toch echt lijkt aangebroken, maar na vijf minuten staat hij op uit de dood. De dierenarts ontdekt dat Henk aan epilepsie lijdt. Hij krijgt medicijnen en is binnen de kortste keren zo speels als een puppy.
Na de vakantie stormen mijn oud-leerlingen – ze zitten nu groep vijf – op me af om hun meeleven te betuigen. Hun ouders vertellen dat ze het de hele vakantie over de stervende hond van juf hebben gehad. De verwarring is groot als ik zeg dat Henk weer gezond is. Ik voel me haast bezwaard. Alleen Nathalie is niet verbaasd. Ze vertelt dat ze met haar ouders een kaarsje voor Henk heeft opgestoken in een Frans dorpskerkje. En wel op 31 juli. De volgende dag vertelt haar moeder dat Nathalie later non wil worden, omdat ze aan den lijve heeft ondervonden dat een kaarsje helpt. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer verhalen van De juf? Elke woensdag komt er een nieuwe aflevering op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.