Beeld: Shutterstock
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Louki (42) geeft les aan groep acht.
Dinsdagochtend. Ik sta met zeventig gillende kinderen uit groep acht op het schoolplein. En met tien nerveuze hulpouders. We gaan naar het Rijksmuseum. Onder mijn leiding. Ik heb het programma tot in de puntjes voorbereid. De hulpouders krijgen elk zeven kinderen onder hun hoede, die ze heelhuids moeten terugbrengen. Hun belangrijkste opdracht is ze de hele dag te tellen.
Ik heb de groepjes zorgvuldig ingedeeld. Er zitten zo weinig mogelijk raddraaiers bij elkaar. In groepjes waar ze desalniettemin oververtegenwoordigd zijn (ik heb nogal veel raddraaiers) heb ik ouders ingezet met extra harde stemmen.
Verder heb ik rekening gehouden met ieders fietskwaliteiten. We fietsen namelijk met zijn 81-en naar het station, drie kilometer verderop. Om het tempo gelijkmatig te houden heb ik de sterkste kinderen over de groepjes verdeeld. Zodat ze de zwakkeren kunnen steunen. Ik heb de NS verwittigd dat er vanochtend een lawine kinderen aankwam. Ze hebben een extra compartiment ingezet. Mij hoor je nooit meer klagen over de NS.
“Ouders, tellen!” roep ik bij het instappen. Op Amsterdam Centraal roep ik het weer. En nog een keer als we naar de tram lopen. De vaak zo sikkeneurige trambestuurders glimlachen om de kudde uitgelaten dwergen. Ik ben nu ook fan van het ov.
Eenmaal in het Rijks halen de hulpouders opgelucht adem omdat de verkeersgevaren zijn weggevallen. Ze zien er afgepeigerd uit. De verantwoordelijkheid voor zeven kinderen is best zwaar. Dat weet ik, omdat ik dagelijks de verantwoordelijkheid heb voor dertig kinderen. Ik lach in mijn vuistje. Watjes, denk ik.
We lopen linea recta naar De nachtwacht. Dan hebben we die maar gezien. Net als de rest van de westerse wereld. Daarna gaan we door naar de afdeling Tachtigjarige Oorlog, waarover ik vele geschiedenislessen heb gegeven. Ik wijs de spannendste schilderijen aan, en echte kanonnen en geweren uit die tijd.
Lees ook
‘Beste overheid, ik vind dat alle meesters en juffen meer geld moeten krijgen’ >
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat de hulpouders lakser worden. Ze kletsen met elkaar. Sommigen kijken op hun mobiel. De kinderen voelen het. Ze breken los. Als een kudde wilde veulens rennen ze door de zalen. Ze doen verstoppertje. Er gaat er een op een kanon zitten. Ik betrap twee kinderen bij de draaideur naar buiten.
Als een generaal overzie ik het slagveld. Ik commandeer mijn manschappen hun eigen groepje te vangen en naar de centrale hal te dirigeren waar we gaan lunchen op de trappen. Er ontspint zich een ware jacht met de hulpouders als jagers en de kinderen als prooi. Uiteindelijk zit iedereen braaf met zijn lunchtrommeltje op schoot.
Maar nu moeten we nog naar huis. Tegen de tijd dat de hekken van de school weer in zicht zijn, zien de hulpouders grauw van vermoeidheid. “Ik had geen idee hoe zwaar jouw werk is”, zegt een hulpvader. “Respect.” Hij geeft me een high five. Overmorgen ga ik dezelfde klus klaren met groep zeven. Ik neem me voor de hulpouders een extra streng mailtje te sturen.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.