Beeld: Shutterstock
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Bernadette (36) geeft als invaljuf les aan groep 7.
Vrijdagmiddag, twee uur. Er staan vierhonderd kinderen op het schoolplein. Toch is het doodstil. Wij leraren, 26 in getal, zijn er ook. Iedereen heeft iets blauws aan. De één een blauwe spijkerbroek, de ander een blauw T-shirt of een blauwe sjaal. We houden allemaal een blauwe ballon vast. Blauw, dat was de lievelingskleur van juf Sandra (43) van groep zeven, die we vanochtend hebben begraven. Een week geleden, in de nacht van donderdag op vrijdag, stierf ze totaal onverwacht aan een hartstilstand. Haar zoon Steven (14) vond haar dood in bed.
Toevallig stond ik die vrijdag voor haar klas. Als invaljuf. Sandra was al een paar dagen niet lekker geweest. Moe, een beetje duizelig. Om elf uur kwam de directeur, Kees, binnen. “Jongens, ik moet jullie iets vertellen. Juf Sandra is vannacht overleden. Heel plotseling. Ze heeft geen pijn gehad, ze heeft er niets van gemerkt.” De klas verstarde. Letterlijk. Ik moest denken aan een Netflixfilm die je op stop zet. Zo moet het met Sandra zijn gegaan die nacht. Alleen ging haar film nooit meer verder.
Ik had een paar dagen tevoren nog de slappe lach gehad met Sandra. Over het kapsel van Kees. Daar zit altijd te veel gel in. Nu was hij de gel vergeten, zijn haar lag sluik op zijn hoofd. Dat moet ik Sandra vertellen, dacht ik. Toen pas drong het nieuws tot me door. De rillingen liepen me over de rug.
“Haar hart deed het opeens niet meer”, zegt Kees. “Dat noem je een hartstilstand. Jullie hebben vast veel vragen. Die kunnen jullie stellen aan juf Bernadette. Ik ga het nu aan de rest van de school vertellen.”
Lees ook
Juf Julia en de overleden moeder van Mylou >
Normaal doen invaljuffen er weinig toe. Ik was pas net begonnen in deze klas, ze kenden me nauwelijks. Nu vielen alle barrières weg. De kinderen reageerden verschillend. Stoere Dirk vertrok geen spier, hij staarde strak voor zich uit. Boet begon te huilen, liep naar me toe en klampte zich aan me vast. Andere kinderen volgden. Ik had niet genoeg armen.
Toen kwamen de vragen. “Gebeurt dat vaak?” “Kan dat ook met mijn mama of papa gebeuren?” “Hoe is het met de kinderen van juf Sandra?” Ik gaf zo goed mogelijk antwoord. Dat het bijna nooit voorkomt, dus dat ze niet bang moesten zijn. Dat juf Sandra’s kinderen een lieve vader en lieve grootouders hebben die hen goed zouden opvangen. “Kunnen we naar juf toe?” vroeg Elsje. “Nee,” zei ik, “maar we maken hier een ereplekje voor haar. Daar kan iedereen een briefje voor juf Sandra neerleggen. En die geven we aan haar kinderen.”
Die avond las ik het briefje van stoere Dirk: ‘Juf, ik vind het heel erg dat je dood bent. Ik mis je. Ik hou van je.’
Nu staan we dus met onze 426 ballonnen op het schoolplein. De gemeente heeft toestemming gegeven om ze op te laten. Na drie minuten stilte laten we ze los. Daar gaan ze. Op weg naar de hemel. Daar is Sandra, geen twijfel mogelijk. Ze heeft de kinderen de belangrijkste les van hun leven gegeven, bedenk ik. Een les in rouwen.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Nog meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.