Beeld: Shutterstock
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Bernadette (36) geeft als invaljuf les aan groep 7.
Vrijdagmiddag, twee uur. Er staan vierhonderd kinderen op het schoolplein. Toch is het doodstil. Wij leraren, 26 in getal, zijn er ook. Iedereen heeft iets blauws aan. De één een blauwe spijkerbroek, de ander een blauw T-shirt of een blauwe sjaal. We houden allemaal een blauwe ballon vast. Blauw, dat was de lievelingskleur van juf Sandra (43) van groep zeven, die we vanochtend hebben begraven. Een week geleden, in de nacht van donderdag op vrijdag, stierf ze totaal onverwacht aan een hartstilstand. Haar zoon Steven (14) vond haar dood in bed.
Toevallig stond ik die vrijdag voor haar klas. Als invaljuf. Sandra was al een paar dagen niet lekker geweest. Moe, een beetje duizelig. Om elf uur kwam de directeur, Kees, binnen. “Jongens, ik moet jullie iets vertellen. Juf Sandra is vannacht overleden. Heel plotseling. Ze heeft geen pijn gehad, ze heeft er niets van gemerkt.” De klas verstarde. Letterlijk. Ik moest denken aan een Netflixfilm die je op stop zet. Zo moet het met Sandra zijn gegaan die nacht. Alleen ging haar film nooit meer verder.
Ik had een paar dagen tevoren nog de slappe lach gehad met Sandra. Over het kapsel van Kees. Daar zit altijd te veel gel in. Nu was hij de gel vergeten, zijn haar lag sluik op zijn hoofd. Dat moet ik Sandra vertellen, dacht ik. Toen pas drong het nieuws tot me door. De rillingen liepen me over de rug.
“Haar hart deed het opeens niet meer”, zegt Kees. “Dat noem je een hartstilstand. Jullie hebben vast veel vragen. Die kunnen jullie stellen aan juf Bernadette. Ik ga het nu aan de rest van de school vertellen.”
Lees ook
Juf Julia en de overleden moeder van Mylou >
Normaal doen invaljuffen er weinig toe. Ik was pas net begonnen in deze klas, ze kenden me nauwelijks. Nu vielen alle barrières weg. De kinderen reageerden verschillend. Stoere Dirk vertrok geen spier, hij staarde strak voor zich uit. Boet begon te huilen, liep naar me toe en klampte zich aan me vast. Andere kinderen volgden. Ik had niet genoeg armen.
Toen kwamen de vragen. “Gebeurt dat vaak?” “Kan dat ook met mijn mama of papa gebeuren?” “Hoe is het met de kinderen van juf Sandra?” Ik gaf zo goed mogelijk antwoord. Dat het bijna nooit voorkomt, dus dat ze niet bang moesten zijn. Dat juf Sandra’s kinderen een lieve vader en lieve grootouders hebben die hen goed zouden opvangen. “Kunnen we naar juf toe?” vroeg Elsje. “Nee,” zei ik, “maar we maken hier een ereplekje voor haar. Daar kan iedereen een briefje voor juf Sandra neerleggen. En die geven we aan haar kinderen.”
Die avond las ik het briefje van stoere Dirk: ‘Juf, ik vind het heel erg dat je dood bent. Ik mis je. Ik hou van je.’
Nu staan we dus met onze 426 ballonnen op het schoolplein. De gemeente heeft toestemming gegeven om ze op te laten. Na drie minuten stilte laten we ze los. Daar gaan ze. Op weg naar de hemel. Daar is Sandra, geen twijfel mogelijk. Ze heeft de kinderen de belangrijkste les van hun leven gegeven, bedenk ik. Een les in rouwen.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Nog meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.