Beeld: Canva
Voorheen waren Vajèn en Boaz altijd druk, druk, druk met de feestdagen, maar nu hebben ze dochtertj Lou. Kan zo’n jonge baby dat wel aan, al die diners en borrels?
Vajèn (31), samen met Boaz (31), moeder van Lou (2 maanden): “De feestdagen staan weer voor de deur en normaliter reizen Boaz en ik stad en land af voor alle kerstborrels, kerstdiners, nieuwjaarsduiken en nieuwjaarsfeestjes. We hebben beiden gescheiden ouders dus onze kerstdagen alleen bestaan al uit vier verschillende vieringen. Daar komt nog een verjaardag van de neef van Boaz bij op kerstavond, kerstborrels op het werk en met vrienden en onze eigen anniversary op 28 december. Al met al: druk, druk, druk.
Wij vonden dat zelf altijd heerlijk. We gaan graag samen op pad, we zijn totaal geen huismussen. Dus voor ons was dat altijd perfect, zo’n hele drukke decembermaand. Maar nu hebben we Lou. Ons dochtertje Lou, ons eerste kindje, nu twee maanden oud. En met de komst van baby Lou veranderde ons hele leven – logisch – maar misschien ook wel onze feestdagen.
Lou is geboren met 36 weken, dus wat te vroeg. Het ging al snel goed met haar, want het is een sterk meisje, maar we zijn er best wel van geschrokken. Het maakt ons erg voorzichtig met haar. Ik vind het al heel spannend om gewoon een wandelingetje met haar te maken buiten. Heeft ze het niet te koud? Of te warm? Baby’s oververhitten snel, las ik ergens. Maar ze kunnen zichzelf tegelijkertijd niet goed warm houden. Wat is het nou?
Al met al merk ik dat ik nogal gespannen ben sinds Lou er is. We slapen ook weinig, ze is bijna elk uur wakker. En dat al twee maanden lang. Ik ben constant bang dat er wat met haar zal gebeuren of dat er wat mis is met haar. Ik merk aan Boaz dat ook hij beschermend en overbezorgd is.
En nu staan de feestdagen dus voor de deur. De voor ons zo geliefde tijd, normaliter, maar dit jaar weet ik het niet. Al die feestjes, diners en borrels, dat is toch veel te heftig voor zo’n kleintje? Mijn gevoel zegt dat we het beter niet kunnen doen. Ook Boaz twijfelt enorm. Hoe meer mensen, hoe meer bacteriën er verspreid kunnen worden. Straks wordt ze nog ziek en moet ze weer naar het ziekenhuis.
Het probleem is alleen: iedereen kijkt enorm uit naar onze komst, of vooral: Lou haar komst. We hebben al zo veel berichten gehad van mensen die het zo leuk vinden om Lou te zien of haar te ontmoeten. Ik voel me echt bezwaard om te zeggen dat we misschien wel niet komen. En tegelijkertijd is het ook heel dubbel, want ik ben knettertrots op Lou en zou haar het liefst als Rafiki uit de Leeuwenkoning aan de hele wereld tentoon willen stellen. Maar ik durf het niet.
Ik heb het bij de oma’s van Lou – mijn moeder en schoonmoeder – laten vallen en die zeiden beiden dat het heus kan, dat baby’s heus tegen een stootje kunnen en echt niet zomaar ziek worden. En zo’n kleintje slaapt volgens hun overal doorheen. Nou, behalve door doodse stilte in de nacht, schijnbaar. Want ze doet veel, maar slapen hoort daar niet bij.
Lou heeft haar eerste verkoudheid al te pakken gehad. Zo veel mensen komt zij nog niet tegen in haar leventje, dus dat baby’s niet zomaar ziek worden, daar geloof ik niks van. We krijgen er steeds meer vragen over en het voelt steeds urgenter om een knoop door te hakken: gaan we wel, of niet? Het voelt ook rot om op het ene diner wel te verschijnen en een andere kant van de familie dan teleur te moeten stellen. Dus het is alles of niets.
Kortom: ik weet het echt niet. Ik wil niemand teleurstellen, en ik zou het ook leuk vinden om wél de feestdagen met onze families te vieren. Het is altijd ontzettend gezellig. Maar het idee dat Lou dan mee moet, dat iedereen haar waarschijnlijk vast wil houden en dat ze dan misschien ziek wordt, dat boezemt me zoveel angst in. Of dat we straks met een overprikkelde newborn zitten. Dat kan toch ook niet goed zijn? Voor wie kiezen we: de familie, of de baby?”
Meepraten? Dat kan via onze Facebookpagina!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.
