Dilemma: ‘Mijn schoonzus en zwager verbraken het contact nadat wij ons babynieuws deelden’

Noa (29) en Bas (30) verwachten in januari hun eerste kindje, maar worstelen met hun blijdschap.

Noa: “Toen we ontdekten dat ik zwanger was, was ik door het dolle heen. Onze grote wens kwam uit! Ik had al helemaal bedacht hoe we het geweldige nieuws zouden delen met familie en vrienden. Maar bij het vertellen aan mijn schoonzus en zwager liep het heel anders..

Mijn schoonzus en zwager, Anne en Koen, zitten al een aantal jaren in een fertiliteitstraject. Het is zwaar voor hen, dat zie, hoor en voel ik en dat de teleurstellingen en hormoonbehandelingen een loodzware tol eisen is overduidelijk, maar natuurlijk weet ik nooit hoe groot de impact op hen werkelijk is.

Kleine aankondiging

We wilden het nieuws subtiel brengen, omdat ik wist dat het – vooral voor Anne – lastig zou zijn. Dus we besloten het op een intiem moment te vertellen. Geen grootse aankondiging, geen feest, gewoon een rustig gesprek bij hen thuis. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik het vertelde: ‘We moeten jullie iets vertellen… We verwachten een kindje.’ Ik zag direct hoe Anne’s glimlach bevroor. Koen staarde naar de grond, zijn handen krampachtig gevouwen. Het voelde alsof er een ijzige wind door de kamer blies. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen, maar nog voordat ik iets kon doen, stonden ze op. ‘Gefeliciteerd’, zei Anne met een geforceerde glimlach. ‘Ik denk dat we even tijd nodig hebben.’ En met die woorden verdwenen ze de kamer uit, zonder echt afscheid te nemen.

Lees ook: Contact verbroken en spijt: ‘Mijn schoonouders kennen onze kinderen niet eens’

Vreugde en verdriet

De dagen daarna hoorde ik niets meer van ze. Ik had het eerst niet eens door en dacht dat ze gewoon tijd nodig hadden om het te verwerken. Maar toen mijn appjes onbeantwoord bleven en zelfs mijn man tevergeefs probeerde contact te leggen met zijn broer, begon het te dagen: ze hadden het contact verbroken.

Ik voelde me verscheurd. Aan de ene kant was er mijn eigen vreugde om de zwangerschap en aan de andere kant het verdriet van mijn schoonzus en zwager. Ik wist dat mijn zwangerschap een pijnlijke herinnering voor hen moest zijn van wat zij zo graag wilden, maar (nog) niet hadden. Maar dat ze ons zo volledig uit hun leven hadden gewist, had ik niet zien aankomen.

Geen uitnodigingen en telefoontjes

Verjaardagen waren een ramp. Waar we normaal altijd samen gezellig feest vierden, bleef het dit keer stil. Geen uitnodigingen, geen telefoontjes. De rest van de familie probeerde ons met zachte woorden te troosten. ‘Ze hebben het zwaar’, zeiden ze dan. ‘Geef ze tijd.’ En ja, die tijd gaven we hen echt, maar die woorden haalden de scherpe rand van het verdriet niet weg.

Lees ook: ‘Mijn ouders moeten hun oppastijd ineens gaan verdelen nu mijn schoonzus zwanger is’

Schuldgevoel

Ik wilde mijn zwangerschap vieren, trots de mooie echofoto’s met hen delen, rondsnuffelen in babywinkels, namen bedenken, dromen over de toekomst. Maar elke keer als ik dat probeerde, voelde het alsof ik hen verraadde. De vreugde werd telkens overschaduwt met schuldgevoel. Ons kleintje groeit hard, maar het voelt alsof de baby, hun neefje of nichtje, geen onderdeel is van het leven van Anne en Koen. Ook wordt mijn buik groter en dus zichtbaarder voor hen. Daar bent ik supertrots op, maar het voelt ook dubbel. Alsof ik het niet mag vieren..

Nu, maanden later, is er nog steeds geen contact. Ik weet niet of dat ooit terugkomt. Mijn brein maakt overuren met gedachten: had ik het anders moeten aanpakken? Moet ik contact blijven zoeken? Hoe kan ik de laatste maanden nog genieten van mijn allereerste zwangerschap? Wat zouden jullie doen?

Meepraten? Dat kan via onze Facebookpagina!

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.