Presentator Mark Schaaf is samen met Lot en samen vormen ze een samengesteld gezin met drie kinderen: Charlie (11), Berend (7) en Bobbie (5).
“Toen ik elf jaar geleden voor het eerst vader werd, overviel me vooral het gevoel van verantwoordelijkheid. Opeens moest ik voor iemand zorgen. Daarvoor had ik nooit echt een vaste baan; als er een maand minder binnenkwam, maakte dat voor mij niet veel uit. Maar nu moest ik iemand onderhouden. Ik moest wennen. Als moeder bouw je al negen maanden lang een band op. Je voelt de baby bewegen en groeit mee met de zwangerschap. Voor een vader blijft het surrealistisch zolang de baby nog in de buik zit. Je moet onvoorwaardelijk houden van een mensje dat je nog niet eens hebt gezien.
Toen Charlie werd geboren, had ze een hele lage Apgar-score, slechts een 2 of 3. Mijn eerste beeld van haar was dat van een klein, grijs muisje. Ze moest meteen mee met de artsen, die over haar rug wreven, op haar voetjes tikten en alles probeerden om haar bij bewustzijn te krijgen. Dat was geen fijn eerste moment, eerder een shock. Met haar moeder (zangeres Jennie Lena, red.) ging het ook niet goed; zij kreeg een postnatale depressie.
Je moet onvoorwaardelijk houden van een mensje dat je nog niet eens hebt gezien
Dat was heftig. Plots moest ik niet alleen voor een pasgeboren baby zorgen, maar ook voor haar. Mijn ex kon de nachten niet goed aan, maar Charlie was klein en fragiel en moest bijgevoed worden. Dat flesje moest leeg, en dus deed ik alle nachten. Ik sliep op de bank, zodat zij kon rusten, maar zelf sliep ik nauwelijks nog. Op een gegeven moment stond ik bij mijn moeder voor de deur met de kinderwagen: ‘Mag ik alsjeblieft een nachtje hier komen slapen?’ Je wilt alles zelf doen, maar dat lukt gewoon niet altijd. Het blijft moeilijk om daarover te praten, merk ik ook nu weer. Het voelt toch alsof je faalt; we hadden het samen moeten kunnen, en dat lukte niet.
Door het slaaptekort brandde ik mezelf ook op. En toen mijn ex zich weer beter voelde, dacht ik dat ik de teugels wel kon laten vieren. Relationeel gezien ging het toen al niet goed meer. Als je zo intensief voor iemand hebt gezorgd, is het lastig om elkaar daarna weer als geliefden te zien. Natuurlijk waren er ook bijzondere momenten als gezin: de eerste stapjes, de eerste woordjes. Maar toen Charlie anderhalf was, gingen we uit elkaar. Dat was de moeilijkste keuze van mijn leven.
Als je zo intens voor iemand hebt gezorgd, is het lastig elkaar daarna weer als geliefden te zien
Mensen zeggen vaak dat je bij elkaar moet blijven voor de kinderen. ‘Hoe kun je nou weggaan?’ Maar inmiddels weet ik zeker dat het de juiste beslissing was. Charlie wordt liefdevol opgevoed, bij haar moeder en bij ons in het gezin. Zelf ziet ze vooral de voordelen: een leven in een rustig dorp met haar broertje en zusje en in een bruisende stad met alleen haar moeder, die alle aandacht voor haar heeft. We hebben co-ouderschap en dat gaat eigenlijk vanaf het begin al hartstikke goed. We waren geen geliefden meer, maar zijn altijd goede vrienden gebleven. Of het nooit lastig was? Charlie komt op één, dus soms slik je iets weg, maar ik ben vooral heel trots op hoe we het met z’n allen doen. Jennie en mijn huidige vrouw gaan ook hartstikke goed met elkaar. Ik kan alleen maar hopen dat Charlie over een paar jaar heel positief op alles terugkijkt.
Een jaar na de breuk kwam ik Lot, mijn huidige vrouw, weer tegen. We kenden elkaar al vijftien jaar en waren jarenlang collega’s geweest. Ik vond haar altijd een leuke vrouw, maar er was nooit iets gebeurd. Totdat we elkaar weer tegenkwamen en de vonk direct oversloeg. Het grappige is: ik noemde haar als enige altijd Charlie. Iedereen noemde Charlotte, zoals ze voluit heet, Lot. Mijn dochter is destijds niet direct naar haar vernoemd, maar ik had door haar wel een hele positieve associatie bij de naam. Toen ze zich aan mijn Charlie voorstelde, zei ze lachend: ‘Hoi Charlie, ik ben grote Charlie.’
Lot heeft een enorm moederhart en sloot kleine Charlie meteen in haar armen. Wij doen niet aan bonus- of stiefmoeder, een eigen moeder heeft Charlie al. Maar Grote Charlie is toch net meer dan Lot. Ik ben inmiddels overgestapt op Lot, anders wordt het te verwarrend. Ik wist meteen dat Lot mijn eindvrouw was. Omdat ik haar al zo lang kende, voelde alles vertrouwd. Na een maand woonden we samen, en na een half jaar was ze zwanger.
Ik wist direct dat Lot mijn eindvrouw was
Samen hebben we nog twee kinderen gekregen. Lot wilde heel graag moeder worden, en hoewel ik dat spannend vond door mijn eerdere ervaring, ging ik erin mee. Zij moest er niet aan denken om in een ziekenhuis te bevallen, terwijl ik thuis bevallen juist doodeng vond. Was Charlie thuis geboren, zonder alle artsen erbij, dan had ze het misschien niet gered. We kwamen tot een compromis: een bevalhotel. Daar zijn we alleen nooit gekomen. Nog geen anderhalf uur nadat haar vliezen braken op de Amsterdamse Overtoom, werd Berend geboren. Thuis dus. Ik kon nog net op tijd een paar bierkratjes halen om als klossen onder het bed te schuiven. Een half uur na zijn geboorte stond ik thee te zetten voor de verloskundige. Heel anders dan met Charlie. Ik zou het één niet beter of slechter willen noemen dan het ander, maar ben wel heel blij dat ik de geboortes op meerdere manieren heb ervaren. De Overtoom noemen we tot op de dag van vandaag de Overstroom.
Wat voor vader ik ben? Hopelijk een leuke. Ik ben begaan, maar ook duidelijk. Mijn kinderen zijn niet mijn vriendjes, ik ben hun vader. Lot is wat zachter en liefdevoller, terwijl ik iets strenger ben. Toch probeer ik altijd geduldig te blijven. Dat is niet altijd makkelijk, vooral na een lange, drukke dag. De band met mijn dochters is anders dan met mijn zoon. Zij krijgen alles voor elkaar. Lullig voor Berend, want hem lukt dat niet, haha. Vooral mijn jongste is een echte charmeur. Ze hoeft maar “paaaap?” te zeggen op zo’n toontje en ik smelt.
Mijn eigen vader was emotioneel wat afstandelijker. Hij houdt zielsveel van ons, maar kon dat moeilijk uiten. In plaats van samen over onze gevoelens te praten, maakten we in mijn puberteit vaak ruzie. Ik herken hem terug in mezelf, maar probeer er bewust aan te werken. Ben ik boos of verdrietig, dan spreek ik dat uit. Hebben we een keer ruzie, dan gaan we na tien minuten afkoeltijd het gesprek aan. Ik wil dat mijn kinderen weten dat ik er altijd voor ze ben en dat je altijd mag uitspreken hoe je je voelt. Dat betekent niet dat ze overal over kunnen onderhandelen: sommige dingen zijn ook gewoon zoals ze zijn.
Het vaderschap vind ik alles: het is het allermooiste, maar ook het allerzwaarste en soms ook het allerstomste dat er is. In het jaar dat ik vrijgezel was en de halve week weer een ‘kinderloos’ leven had, vond ik die dagen stiekem best lekker. Alles gaat nu op de agenda, ik mis soms de spontaniteit. Ik was het type dat vandaag zei: zullen we morgen naar Vietnam? En dan boekte ik spontaan een ticket. Dat gaat nu niet meer. Toch had ik dit nooit willen missen. Mijn kinderen verrijken mijn leven enorm, door hen leer ik ook iedere dag over mezelf. Wat ik wel slecht trek? Als kinderloze mensen klagen dat ze moe zijn. Moe? Je hebt geen idee. Sinds een jaar slapen we eindelijk door. Heerlijk! Daar kan echt geen baby in mijn armen meer tegenop. Ik kan dus zekerheid zeggen: wij zijn helemaal klaar en compleet.”
Benieuwd hoe acteur Dorian Bindels naar het vaderschap kijkt? Lees dat interview hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedere moeder heeft geheimen. De een eet stiekem chocolade in de badkamer, de ander liegt over hoeveel schermtijd haar kinderen écht krijgen. Maar sommige geheimen gaan verder dan kleine leugentjes om bestwil. Kaya (36) heeft een bijbaan die niet aan het licht mag komen.
Actrice en zangeres Birgit Schuurman (47) is altijd al druk, druk, druk in haar hoofd geweest. Toch kwam de ADHD-diagnose pas toen ze 45 was. Ze is samen met Sander en moeder van Chico (16) en Jimi (3).
Vandaag start de nieuwe campagne van stichting Hartekind: ‘Elk kinderhart dat stopt, is er één te veel’. Wij spraken ambassadeur, comedian en moeder van een hartekindje Nienke Plas over de roerige start van haar dochter Harley en hoe het nu met haar gaat. “Ik besef elke dag hoeveel geluk we hebben gehad.”
Een slaapfeestje voor zevenjarige meiden: cupcakes versieren, nagels lakken en een film kijken met popcorn. Klinkt als een droom, toch? Tot blijkt dat de matching pyjama’s van het feestje meer weg hebben van lingeriesetjes…
Jitske’s dochter Ivy zit sinds dit jaar op de basisschool. Elke woensdagmiddag hoopt haar dochter met iemand te kunnen spelen maar dit lukt maar zelden. Moet ik me zorgen maken, vraagt Jitske zich af?
Een leerkracht vertelt iedere week aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: overblijfjuf Brenda (42) van groep 6.
