Beeld: Getty Images
Als je man bij elke vorm van opwinding vergaat van de pijn, valt je seksuele leven volledig stil, weet Guusje.
Guusje (39), getrouwd met Bart (49), een dochter van 7 en een zoon van 4.
“In de afgelopen zeven jaar hebben mijn man Bart en ik één keer seks gehad. Uit die keer is onze zoon geboren. Mijn man wil graag seks, maar kan het niet. Hij is niet impotent, maar zegt dat het hem te veel pijn doet om te vrijen of een erectie te krijgen en dus mijdt hij elke seksuele opwinding. Iets wat mij veel verdriet doet. Bart en ik zijn zestien jaar samen en voorheen hadden we een perfect seksleven. We vreeën meerdere keren per week en genoten daar beiden van.
Vlak na de geboorte van onze dochter begon Bart te kwakkelen, met name wat betreft zijn ‘onderkant’. Zijn darmen en prostaat speelden op en hij kreeg een huidaandoening op zijn penis. Allemaal heel vervelend, en hij moest veel nare onderzoeken en biopten ondergaan. Gelukkig was het niks ernstigs, maar als we seks hadden klaagde Bart over zijn voorhuid; die was strakker geworden door de wondjes. Orgasmes werden steeds pijnlijker voor hem. Uiteindelijk ging hij daarmee toch maar naar de huisarts. Drie weken later lag hij op de operatietafel. Volgens zijn uroloog zou hij na een besnijdenisoperatie van zijn ongemak afkomen. Hij werd gewaarschuwd dat de eerste paar keer klaarkomen een beetje bloederig kon zijn. Daar hoefde hij zich geen zorgen om te maken, dat kwam door wat gesprongen vaatjes.
Al bij de eerste keer dat we wilden vrijen en zijn piemel stijf werd, begon de huid te bloeden en kreeg hij steken. Bart stopte acuut. Hij was bang dat de huid zou uitscheuren. Op deze manier kon hij niet genieten. Uiteindelijk ondernamen we pas twee jaar later nog een spontane poging – stomtoevallig de verwekking van onze zoon. Maar toen ook die vrijpartij uitmondde in een lijdensweg, lieten we het er allebei maar bij. Omdat alleen erecties al net zo pijnlijk waren, wilde Bart helemaal geen opwinding meer voelen. Dus uitgebreid tongen of orale seks werden ook geschrapt. Daarmee besloot hij onbewust voor mij dat ik, destijds pas 32, vanaf dat moment als een soort non door het leven moest gaan. De zeldzame keren dat we erover spraken, zei hij dat hij het wel heel jammer voor me vond. Hij snapte dat ik wel behoeftes had, maar zag ook geen oplossing in iets als ‘geoorloofd vreemdgaan’. Hij hoopte vooral op begrip. Want ik wilde toch ook niet dat de tranen hem in de ogen zouden springen als we vreeën? Nee, natuurlijk wilde ik dat niet.
Regelmatig maande ik hem dus om terug te gaan naar de uroloog. Hoogstwaarschijnlijk was zijn huid nog steeds te nauw, misschien zou dat makkelijk met een extra knipje of stuk donorhuid verholpen kunnen worden. Maar Bart wilde niet meer aan zich laten dokteren; hij had de afgelopen jaren genoeg ondergaan. Verder spraken we er eigenlijk amper over. Het onderwerp was te gevoelig, te beladen. Bovendien is Bart wat ouder en van een generatie die niet zeurt, maar zijn lot draagt. Zijn moeder heeft de oorlog meegemaakt en hem opgevoed met het credo: niet klagen maar doorgaan. We hebben een heerlijk druk gezin en een leuk leven, dus lange tijd was er genoeg afleiding. We zijn het wel allebei gaan compenseren. Hij met voedsel, met alle gevolgen van dien, want nu heeft hij flink wat overgewicht. Ik door middel van allerlei creatieve projecten en door af en toe met mezelf aan de slag te gaan onder de douche.
Lees ook: ‘Mijn man en ik hebben al drie jaar geen seks gehad’ >
Toch knaagt het. Ik hunker naar romantiek en intimiteit. Als je zestien jaar samen bent, is het logisch dat de frequentie afneemt, maar dat het tot het nulpunt daalt, is ook niet gezond. Het is zo’n saaie boel. Ik zou mijn man wel weer eens willen verleiden en zelf opgewonden worden. Ik voel me niet meer vrouwelijk en mis de aanrakingen en zijn liefde. Seks is een bindmiddel, iets wat je dichter tot elkaar brengt als stel. Niet bij ons. Zien we een bedscène op tv, dan kijk ik beschaamd weg. We gaan nooit tegelijkertijd naar boven. Ik vraag elke avond of hij gezellig meegaat, maar Bart blijft liever tv kijken en valt dan op de bank in slaap. Bovendien ligt er meestal een kind tussen ons in bed. We verstoppen onze blote lijven voor elkaar. Ik paradeer niet naakt voor hem, uit angst dat hij het moeilijk krijgt en hij past ook wel op mij uit te lokken. Soms staat hij tegen me aan in de keuken, dan knuffelen we en hoor ik: ‘O nee, stop, dit doet zeer!’
Ik snap dat het niet fijn is voor hem, maar mijn geduld begint op te raken. Dit probleem zou hij volgens mij simpel kunnen laten fixen. Ik zeg altijd tegen hem: ‘Als artsen van een vrouw een man kunnen maken, is jouw probleem ook zo te verhelpen.’ Maar Bart weigert elke doktershulp. Hij is doodsbang dat artsen het verpesten en dat hij dan straks zonder penis door het leven moet. Wel heb ik hem zover gekregen mee te gaan naar relatietherapie. Voorheen noemde hij dat hocuspocus, maar hij snapt inmiddels het belang. Ik hou nog heel veel van Bart, hij is een goede vader en we delen dezelfde interesses, normen en waarden en toekomstdromen, maar de laatste tijd loopt het niet lekker. We zijn allebei sneller geïrriteerd en gefrustreerd en Bart kampt met depressiviteit. Het ontbreken van een seksleven is niet de hoofdreden, maar is zeker wel van invloed op de strubbelingen tussen ons. Nu bij de psycholoog moet Bart ineens over zijn gevoelens praten. Lastig voor hem, maar wel nuttig. Zij gaat verder dan het hier en nu, ook terug naar onze jeugd. We zijn nu zes keer geweest en de laatste sessie kwam ze echt tot de kern. Bart brak. Huilend biechtte hij op dat hij zich zo ontmand voelt, omdat hij seksueel niks kan klaarspelen. Eindelijk vertelde hij wat het allemaal met hem deed. Een goed begin, volgens mij. We zijn er nog lang niet, maar ik heb hoop dat hij door de gesprekken met de psycholoog gaat inzien dat intimiteit de sleutel is naar een lang en gelukkig huwelijk. Ik vind mezelf echt te jong om zonder seks oud te worden – bovendien voel ik me zonder seks ook sneller oud.” Dit artikel staat in Kek Mama 07-2021.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.