‘Sinds ik borstvoeding geef, is al mijn lust verdwenen’

Joan Makenbach

26 mei, 2022 - 10:00

Leestijd: 6 minuten

“Geen lactatiekundige of verloskundige die er me ooit iets over vertelde. Zelfs op de borstvoedingscursussen die ik volgde werd er met geen woord over gerept. Terwijl ik toch heel graag van tevoren had willen weten dat zelf voeden enorm veel invloed kan hebben op je libido en het zelfs kan reduceren tot nul, zoals bij mij. Goede voorlichting had me overigens echt niet afgehouden van het geven van borstvoeding. Ik wil onze drie kinderen de beste start in het leven meegeven en ze tot twee jaar mijn eigen melk geven. Ik maak me er ook niet te druk om, weet dat deze tijd weer voorbijgaat en het vanzelf goed komt. Maar een klein beetje support van de deskundigen was fijn geweest.

Ingestort

Mijn man Mike en ik zijn nu acht jaar samen. Voor hem had ik wel vriendjes gehad, maar hij was de eerste serieuze en degene met wie ik ben gaan experimenteren. We waren dol op elkaar én op seks. We deden het praktisch elke dag en de opwinding kwam bijna automatisch als hij me zoende. Of alleen al als ik stond te koken en hij tegen mijn bil tikte. We planden niks, het gebeurde vanzelf. Ik wilde jong moeder worden en dus gooide ik al snel de pil weg. We wisten dat door zwangerschappen en kleine kinderen de frequentie van ons seksleven zou dalen, maar niet dat het zo zou instorten. We vrijen nu amper twee keer per maand, meer kan ik er niet van maken. En niks spontaan, maar: ‘Kom, de kinderen slapen en we zijn zelf niet te moe, dus húp, húp.’ Heel klinisch. Voorspel slaan we over, want anders wordt er misschien toch weer eentje wakker en is de pret van korte duur. Vanaf het moment dat ik zwanger ben geraakt van de eerste gieren de hormonen door mijn lijf. Maar dat zijn dus niet bepaald seksstofjes. Met een dikke buik ben je al niet de sensueelste, maar vooral sinds ik borstvoeding geef is al mijn lust verdwenen. Ik heb nog wel veel behoefte aan intimiteit. Ik wil graag tegen Mike aankruipen op de bank of lekker in bed, maar dat is puur liefde. Geen geiligheid. Ik word niet opgewonden van zijn aanrakingen, zoals vroeger.

Te strak gehecht

Wat ook niet meehelpt is dat mijn eerste een horrorbevalling was. Ik kreeg een flinke knip en ben daarna te strak gehecht. Dat heeft ervoor gezorgd dat we elf maanden niet hebben kunnen vrijen, anders gilde ik het uit. Er bleek amper een pink in te passen. Een aardige deceptie. Volgens mijn arts zouden de inwendige hechtingen vanzelf oplossen, dan zou er meer ruimte komen. Maar dat oplossen liet maanden op zich wachten. Opnieuw openknippen was de enige optie, maar dat leek me de hel. Het was beneden al zo’n pijnlijke bedoening. Je hoort weleens dat mannen na een bevalling semi-grappend roepen tegen de gynaecoloog dat hij ‘er maar een hechting bij moet zetten, want dan wordt het weer lekker krap’, maar je wil niet weten hoe erg het is als je werkelijk te nauw bent.

Lees ook: Jarenlang klachten door hechtingen na bevalling: ‘Vrouwen durven er niet over te praten’ 

Voorzichtig proberen

Het was een hele heftige tijd. Als Mike me aanraakte, deinsde ik al terug. Gelukkig konden we er goed over praten, hij had alle begrip. Veel knuffelen hielp, elkaar oraal bevredigen was een hulpmiddel en we bleven het voorzichtig proberen. Zeker omdat we een tweede kind wilden en dus wel weer moesten vrijen. Maar eenmaal zwanger raakte ik in paniek bij de gedachte dat ik een babyhoofdje door zo’n nauwe opening moest persen of opnieuw de schaar erin laten zetten. Ik ben op internet gaan zoeken met de hulpvraag ‘hoe voorkom ik een knip’ en vond de gouden tip: een speciaal ballonnetje waarmee je de boel beneden kon oprekken; de Aniball of Epi-no. Kostte iets van zestig euro. Halleluja! Vanaf week 37 ben ik daarmee gaan rekken en strekken, met elke dag een pompje erbij – en dat werkte. Uiteindelijk ben ik van nummer twee en drie volledig ongeschonden uit de strijd gekomen. En beter dan ooit. Ik gun het iedereen. Niemand gaat toch een marathon lopen zonder voorbereiding?

Natuurlijke begrenzing

Maar ook al ben ik nu helemaal pijnvrij, de wilde passie is niet terug gekeerd. En dat is dus te wijten aan de borstvoeding. Ik snap het wel; vanuit de oertijd was borstvoeding al een soort anticonceptie. Als moeder zogend was, kon ze niet zwanger raken. Maar echt goed voor je relatie en humeur is die natuurlijke begrenzing niet. Het ergst vind ik dat er zo’n taboe op rust. Naast radiostilte bij alle deskundigen en verloskundigen, hoorde ik er ook geen vriendin over klagen. Wel over dat het soms pijn doet, maar dus niet dat je van een sensueel in een soort aseksueel wezen verandert. Pas toen ik op een Facebookpagina voor borstvoedende vrouwen opbiechtte dat ik geen zin in seks had, vertelden zij dat het normaal was. Het hormoon prolactine dat zorgt voor de melkproductie, remt de zin af. Alleen al die bevestiging zorgde voor zo veel opluchting. Ik ben dus niet gek. Ik zeg ook steeds tegen Mike: het is niet dat ik geen zin heb in jou, al mijn gevoel is gewoon weg. Porno vind ik keileuk om te kijken, maar ik word er niet warm of koud van. Laat staan nat. En glijmiddel gebruiken vind ik ook weer zo kunstmatig. Maar het einde is in zicht. Onze eerste stopte vanzelf met vijftien maanden, bij de tweede hield ik na zeventien maanden op en nu wil ik tot maximaal twee jaar borstvoeding geven. Dan is het echt klaar, want Mike is inmiddels gesteriliseerd. Heerlijk om straks na zes jaar mijn lichaam weer terug te krijgen inclusief mijn libido en ook weer als volwaardig liefdespartner te fungeren. We verheugen ons nu al op onze tweede puberteit!” Dit artikel stond eerder in Kek Mama.

Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.