Een béétje ouder doet iets op de school van de kinderen. Iets waarmee betrokkenheid wordt getoond, goed gedrag, iets van ‘kijk mij eens vlot en verantwoordelijk bezig zijn’. Bij ons kun je je aan het begin van elk schooljaar opgeven als reken- of leeshulp, schooltuinenmeeloper, luizenpluizer of biebmoeder.
Je moet er wel snel bij zijn, want om sommige baantjes wordt gevochten, zoals het klassenouderschap, dat garant staat voor meegaan op schoolreis en aanzitten bij het kerstdiner. Op de een of andere manier zijn het altijd dezelfde ouders die de beste baantjes bemachtigen, en de op een of andere manier zijn dat altijd moeders die je, als je gehaast door de buurt fietst, lachend en volkomen relaxed bij leuke koffietentjes van verse muntthee ziet nippen. Van die moeders die hun kinderen nooit ongedoucht in een ouwe joggingbroek naar school brengen, maar fris ruikend in gebloemde King Louie-jurkjes. Van die moeders die elke dag heel enthousiast ‘Hohoi!’ naar je roepen.
Anyway. Zodra ik het jaarlijkse ge-elleboog om erebaantjes doorhad, besloot ik me op te geven voor een meerjarenfunctie. Ik werd lid van de ouderraad, ofwel de feestcommissie die de sinterklaas- en kerstvieringen, avondvierdaagsen en zomerspektakels organiseert. Onze raad is samengesteld uit vier gescheiden vaders en drie getrouwde moeders, wat op zich geen problemen oplevert – tot op heden houden de bestaande huwelijken in elk geval stand. Wel hangen de getrouwde vrouwen (incluis mijzelve) aan de lippen van de gescheiden mannen als het om hun datingavonturen gaat, maar dat gebeurt nooit alvorens er serieus is vergaderd. Die vergaderingen vinden om beurten bij een van ons thuis plaats en verlopen volgens vast patroon: in rap tempo besluiten we wie naar de groothandel gaat voor de nodige roze koeken of zich zal ontfermen over het impregneren der kerstbomen. Zodra alle agendapunten zijn behandeld, worden de flessen ontkurkt, vallen we aan op de hapjes en barsten de verhalen los. We roken in tuinen en dansen op tafels, om uiteindelijk moe maar tevreden over ons vlotte gedrag als betrokken ouders onder de wol te kruipen – en de volgende ochtend met beschamende katers op het schoolplein aan te komen, tegemoet gehuppeld door King Louie-jurkjes. ‘Hohoi!’
Deze platte, open taart met gekarameliseerde ui doet het, geserveerd als tapas, goed op
feestjes, maar kan ook uitstekend als hoofdgerecht, samen met een frisse salade. En een
glaasje rode wijn. Duh.
Bak de uien met het zout in de olijfolie op matig vuur aan. Laat 40 minuten bakken, schep
regelmatig om. Voeg de sherry, sherryazijn en suiker toe en laat de uien nog een uur zachtjes karamelliseren. Laat afkoelen en bewaar de olie.
Zeef de bloem in een kom en roer de citroenschil, komijn, tijm en zout erdoor. Maak een
kuiltje in het midden, schenk daar de olie en 1 dl water in en meng. Kneed even, vorm een bal, verpak die in plasticfolie en leg een uur in de koelkast.
Verwarm de oven voor op 220 graden. Rol het deeg uit tot een lap die op de bakplaat van je oven past. Bak het 8 minuten. Laat afkoelen en verlaag de oventemperatuur naar 190 graden. Roer de tomatenpuree, paprika- en cayennepoeder door elkaar en smeer uit over het deeg. Verdeel daarover de gekarameliseerde ui, de paprikareepjes, ham, kappertjes en ansjovis en bedrup met de olie van het uienmengsel. Bak de pizza ca. 25 minuten in de
oven. Bestrooi met peterselie.
Klik hier om meer te lezen van columnist Eva.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
