We kregen een brief van de burgemeester. Een leegstaand, voormalig bejaardentehuis bij ons in de buurt zou onderdak gaan bieden aan asielzoekers. De burgemeester beloofde extra mankracht in te zetten om de boel in de gaten te houden, we hoefden ons geen zorgen te maken.
Ik had de brief koud gelezen, of de deurbel ging. Dochterlief stormde de trap af om open te doen (zij vindt dat nog leuk, net als het opnemen van de telefoon, terwijl ik denk: o god, wie is dat nou weer?)
‘Mama! Ze willen je handtekening!’
‘Ze’ bleek een overbuurman, die zodra ik in de deuropening verscheen, een monoloog afstak over procedurefouten bij de gemeente en andere redenen waarom we de asielzoekers moesten weren. Hij benadrukte dat hij echt geen racist was, maar een weldenkend mens dat gewoon PvdA stemde. Op de een of andere manier leek het me niet
handig om in discussie te gaan. Ik weigerde vriendelijk mijn handtekening te zetten, en sloot de deur.
Dochterlief vroeg met grote ogen wat er aan de hand was. Ik hurkte voor haar neer, pakte haar handen en legde uit dat er heel veel mensen op de wereld zijn die geen huis hebben. Dat het oorlog is, in de landen waar die mensen wonen. Dat die mensen naar ons land komen omdat het hier wel veilig is. Dat die mensen heel nare dingen hebben meegemaakt en niks meer hebben. Dat ik vind dat al die mensen hier welkom zijn, en delen leuker is dan alles voor jezelf te houden. Ik merkte dat ik steeds harder ging praten. Vermoedelijk liep ik er rood van aan. In elk geval vond dochterlief het genoeg; ze zette de televisie aan en vroeg of ze nog een kerstkransje mocht.
In de weken die volgden gingen de handtekeningenacties door. ‘Daar doen wij niet aan mee’, verkondigde dochterlief keer op keer aan de deur.
Maar toen de asielzoekers eenmaal in het bejaardentehuis waren neergestreken en ik voorstelde taartjes voor ze te bakken, vergat ze haar goeie gedrag per ongeluk even.
‘Maar ik wil zelf taartjes eten!’
Ik hurkte neer, pakte haar handen en vertelde opnieuw over al die mensen zonder thuis. Dochterlief knikte van o ja, dat was ook zo, en we bakten de mooiste taartjes ooit.
Eva deelt haar recept voor appelroosjes in bladerdeeg. Hoe je dat maakt, lees je in Kek Mama 13-2015. Klik hier om meer te lezen van columnist Eva.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Nog één mep en ik vertrek, dacht Yvonne (39) steeds. Toen vier jaar later – vele klappen en vernederingen verder – haar man Ivar ook een tik gaf aan dochter Milou (nu 5), had ze eindelijk de moed hem te verlaten.
Een babyshower staat meestal in het teken van schattige cadeautjes en lieve speeches. Maar niet altijd.
