Beeld: Getty Images
Laetitia hoeft zich dankzij erfenissen geen zorgen te maken om geld, al had ze natuurlijk liever gehad dat haar ouders er nog waren.
Laetitia (41) is getrouwd met Gerben en moeder van Demi (12) en Max (8).
“Ik heb altijd geweten dat mijn vader niet heel oud zou worden. Na de dood van mijn moeder, ze overleed aan kanker toen ik elf was, is hij er nooit meer helemaal bovenop gekomen. We hadden het warm thuis, aan liefde geen gebrek. In praktisch opzicht zorgden mijn twee jaar oudere broer en ik grotendeels voor onszelf.
We behoorden tot de eerste ‘sleutelkinderen’; kinderen van wie de ouders fulltime werken en die na school zelfstandig naar huis gaan. De bso was in die tijd iets waar alleen kleuters en heel jonge kinderen naartoe gingen. Niet dat we hieronder leden; een paar keer per week de boodschappen doen en af en toe eens koken zijn heus niet schadelijk als je tiener bent.
Lees ook: Irene: ‘Dankzij de erfenis van mijn moeder kon ik scheiden en een nieuw leven beginnen’
Dat koken was hard nodig. Mijn vader kon het wel, maar na het overlijden van mijn moeder had hij er simpelweg de puf niet meer voor. Op verjaardagskookfeestjes van vriendinnetjes had ik geleerd macaroni te maken. Al doende leer je, en al snel kregen mijn broer en ik de meest basale gerechten wel op tafel.
Mijn vader rookte. Dronk meer dan gezond was. Dus toen er drie jaar geleden darmkanker bij hem werd geconstateerd – hij was inmiddels 64 – waren mijn broer en ik behalve ontroostbaar hooguit verbaasd dat de diagnose nu pas kwam.
Financieel hadden we het altijd goed gehad. De nalatenschap van mijn moeder in combinatie met een weduwnaar- en wezenpensioen zorgde ervoor dat mijn broer en ik niets tekortkwamen en zonder problemen konden studeren. Ons kindsdeel stond vast op aparte rekeningen, bedoeld voor onze eerste koophuizen.
Ook mijn man Gerben had wat eigen geld dat hij sinds zijn achttiende bij elkaar had gespaard. Daardoor konden we op mijn 26e een relatief lage hypotheek afsluiten, toen we direct na ons huwelijk onze eerste woning kochten: 220.000 euro voor een huis van drie ton dat we ook nog voor 40.000 euro lieten verbouwen. Hoe vreselijk de dood van mijn moeder destijds ook was, het droeg eraan bij dat we al op jonge leeftijd ons leven comfortabel konden vormgeven.
Mijn vader ging hard achteruit na de diagnose. Drie maanden lang verzorgde ik hem dagelijks in zijn eigen huis, tot hij werd opgenomen omdat het niet meer ging. Vier dagen later overleed hij. Een ouder verliezen op je elfde is vreselijk, maar deze klap was misschien wel harder, zelfs al had ik hem al zo lang zien aankomen. Ik was 38 en wees. Dat is te jong. Al denk ik dat niemand er ooit klaar voor is zijn ouders te verliezen. Voor mijn vader was het beter zo. Mijn broer en ik waren de reden dat hij doorging, maar zo gelukkig als met mijn moeder werd hij nooit meer.
Door de financiële ruimte na mijn moeders dood, had mijn vader duidelijk gelegenheid gehad te sparen. Zijn erfenis bedroeg vier ton, inclusief ons ouderlijk huis waar hij nog in woonde en dat mijn broer en ik met dik anderhalve ton winst verkochten. Mijn deel gebruikte ik om het restant van onze eigen hypotheek af te lossen – iets waarbij ik overigens notarieel liet vastleggen dat het mijn geld was. Je weet nooit hoe de toekomst loopt; veel van mijn vriendinnen zijn gescheiden en worstelen met het vinden van nieuwe woningen. Ik wil voorkomen dat zoiets de kinderen en mij ooit overkomt, hoe gelukkig Gerben en ik ook zijn. Het restant, ongeveer 60.000 euro, zette ik op een spaarrekening.
Gerben en ik verdienen goed. Hij is partner in een consultancybedrijf, ik heb een directiefunctie in human resources. Samen verdienen we zo’n twee ton per jaar. Onze omgeving verklaart ons voor gek dat we ons eenvoudige rijtjeshuis niet al lang hebben verruild voor op z’n minst een twee-onder-één-kapper, maar wij vonden het tot nu toe wel comfortabel zo. We wonen lastenvrij en kunnen meer dan de helft van ons inkomen sparen.
Eventuele studies van de kinderen hebben we al helemaal gedekt, en verder gaat normaal gesproken veel geld op aan reizen. Demi en Max hebben meer landen gezien dan steden in Nederland, lach ik weleens. Ze realiseren zich gelukkig dat dat niet standaard is. Toen Demi drie was, trokken we een maand door Thailand en Vietnam. Met z’n vieren zijn we in Florida geweest, Kenia, de Malediven en New York. Ik investeerde liever in ervaringen dan in spullen.
Dat beeld stelde ik onlangs bij. Op een doodgewone maandag kreeg ik een belletje: de zus van mijn oma was overleden. Ik had haar als kind weleens gezien op verjaardagen, maar bleef liever bij haar uit de buurt. Ze had geen man of kinderen en vond mijn broer en mij vooral ongemakkelijk, denk ik. Met de dood van mijn vader, enig kind, waren er geen andere nabestaanden dan mijn broer en ik. Nu was het aan ons de beurt ons ongemakkelijk te voelen, toen we hoorden dat haar erfenis, zo’n 50.000 euro per persoon, volledig naar ons ging.
Lees ook: ‘Mijn man had zonder mijn medeweten de hele erfenis van mijn moeder erdoorheen gejaagd’
Ik heb het aan niemand in onze omgeving verteld, behalve aan twee goede vriendinnen. Mensen denken dat ons geld puur voortkomt uit onze succesvolle banen en dat laat ik verder zo. De rest is een privékwestie. Door dit vermogen gingen Gerben en ik plotseling anders nadenken over ons geld. Sparen kost op dit moment alleen maar geld en reizen is niet mogelijk.
Daarom hebben we onlangs een tweede huis gekocht in Utrecht. Niet helemaal hypotheekvrij, een deel hebben we gefinancierd. Een vakantiehuis aan de Côte d’Azur klinkt spannender, maar we zien het als een investering. Mijn nichtje zocht een studentenwoning en huurt het nu met twee vriendinnen. Zij betaalt een symbolisch bedrag, 150 euro per maand, haar vriendinnen betalen 300. Een schijntje, als je kijkt naar de huidige markt, maar het dekt onze kosten ruimschoots. Tegen de tijd dat ze is afgestudeerd kunnen onze kinderen erin, als ze willen. En zo niet, dan verkopen we het gewoon weer.
Het voelt prettig dat we een appeltje voor de dorst hebben – ook voor de kinderen. Die weten overigens dat Gerben en ik goed verdienen, maar ze zeuren nooit om dure dingen. Hebben ze ook geen reden voor: ze zitten allebei op twee sporten én pianoles. Ze krijgen twee keer per jaar de nieuwste sneakers en hun kleding is van merken die ze graag dragen, maar bij een trui van 150 euro trek ik de grens. Wel heb ik met Demi de afspraak dat als ze niet gaat roken – en daar valt blowen ook onder – wij haar rijbewijs betalen. Met Max maken we natuurlijk dezelfde afspraak, als hij oud genoeg is.
Hoe gelukkig we ons ook prijzen dat we onze kinderen in relatieve rijkdom kunnen grootbrengen, toch voelt het alsof ik de vruchten pluk van de dood van dierbaren. Daarom doneren we maandelijks aan een aantal goede doelen, voor zowel mens als milieu. Want financieel mogen onze kinderen dan later wel in een gespreid bedje belanden, zonder groene wereld is ook dat niets waard.”
Dit artikel stond eerder in Kek Mama.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.