Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Vera (60) geeft les aan tweeling Nathalie en Julius in groep 5.
Maandag na school. Cleo (39) staat voor mijn neus met een grote bos rozen. Ze is de moeder van de tweeling Nathalie en Julius (8). “Je had gelijk, Vera”, zegt ze. Ik ben stomverbaasd.
Zes weken voor de zomervakantie kreeg ik haar kinderen onder mijn hoede. Bij tweelingen is het van belang uit te zoeken of ze niet beter gedijen in aparte klassen. Maar Cleo liet bij de aanmelding al weten dat ze wilde dat haar kinderen bij elkaar zouden zitten. De kinderen zijn schattig, ze hebben engelachtige gezichtjes, met hun blonde krulletjes. Er is wel een verschil: Nathalie kijkt feller uit haar ogen dan Julius. Ze is twee minuten ouder dan haar broertje. En dat wil ze weten ook, zo merkte ik de eerste dag al tijdens de rekenles. Toen ik vroeg: “Wie weet hoeveel 9 plus 14 is?” stak Julius zijn vinger op. Meteen stond Nathalie op van haar stoel en zwaaide driftig heen en weer met haar hand. Julius liet zijn vinger zakken. Nathalie gilde het antwoord door de klas: “DRIEËNTWINTIG, JUF!”
Het voorval stond niet op zichzelf. Nathalie lette constant op haar broertje. Als hij me trots zijn nieuwe schooltas liet zien, wrong ze zich tussen hem en mij in met haar eigen schooltas. Als ik Julius complimenteerde met een tekening, doemde Nathalie op met haar eigen tekening. Het was hard werken voor haar, om haar positie als oudste te moeten verdedigen. Het kwam haar eigen resultaten niet ten goede. En Julius stak zijn vinger nooit meer op in de klas. Hij was zo onzeker dat hij geen vriendjes durfde te maken. In het speelkwartier stond hij alleen, terwijl Nathalie met haar leiderschapskwaliteiten de queen bee van de klas was. Bij een tienminutengesprek kaartte ik het probleem aan. Cleo reageerde boos. “Wat je zegt herkennen wij niet”, zei ze. “Ben je niet bevooroordeeld?” Ik vertelde dat op andere scholen tweelingen altijd in aparte klassen worden geplaatst. “Misschien moet je daar dan heen”, zei Cleo. Daarna beende ze weg.
Lees ook – Ongelooflijk: dít zeggen mensen tegen je als je een tweeling hebt >
Een week later kwam Julius na de pauze huilend naar me toe. Zijn leesboek vertoonde ineens drie grote scheuren op de kaft. Er ging een lichtje bij me branden. Nathalie was in het speelkwartier gevallen en daarna mocht ze de school in om een slokje water te drinken. Ik nam haar apart. Ze begon te snikken. “Ik heb het gedaan juf”, zei ze. “Meisje, meisje, waarom?” reageerde ik. Ze moest even nadenken en zei: “Omdat Julius beter is in lezen.”
’s Middags na school schoot ik Cleo aan en vertelde het gebeuren. Ik zei dat ik erop stond dat de kinderen in het nieuwe schooljaar in aparte klassen kwamen. Als het dan niet beter ging, konden ze het jaar daarna weer samen komen te zitten. Cleo wilde daarop de directeur spreken. In het gesprek dat volgde gaf de directeur mij gelijk, tot Cleo’s ergernis. Nu heb ik alleen Julius in de klas en zit Nathalie bij mijn collega Asha. Julius is opgebloeid. Hij heeft veel vriendjes, is de beste van de klas. Van Asha hoor ik dat Nathalie ook rustiger is. En nu staat Cleo voor me met haar rozen. Ik ben onder de indruk van haar sportiviteit. Dat zeg ik haar. Het liefste had ik haar drie dikke zoenen gegeven. Dit artikel stond eerder in Kek Mama. Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.