Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Lees meer
Sylvana trok elleboog van haar dochter (3) uit de kom: ‘Ik wist: dit is foute boel’
Elke week vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging.
Lees verder onder de advertentie
Sylvana is getrouwd met Daphne en moeder van Lianne (4) en Fee (2).
Driftbui
Het was weer zo’n dag. Zo’n dag dat Lianne nergens zin in had, op alles ‘nee’ zei en bij het minste geringste in een driftbui belandde. Normaal kon ik voor deze peuterperikelen het geduld wel opbrengen, maar die dag vierden we de eerste verjaardag van onze jongste dochter en moesten er nog tassen vol boodschappen in huis gehaald worden. Omdat Daphne ’s ochtends door haar werk werd opgepiept, ging ik met Fee in de draagdoek en Lianne in de buggy richting de supermarkt. Maar we waren de straat nog niet uit of Lianne gilde dat ze wilde lopen. Ik had mezelf voorgenomen om die ochtend zoveel mogelijk mee te buigen met Lianne. Misschien niet de beste opvoedtechniek, maar dan was de kans op een hysterische bui tenminste het kleinst. Dus zo gezegd, zo gedaan: kind uit de wagen en gaan.
Lees verder onder de advertentie
Geduld
Om de haverklap stopte Lianne om naar de krioelende mieren te kijken, grassprietjes te tellen of takken op te rapen. Leuk voor een keer of drie, maar toen ik merkte dat we er al een kwartier over deden om de straat uit te komen (en ze keer op keer een grote mond gaf als ik zei dat ze mee moest komen), raakte mijn geduld op: ik trok Lianne aan d’r arm omhoog en riep dat ze moest luisteren.
Lees verder onder de advertentie
Lees ook Deze partijtjes liepen uit op een drama: ‘Na een half uur zat ik al op de Eerste Hulp’ >
Foute boel
Een oorverdovend gebrul volgde. Lianne greep naar haar armpje en wilde ‘m niet meer bewegen. Toen wist ik: dit is foute boel. Ik liep direct weer richting huis.
Schuldig
Godzijdank was Daphne net thuisgekomen en kon ik met Lianne naar de Eerste Hulp. Met het schaamrood op de kaken vertelde ik wat er was gebeurd. Vervolgens werd mijn vermoeden bevestigd: Lianne had een zondagsarmpje. De arts stelde Lianne gerust, maakte een paar vreemde bewegingen met haar arm en wonder boven wonder schoot de elleboog weer op zijn plek. De pijn was vrijwel meteen verdwenen en Lianne glimlachte alsof er niets was gebeurd. Toch verplaatsten we Fee’s verjaardag nog een dagje om bij te kunnen komen. En ik? Ik heb me wekenlang schuldig gevoeld. Benieuwd naar meer ‘Dat ging ff mis’-verhalen? Je leest ze elke maandag op Kekmama.nl.
Lees verder onder de advertentie
