Beeld: Getty Images
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Kyona (36), moeder van Ayden (5): “Eén ding nam ik me voor toen ik zwanger raakte van Ayden: ik zou nooit een overbezorgde moeder worden. Zelf werd ik extreem beschermd opgevoed. Het liefst sloten mijn ouders me in een kooitje, zodat me nooit wat kon overkomen. Mijn kind moest de vrijheid proeven en het leven leren leven, besloot ik. Dus verbeet ik mezelf terwijl hij op tweejarige leeftijd levensgevaarlijke klimpartijen uithaalde en vertrok geen spier toen zijn kin na een val aan elkaar werd gehecht. Dikke kus erop, stoere jongen, ga maar weer lekker spelen.
Sinds een jaar is bekend dat Ayden astma heeft. Niet zwaar, hij reageert vooral op dieren. Katten leiden tot snot en benauwdheid, en na een sporadische middag bij de buurjongens met een hond, zit hij steevast aan zijn puffer. Een antihistaminepilletje doet wonderen. Het maakt hem niet klachtenvrij, maar hij stikt niet meer van benauwdheid wanneer hij met huisdieren in aanraking komt. Wel wordt hij hangerig van die medicijnen. Het is dus een nauwkeurige afweging wanneer ik ze geef.
Nu krijgt mijn broer binnenkort een labradorpup. Onze familie is ongelooflijk hecht, we komen bijna dagelijks bij elkaar over de vloer. Ik ben dus niet zo blij met zijn actie; iedereen weet dat Ayden allergisch is voor honden. Tegelijkertijd kan ik natuurlijk niet van mijn broer en zijn vrouw verlangen dat ze hun leven inrichten op mijn kind; zij hebben hun eigen gezin met kinderen. Het maakt ons intensieve contact wel gecompliceerd. Als ze naar ons komen, kunnen ze de hond als hij oud genoeg is thuislaten. Maar bezoekjes aan mijn broer worden op deze manier erg lastig. Moet ik mijn zoon weghouden bij het huis van zijn oom en tante, wat het familiecontact flink zal veranderen, of moet ik hem structureel aan de anti-allergiemedicijnen zetten?”
Meer afleveringen van het dilemma? Elke dinsdag komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere dilemma’s.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.