Beeld: Shutterstock
Door het verlies van haar zoontje besefte Janneke dat ze liever fulltime van haar gezin wilde genieten, dus zegde ze haar baan op.
Janneke (38), getrouwd met Arthur, moeder van Emilie (7) en zoons Skip (5) en Daan (2).
“Bij een uitvoering op school zijn of meegaan op schoolreisje: dát vind ik als moeder belangrijk. In 2014 verloren wij de helft van een tweeling. Ons zoontje werd met 31 weken geboren en kreeg een infectie, hij werd maar twee maanden oud. Met ons andere zoontje moesten we ook steeds het ziekenhuis in en uit. In dezelfde periode verhuisden we en begon mijn man aan een nieuwe baan. Kortom: we stonden in de overlevingsmodus. Het was zo veel dat ik besloot om tijdelijk te stoppen met mijn werk als verzuimbegeleider. Toen het iets rustiger werd, ging ik weer even aan de slag, blij dat ik iets anders kon doen dan alleen zorgen en sterk zijn. De voldoening in mijn werk vond ik alleen niet meer terug nadat we als gezin de bodem hadden aangetikt. Toen ik twee jaar later opnieuw zwanger werd van de derde en ik tijdens de zwangerschap een bloeding kreeg, stopte ik resoluut met werken en ben ik nooit meer aan de slag gegaan. Ik kon het niet meer, het voelde niet echt belangrijk meer. Ons gezin had genoeg meegemaakt, we hadden rust nodig. Het idee dat ik zelf aan het werk ging en mijn kinderen naar de opvang bracht, kon ik daarbij niet verkroppen. Ik ben geen moeder geworden om mijn kinderen weg te brengen, maar om zo veel mogelijk tijd met ze door te brengen.
Mijn moeder was vroeger ook thuis, maar ik heb dat nooit als voorbeeld gezien – huismoeder worden is nooit mijn plan geweest. Superambitieus was ik ook niet, maar ik rondde wel een opleiding af en ging aan het werk. Toch ben ik nu fulltime moeder. Al noem ik het liever gezinsmanager – met een dikke glimlach, maar het dekt voor mij beter de lading. Mijn gezin staat boven alles, boven werk vooral. Dat inzicht is voor mij zo duidelijk geworden toen we ons zoontje verloren. Ik wil het geluk delen met mijn gezin. Niet de kinderen altijd maar van de ene naar de andere oppas brengen of tijdens vakanties doorwerken terwijl zij naar de bso moeten. Tijd met elkaar, dat telt. Niets anders. Mijn man denkt er precies zo over. Mijn kinderen beseffen nu nog niet hoe waardevol het is dat ik altijd thuis ben en dat er andere moeders zijn die wel moeten werken, maar ze zijn dolblij dat ik vaak meehelp of school of meega naar lammetjesdag.
Aan de keuze om thuis te blijven is natuurlijk wel een financiële consequentie verbonden. De 1600 euro netto per maand die ik destijds met mijn werk verdiende viel weg. Sindsdien moeten we het rooien met de 2900 euro netto die mijn man verdient als veiligheids- en gezondheidsadviseur. Op het schoolplein zeggen de andere moeders soms: ‘Stoppen met werken, dat moet maar net kunnen natuurlijk.’ Dat is onzin. Het is geen kwestie van kunnen, maar van echt willen. Je moet bereid zijn om altijd creatief te zijn met geld, te puzzelen. Ik doe het omdat ik per se thuis wil zijn. Maar soms stijgt al dat gereken me boven het hoofd. Om een voorbeeld te noemen: wij hebben veertien verschillende bankrekeningen. We denken namelijk dat het verstandig is om geld echt opzij te zetten, zodat je het niet op kunt maken. Voor elke uitgavenpost hebben we een rekening. Van zwemles voor onze zoon tot de hypotheek, van cadeautjes tot vakantie, enzovoort.
Lees ook: ‘Ik zegde mijn baan op en koos daarmee voor mijn gezin’ >
Zo gaat er bijvoorbeeld 900 euro per maand naar de hypotheek en 500 euro naar de boodschappen. Ik vind dat niet veel en probeer altijd voor de aanbiedingen te gaan als ik boodschappen doe. Ik koop wasmiddel als het in de aanbieding is, of zo’n voordeelpakket met ‘misvormde’ groenten; gezond eten staat voor mij bovenaan. Ergens kan ik de sport er wel van inzien. Ook gaat er geld in mijn eigen tennispotje. Hoewel ik graag tennisles zou hebben, bespaar ik 200 euro door een baan te huren met wat vrienden. Ik weet dat de ‘derde helft’ in het clubhuis hard gaat qua geld. Daarvoor leg ik van tevoren dus ook geld opzij. Niet meedoen is voor mij geen optie. De kinderbijslag gaat standaard op de rekening voor de kleding voor de kinderen. Dat is 600 euro. Het grootste gedeelte geef ik uit aan schoenen en jassen – kindervoeten zijn in de groei en hebben goede schoenen nodig. Ook wil ik dat ze een weerbestendige jas hebben. Als het kan, koop ik die in de uitverkoop. Voor de rest krijg ik veel kleding van andere moeders en geef ik gedragen kleding ook door. Voor onze dochter is er een rekening voor het turnen; ze zit in de selectie en dat wil ik graag mogelijk maken. Zo is het steeds wikken en wegen om financieel uit te komen. Op vakanties doen we wel concessies. Vroeger gingen we ver weg, snorkelen in Maleisië bijvoorbeeld. Ik zou het nu geweldig vinden om met de kinderen naar Curaçao te gaan, maar dat zit er voorlopig niet in. Afgelopen zomer werd het een camping in Nederland. En eerlijk? De kinderen vonden het fantastisch en waren alleen maar in de weer met andere kinderen. Wij konden voor de caravan een boekje lezen en een glas wijn drinken. Eigenlijk was er niets mis mee. Uit eten zijn we nauwelijks geweest. We gingen één keer naar de friettent, maar aten voornamelijk campingvoer als pasta en knakworsten, opgewarmd op butagas. Ik kon er de charme wel van inzien en de kinderen smulden ervan.
Hoe fijn ik het ook vind om bij mijn gezin te zijn, ik denk toch niet dat ik altijd thuis zal blijven. Ik merk steeds meer dat ik iets nodig heb waarin ik mezelf kan ontwikkelen. Maar wel als de kinderen niet thuis zijn. Dat gevoel heb ik nu nog niet: om half vijf ben ik uitgeblust en moet het hele kook-eet-bedritueel nog beginnen. Als ik weer aan het werk ga, laat ik me overigens omscholen – ik ben toe aan iets anders. Ook moet een nieuwe baan voldoen aan nogal wat eisen. Die moet binnen de schooltijden vallen en ik wil vrij kunnen zijn tijdens de schoolvakanties. Als ik hoor dat er tekorten zijn in het onderwijs, denk ik weleens dat dat misschien iets voor me zou zijn. Het lijkt me geweldig om kinderen iets te kunnen leren – en dat probleem met die vakanties is dan meteen gecoverd. Komende tijd wil ik onderzoeken wat mijn opties zijn en of het past binnen de balans die ik zoek. Wat het ook wordt, het moet iets zijn waar ik blij van word. Want tijd besteden aan iets wat ik niet echt leuk vind, doe ik niet meer.” Dit artikel staat in Kek Mama 07-2020. Meer afleveringen van Bankrekening? Elke maand komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]