Beelden: Lovetheworld.nl
Iris van Asselt (33) reed met vriend Roland en dochters Ize en Lune (destijds 4 en 2) in zeven maanden naar Japan, dwars door Centraal-Azië.
“Roland en ik houden van reizen met de auto: het is zo mooi om te zien hoe cultuur en natuur geleidelijk om je heen veranderen. Hij rijdt altijd, ik geniet van het uitzicht, schrijf in mijn dagboek, zorg voor het eten. Voordat we kinderen hadden, reden we al eens van Amsterdam naar India en Nepal. Zoiets wilden we graag nog eens doen, maar dan met Ize en Lune. Een kennis bracht ons op het idee van Japan: veel te zien, weinig gedoe met regels en een perfecte afstand. Er was naar mijn smaak wel wat weinig cultuur onderweg en daarom besloten we Oezbekistan ook aan te doen, vanwege de vele moskeeën daar.
Een camper hadden we al: een zelf omgebouwd negen-persoonsbusje van het Noorse Rode Kruis. Er zat een vaste keuken in, bedjes voor de kinderen en een bank waar wij ’s avonds ook ons bed van konden maken. Die bank stond wel wat verder achterin, waardoor ik niet bij de meisjes kon komen vanaf de passagiersstoel. Dat losten we op met een uitschuifbaar schepnet. Onderweg stopte ik daar een boterham in of een stuk appel.
We reden meestal een uur of twee achter elkaar, vooral Lune wilde er dan even uit. Na Europa, richting Rusland, werd het landschap eentoniger. In het westen van Kazachstan is eigenlijk niets te zien; een enorm vlak land. Daarna Oezbekistan, waar we in een hoger tempo doorheen gingen omdat het daar 42 graden was en we geen airco hadden. Het was in alle gebieden trouwens erg droog; in Tadzjikistan werd ik gek van het stof. We zagen daar wel prachtige bergketens en ruige natuur.
Kirgizië was weer veel groener: zodra we dat land in reden, voelden we het vocht in de lucht. We zagen weer bomen, gras, paarden. In Mongolië gingen we de woestijn in, maar die was dan weer groener dan verwacht, omdat er net veel regen was gevallen. Heel mooi, maar in mijn reisdagboek schreef ik ook dat er soms geen einde leek te komen aan het ‘niets’. Bijzonder waren de nomaden die we daar tegenkwamen, in hun witte ronde gers en paarden die midden in die enorme vlaktes stonden.
En toen, na een flinke omweg door Rusland – we wilden China omzeilen vanwege ingewikkelde regels –, namen we de boot naar het Japanse zuidereiland Kyushu. Op dat moment voelde het qua seizoenen wel even heel vreemd: in korte tijd gingen we van de extreme hitte in Oezbekistan naar de nachtvorst in Mongolië, en dan door naar de mooie gekleurde herfst van Rusland waarna we in Japan ineens weer in de zomer belandden. We konden er zelfs in zee zwemmen!
Van daaruit reden we naar het noorden, waardoor het langzaamaan weer kouder werd. Het fijne was dat we in een rustig deel van Japan begonnen; we trokken door een glooiend landschap met veel landbouw. Rijstvelden zagen we, met kleine huisjes ertussen. Zo op het oog veel natuur, maar als je goed keek zag je dat elk streepje werd gebruikt als akkertje of moestuin.
Hoe meer we richting Tokio reden, hoe meer bebouwing we tegenkwamen. Het moment dat we echt de hoofdstad bereikten was heel bijzonder. Toen realiseerden we ons dat we het hadden gehaald, onze bestemming. En dat alles, afgezien van een lekke band en reisziekte, heel goed was gegaan.
En daar stonden we dan, in een enorme hightech stad. We haalden een simkaartje in een telecomwinkel met een echte robot. Zo bizar: een paar maanden daarvoor stonden we nog op een steppe in Mongolië. Maar de grootste overgang ervoeren we in de toiletgebouwen.
In Centraal-Azië deden we de deur van het busje open en hurkten we ergens buiten; onze plasemmer konden we altijd wel achter een bosje legen. Maar in Japan vonden we zelfs op de meest afgelegen parkeerplaatsen verzorgde toiletten met bloemen en wc-papier. En heel veel knopjes, een verwarmde bril, mooie muziekjes. Eén keer kwam Ize met een big smile van de wc. Haar hele rug was nat; alle knopjes had ze geprobeerd, ook de sproeier.
Als Ize en Lune een dag geen zin hadden, dan deden we lekker niets, of gingen we naar een onsen, een Japans badhuis met warmwaterbron. En steeds ontdekten we hoe weinig ze eigenlijk nodig hebben. Soms realiseerde ik me dat hun speelgoedkastje al een week niet open was geweest: ze hadden genoeg aan de steentjes en takjes die ze buiten vonden, of de vriendjes die ze ontmoetten. Al die vrijheid om ons heen zorgde ervoor dat ik heel duidelijk zag wat belangrijk is in het leven.
Nu zeggen mensen weleens: ‘Wel jammer dat de kinderen nog zo jong zijn, ze zullen het zich nooit herinneren.’ Maar ik denk dat sommige dingen wel blijven hangen. Geuren, of het gevoel van ons samen, al die maanden lang. En het zelfvertrouwen wat ze daar hebben gekregen. ’s Ochtends wisten we niet waar we ’s avonds zouden slapen, maar we wisten altijd dat het goed zou komen – en dat is ook altijd gebeurd. Daar hebben ze vast iets van meegekregen. En dat maakt het zo waardevol.”
Ongerept
De steden in Oezbekistan: Khiva, Buchara, Samarkand. Vooral Khiva was favoriet vanwege de relaxte sfeer.
Blijft je bij
De Kruisberg in Litouwen is een bedevaartsoord met kruizen uit het begin van de negentiende eeuw. Heel indrukwekkend.
Vergezichten
Het Altai-gebied in Rusland is een prachtige route door de bergen met een enorme verscheidenheid aan natuur. Onze permits regelden we via kaichitravel.nl; die bieden goede service.
In galop
Rijden op een paard in Kirgizië hoort echt bij de cultuur en is heel leuk om te doen. Wij hebben dit gedaan bij de Barskoon-waterval, ten zuiden van het Issyk Koelmeer. Daar kun je overal paarden huren.
Keelzang
Een concert van een keelzanger in Mongolië is een unieke ervaring. Wij zijn bij een van de drie nog levende khöömii-legendes van Mongolië thuis geweest, meneer Tserendavaa.
In de openlucht
De onsen, warmwaterbronnen, vormen een groot onderdeel van de Japanse cultuur. Ook de kinderen vonden het er heerlijk. Je vindt ze overal, soms met prachtig uitzicht. Onze favoriet, de Beni Fuji no Yu in Yamanakako, keek uit op de berg Fuji.
benifuji.co.jp
Zeker doen
Slapen in een ger in de Gobiwoestijn in Mongolië. Er zijn verschillende organisaties die dat aanbieden. Wij hadden dit niet gepland en werden uitgenodigd. Heel bijzonder.
Kamperen in Moskou
Veel mensen weten het niet, maar Moskou heeft een relaxte camping. Camping Sokolniki is heel groen, heeft een fijne speeltuin en je bent met het openbaar vervoer zo in het centrum.
Vertrouwd
Tijdens zo’n lange reis slaapt je eigen camper het fijnst. De kinderen vonden het prettig steeds in hun eigen bed te slapen.
Dit reisverhaal heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer reisverhalen? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Carolien Spoor en haar man Jon Karthaus zijn na een relatie van achttien jaar uit elkaar, schrijft ze op Instagram. “Er is een nieuw hoofdstuk aangebroken.”
