Beeld: privé
Vier maanden reisde Rachel in een busje door Zuid-Europa met Moze (5), Rumi (2), man Karim en hond Reva. Ze leerde ongemakken omarmen en in een flow te komen.
“Van tevoren dacht ik: deze reis wordt een droom. Omdat ik dacht dat we straks alle tijd zouden hebben, had ik mijn yogamat ingepakt, en heel veel boeken. Onze kinderen zouden het ook geweldig vinden verwachtte ik, want die hadden onderweg de hele tijd hun ouders om zich heen. Maar de eerste twee weken bleken pittiger dan ik had verwacht.
Om fulltime met twee kinderen en een hond in een busje te zitten, terwijl het nog best koud was, was gewoon heftig. Moze kreeg ook nog eens heimwee, iets wat ik niet had verwacht. Ze ging al naar school, miste haar vriendjes en onze buren; we wonen thuis in een community, zij heeft daar een heel eigen sociaal leven. De eerste ruzie met Karim ging over wie de afwas mocht doen, want dat was een moment voor jezelf, dan was je eindelijk even alleen.
Al snel leerde ik: het leven gaat gewoon door in de bus, maar dan in het klein. Het voelt alleen wel groot, want je kunt niet weg. In het gewone leven kan je vluchten, even eruit, maar hier niet. Dus als er iets lastig is, moet je het daar op zien te lossen.
“Langzaam maar zeker werd de reis steeds meer de droom waar ik op hoopte”
Na een week of twee, op het strand in Zuid-Spanje, hebben we daarom heel bewust de knop omgezet. We lieten los, leerden hobbels accepteren en ongemakken omarmen. Zo kwamen we meer in een flow, en Moze werd rustiger. De reis werd zo toch steeds meer de droom waar ik op hoopte.
Wat ook hielp is dat we langzaamaan aan het busje wenden. Want hoewel we er thuis zeven weken aan hebben gebouwd, hadden we er nog helemaal geen feeling mee. Je moest altijd tien dingen opzij schuiven om ergens bij te kunnen en koken deden we op twee pitjes, terwijl ik bij wijze van spreken het liefst een vijfgangendiner maak. Maar naarmate onze weerstand minder werd, wenden we ook aan de bus en kookte ik alles stapje voor stapje. En het werd warmer, we konden vaker naar buiten. Nog steeds moesten we tien dingen verschuiven om ergens bij te kunnen, maar dat wisten we nu, en het was niet meer erg.
Het is goed dat we leerden loslaten, want onderweg werd steeds duidelijker dat we onze eindbestemming Marokko niet gingen halen vanwege aangescherpte coronaregels en een conflict tussen Spanje en Marokko. In het kitesurfstadje Tarifa zagen we het land zelfs liggen vanaf het strand, maar het was in lockdown, het ging echt niet meer gebeuren.
Kamperen in de natuur hielp ons ook om in een goede flow te komen. Eigenlijk mag je in Spanje en Portugal niet wildkamperen en we zijn ook weleens weggestuurd. Maar omdat het laagseizoen was, werd er niet streng op gecontroleerd. Op een gewone camping is het eerste wat je ziet een bord met regels, maar hier was er alleen maar ruimte. Het gaf me een ultiem gevoel van vrijheid, maar ook intimiteit, zo samen met ons gezin. We deden onze deur open en liepen zo het strand op om naakt een duik te nemen.
“Vanuit het busje liepen we zo het strand op om een duik te nemen”
Op een berg in Spanje voelde ik dat het helemaal klopte. De kinderen zaten onder het stof en de aarde terwijl ze vliegers aan het maken waren, verder een muziekje aan, wijntje erbij, links van ons lag een stad, voor ons het strand, achter ons de bergen waar we heel mooi hebben gewandeld. Daar merkte ik ook hoe weinig de kinderen eigenlijk nodig hebben.
Lees ook – Expat-moeders vertellen: ‘Terug naar Nederland gaan we bijna nooit’ >
Wanneer we moesten wassen of boodschappen moesten doen trokken we weer verder. Dan gingen we naar een natuurcamping of naar een stad. We hebben in Barcelona bijvoorbeeld heerlijke dagen gehad; ik ben helemaal verliefd geworden op Spanje. Ik hou van het rumoer daar, van de mensen op straat, de muziek, de paella en de tapas; het is een passievol land, het bruist.
In Granada zaten we heerlijk te eten terwijl er van die oude mannetjes op een gitaar speelden en mooi zongen. Het was negen uur ’s avonds, het is heel normaal als je daar dan nog zit met je gezin. Ze vinden het alleen maar leuk als je blijft hangen terwijl je kinderen de tent afbreken.
Toch merkte ik dat steden me meer moeite kostten. Je kan niet zomaar de deur opengooien en je kinderen laten rennen. Daarom gingen we altijd weer terug naar de natuur.
Onderweg kwamen we ook andere reizende gezinnen tegen. Het viel me op dat ze vaak zoekende waren naar een plek waar ze happy waren, om te aarden. Dat gevoel hadden wij niet, en des te gelukkiger voelden wij ons daardoor met onze community in Oosterwold, die we Bolderburen noemen. Toen we weer thuis waren, voelden we dat heel duidelijk. Maar het betekende ook dat we terug waren bij racen naar de kinderopvang, de administratie vergeten, hoe laat eten we?
Onze reis was een versimpelde versie van het leven, het was zo rustig. En echt een droom die uitkwam. Het is bovendien een waardevolle les geweest: om af en toe ook even gas terug te nemen, even te zakken, en mezelf weer die simpelheid te gunnen – ook in dit leven.”
We zijn met de boot van Barcelona naar Ibiza gevaren, waar je heel mooi kunt wandelen, bijvoorbeeld bij Sant Joan de Labritja. Dan kom je uit bij een baaitje waar je kan zwemmen.
Dier hier
Ik heb niet eerder zo’n verzorgde dierentuin gezien als Bioparc Fuengirola, ten zuiden van Malaga.
bioparcfuengirola.es
Vrije vrijdag
Op vrijdagavond is er vlak bij het Portugese Monchique Fridaynight Happiness Pizza Party. Hier kan je met je busje de hele nacht staan, dansen en onbeperkt pizza eten. Een soort minifestivalletje.
fridayhappiness.org
Beach life
Het plaatsje Aljezur in de Algarve vond ik een heel fijne plek. In de buurt zijn een paar mooie surfstranden, zoals Monte Clerigo.
Bij Bar El Frances in Tarifa heb ik heerlijke pulpo gegeten.
Wijntje erbij
Een andere aanrader in Tarifa: restaurant Raizes. Iets luxer eten, maar zalig, met superlekkere wijnen.
instagram.com/RAIZESTARIFA/
Topplek
De beste paella at ik bij El Carmen op Ibiza. Een ideale plek aan het strand: wij zaten lekker te eten terwijl de kinderen in het zand speelden.
elcarmencaladhort.com
Met de app Park4Night zochten we naar geschikte kampeerplekken in de natuur. Gebruikers kunnen aangeven waar het goed toeven is of waar je tussen de partyende mensen staat.
park4night.com
Gelijkgestemden
In Spanje hebben we op een leuke eco-camping in Almonte geslapen, Global Tribe Ecovillage, vlak bij de Portugese grens. Het is ook een community waar veel fijne mensen wonen. Je kan je elke dag inschrijven om mee te eten en ze verbouwen eigen groenten.
global-tribe.org
Dit artikel staat in Kek Mama 06-2022.
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Dat het ouderschap uitdagend is, hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Sacha (33) vraagt zich af hoe ze om moet […]
Joshua Nolet, de zanger van Chef’Special, is vorige maand opnieuw vader geworden van dochter Jones. Maar bij een pasgeboren baby horen niet alleen roze wolken, maar ook – jawel – slapeloze nachten. En dat ervaart Joshua nu volop.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
Marthe kwam erachter dat haar ex een affaire had, vlak voor kerst. Vlak voor de eerste kerst met hun baby, zelfs. Ze kan het eigenlijk nog steeds niet helemaal geloven.
