Ik snap best dat het voor oudere kinderen lastig is wanneer hun ouders bepaalde keuzes maken. Keuzes die hen óók aangaan en die óók hun leven beïnvloeden. Ik begreep heel goed dat Lewis, mijn oudste van elf, het heftig vond toen we hem vertelden dat er een broertje of zusje zou komen.
Ik zadelde mijn kinderen op met een scheiding, een nieuwe vriend en een zusje binnen één jaar. Hoe flexibel wil je dat je kinderen zijn?
Als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren is het dat mensen ontzettend veerkrachtig zijn. Daar reken ik mezelf ook onder, want ook ik ben door redelijk diepe dalen gegaan. Op het moment dat je denkt het niet erger kan, blijkt de bodem van de put nog lang niet in zicht en val je nog dieper. Is dat erg? Nee. Leer je ervan? Ja. Maakt het je sterker? Jazeker. Bepaalde gebeurtenissen in mijn leven hebben me geleerd dat ik altijd weer kan opstaan en de draad weer kan oppakken. Leuk was het niet, maar het leven is nou eenmaal niet altijd leuk. Het zijn lessen die ik mijn kinderen wil meegeven. Soms zijn er dingen die echt heel vervelend zijn, maar laten we kijken hoe we er samen uit kunnen komen. Kunnen we elkaar helpen? Kunnen we erover praten? Kan ik je ergens bij ondersteunen? Ik merkte dat het gedurende de zwangerschap steeds beter ging met Lewis met deze aanpak. We waren er voor hem, luisterden naar hem. Toch bleef het spannend hoe hij zou reageren wanneer de baby er eenmaal zou zijn.
We kwamen na Sophia’s geboorte rond 20.30u thuis, de jongens waren bij mijn ouders. We hadden even gevideobeld vanuit het ziekenhuis en we kregen al een foto op WhatsApp waarop ze vrolijk aan het proosten waren op hun nieuwe zusje. Na een kleine tien minuutjes kwamen ze thuis en vol bewondering bekeken ze Sophia. ‘Zo lief en zo klein …’ zeiden ze, terwijl ze haar handjes vastpakten. Haar geluidjes vonden ze schattig en ze konden niet stoppen met haar wangetjes aaien. Lewis was de eerste die haar mocht vasthouden en hij wilde haar het liefst niet meer loslaten. Hij was acuut verliefd. Miles durfde haar niet vast te houden, bang om haar pijn te doen, maar toen hij het eenmaal durfde brak er een lach door die gelukkig is vastgelegd op foto. Ultiem trots en blij. Hun reacties maakten me zo gelukkig, het was alles waar ik op hoopte.
Lees ook: Ellen: ‘Wat een snelle, even pijnlijke, maar héél speciale bevalling was dit’
Nu zijn we inmiddels twaalf dagen verder. Sophia hoort al helemaal bij het gezin en is niet meer weg te denken. Wanneer ze ligt te jengelen staat Miles er meteen naast om haar te troosten en Lewis geeft toe dat hij het ‘echt heel erg leuk’ vindt met haar erbij. Ze willen met alles helpen en lachen zich een ongeluk wanneer ze een harde boer of scheet laat. Ze is (tot zover) een ontzettend zoet en lief kindje en het is volop genieten met z’n vijven. Kinderen zijn flexibeler dan we denken en zolang je er voor ze bent, kunnen ze best wat hebben. Ik ben ervan overtuigd dat we het goed hebben aangepakt door ze overal bij te betrekken en constant open te staan voor een gesprek.
Het blijft een bijzondere tijd, die eerste week met een baby. Het zal wellicht zijn omdat ze de derde is, maar we zijn ontzettend relaxt met z’n allen. Alles verloopt super ontspannen. De kraamzorg, lieve Anne, bleef maar vier dagen. Daarna zou ze afgewisseld worden, maar in overleg met de verloskundige hoefde dat niet meer. We gingen het lekker zelf doen. We hebben het bezoek ook minimaal gehouden, we vonden het belangrijker om zélf van ons kind te genieten die eerste dagen. Nils is een superpapa, hij wil alles leren en vindt het geweldig om Sophia vast te houden of in bad te doen en loopt vol trots rond met haar in de draagzak. Prachtig om te zien hoe hij direct een vader was na haar geboorte, alsof er een knopje om ging. Gelukkig hebben we echt even de tijd samen, wat voor mij waardevoller is dan wat dan ook. Deze tijd krijg je nooit meer terug en dat we het samen kunnen besteden is niet alleen goed voor ons, maar ook voor Sophia en de jongens. Hier kunnen we alleen maar van groeien. Het is zo’n cadeau om – acht jaar na Miles – weer te mogen genieten van een baby. Ik neem de versnipperde nachten voor lief, de vermoeidheid valt ontzettend mee. Wanneer je goed in je vel zit en gelukkig bent kun je een heleboel hebben en ik ben ervan overtuigd dat we dat uitstralen naar de jongens. Ze zijn tevreden en blij, wat wil een moeder nog meer? Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens (10 en 8) uit een vorige relatie én net bevallen van een dochter met haar nieuwe vriend. Lees haar vorige columns hier terug.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van dreumes Wies.